Maren/Kapittel Dörtig

Dre Daag wei de Wind ut Noordwest, un dat leet, as wenn he all den Snee tosamen feeg, den he op den widen Weg över de See vörfunn, üm em över 't Land to schüdden un allens totodecken. De wittgrise Luft grimmel un wimmel von Flocken, de Nachten weren bargendüster, dat man keen Hand vör Ogen seen kunn. Wind un Wolken strein man ümmerto, man ümmerto, un dat bröch wat! Stiggen, de över Dag schüffelt waarn, weren den annern Morgen ni wedder to finnen, de Weeg von Huus na Schüün un Stall müssen ümmer op 't frische maakt warrn un weren över Dag knapp apen to holen. Jochen Haack stell de drüdde Nacht sinen Rundgang dörch 't Dörp ganz in, sien Hund harr al in de twete ni mitwullt; Nachtwächter un Polizei weren ok sach överflödig in de Dagen, denn Pracher un Spitzboov kunnen ok bi so 'n Weder buten ni duren, un wenn de Lüüd man op Füür un Licht passen wullen, so kunn dat Dörp aan em ganz goot klaar warrn.

As an 'n veerten Dag Wind un Weder sik drein, waar 't lebennig in Ilenbeck. Överall waar Snee schüffelt, all wat Hannen harr, weer in Arbeit, von Huus to Huus waar Baan maakt un bald gröten sik Naver un Naversch in grote Freud un mit veel Wunerwarken. Siet den gresigen Russenwinter harr man so 'n Sneefall ni beleevt, seen de Olen. Nu gung 't an de Landstraat. Een Trupp Knechten waar rutschickt to Westen, en anner to Osten na Kellnhusen to. Lüüd weren dar noog, jede Buur müß twe Mann stellen, de Katen een, wenn 't ok man en groten Jung weer.

Merrn mang den Trupp, de den Weg na Kellnhusen fri maak, stunn de Buurvaagt Detelt Rolff un harr dat Kommando, greep ok woll sülben mit an. Op de Hööcht weer wenig to doon, dar harr de Wind Baan holen, sünst weer de Straat striken voll, un in de grote Lunk kort vör 'n Swarten Barg waar de Sneemuur överut hooch, dar weer mit de Schüffel ni meer roptolangen, de Lütten un Fledigen müssen al trüchstaan. Merrn darin knarr Kasper Knees: »Hier is de Scheed, dat anner laat de Kellnhüser doon!«

»Man wider, Lüüd, sünd jo gliek an den Swarten Barg ran! De Kellnhüser Schörtfellen hebbt de grote Lunk bi 'n hollen Beek, de is slimmer!« reep de Buurvaagt.

»Dar gifft uns nüms wat för!« knarr dat gegenan.

»Hool den Baart, Kasper!« schull Klaas Lamack. »Ik will morgen mit Cillja na 'n Paster, denn mutt de Baan klaar ween.«

»Morgen is Hochtiet? Junge Di!« krei Jasper Horns von achter her. »Denn giffst doch een ut?«

»Morgen nich, aver Faßlabend sett ik en Fatt Beer. Denn kannst Du op 'n Kamm blasen, wenn de annern danzen wüllt«, grien Klaas un keek sik mal na em üm.

»Will Di wat mützen, weetst dat!« reep Jasper. De annern lachen.

»Hier, neemt noch en Sluck – ni to veel, damit Ji alltosamen wat kriegt!« De Buurvaagt haal en Halfplankbuddel ut de Kullertasch un geev em an Kasper. Alle Köpp drein sik, un de Ogen drunken mit.

»Hest en Mund as 'n Kannspott, Kasper!« schull Jochen un geev den Buddel wider. »Nee nee, will nich, Kasper hett drunken för dre.«

»Hool de Snuut, Schütter! Op 't Kellnhüser Rebeit hest nix to seggen!« Kasper lick de Lippen. »Verdeuvelten Kööm!«

»Drinkt gau to, Lüüd, un denn forsch an de Arbeit!« De Buurvaagt greep na de Schüffel, un bald weren all wedder an 't Wark, de Groten vörop, de Lütten schüffeln Sneebrocken in Hupen tosamen, de naher över de steile Wand kegelt waarn. Na en harde Stunn weren se dörch de Lunk un bet an den Swarten Barg ran, de nu sinen Naam ni verdeen, denn he harr en witte Pudelmütz över Nees un Oren trocken.

»Hoolt op, Lüüd!« kommandeer de Buurvaagt un stött de Schüffel in 'n Snee. »Wokeen will nu noch mal mit op den Swarten Barg rop, dar is en wide Utsicht.«

Klaas Lamack fööl noch dat Unweder in sien Been, Jasper waag dat nich un Kasper weer to fuul, as he see; de annern sprungen vergnöögt in den Snee. De Buurvaagt mit sien langen Leden vörop, weer ok de eerst op 'n Barg, dat Jungvolk wööl achteran, full, klauwark sik wedder mit Lachen tohööcht un waad wider. En groot Högen geev 't, as Jochen in en deep Sandlock sack un mit veel Arbeit, Lachen un Spitakeln wedder rutfischt waar. Toletzt weren se baben un segen överall.

Rundüm allens todeckt mit en witte Deek. Hier un dar grien en Busch rut, as weer 't en Haarlupp von en möden Slaper, de sik in sien warm Nest ganz verkrapen hett; en paar hoge Eken harrn de Arms fri holen un grepen mit krallige Fingern in 'n Heben. Kellnhusen blinker in en matten Sünnschien, düster draun dat Bistörper Holt un de Dannkoppel bi Karlshof. De Störwischen een groot witt Feld, eben as en Brett, still, aan Leben. To Noorn leeg Niemölen, man kunn 't kennen an de grote Dann, de dar bi Huus um Mööl stunn as en Posten op 'e Wach.

»Dierk-Scheper, kiek, hett groten Besöök«, reep Jochen, »all Kreien un Kreien! Flustert dar rüm un huukt op 't Dack.«

De Buurvaagt harr eben röver seen na Bredenbarg achter 'n Stördiek, he drei sik rasch üm. »Hm, dat hett wat to bedüden.«

»Wat schull 't to bedüden hebben?« meen Kiwitt. »Dierk fodert in 'n Winter Lünn un Kreien, un de Vagels hebbt nu sach povere Daag.«

De Buurvaagt schüddkopp. »Dar is wat ni richtig! Weet Ji, ob Dierk Foder hett för sien Schaap, wenn 'n Unweder eer op 'n Ruum ni düllt?«

»Is jo keen Platz darför!« meen de Schoster.

Jochen lach. »Na, he jaagt sien Schaap doch ni to Böön! – Kann twe bet dre Föör Heu ünner Dack hebben, Detelt, meer seker nich. Bruukt ok ni meer, he is jo den ganzen Winter, wenn 't jichens angeit, buten mit de Schaap. Aver he hett en ruge Aart to fodern; he smitt dat Heu in den Stall rin, as weer 't Streu, un de Tiren patt dat halve in 'n Mist – is en reine Sünn!«

Se steveln wedder trüch an den Weg ran un gungen na Huus, von de Kellnhüser weer noch nix to seen.

Gliek na Middag joog en Rüter dörch 't Dorp un lang den Weg na Bistörp to. Dat weer Detelt Rolff. He harr sik den groten Ruun töömt, de eerst en beetjen mit em rümdanz, aver bald in den Snee un ünner sinen Meister sinniger waar – he wüß en Peerd to haltern.

In Dörp keem he rasch von de Stell, aver buten vör müß he Schritt riden. Dat Kötelmoor leeg striken voll von Snee, ok de Weg, de dar in en Bagen rümböög. So müß he utwiken un dweer över de Koppeln riden, eerst in en widen Bagen keem he wedder an den Weg ran. De Ruun snoov un pruuß luut un stunn meermal still, üm sik to verpusten, aver denn sett he sik wedder in Gang un bröch sinen Meister, de em tosprook un opmunter, woll na en Stunnstiet an Oort un Stell.

Dierk-Scheper sien Stall duuk sik deep in den Snee un schien veel lütter as sünst, dat Detelt sik fragen müß, wo 't angung, dat dar en Scheper mit 140–150 Schaap husen kunn. De Kreien luren dar noch rüm, flogen aver mit Geschrei na 't Holt to, as he rinböög na den Hoffplatz. Rasch sprung he raf un spree de wollen Deek, wo he op seten harr, över 't Peerd – de Ruun weer överher natt un warm, dat he dampen dee. Kramp oder Paal, wo man en Peerd anbinnen kunn, weer ni dar; so leet he 't staan as 't stunn, de Larm dar binnen dreev em rin. Dat klung, as wenn all de Schaap um Hölp ropen deen, de arm Tiern harrn em sach kamen höört. De Döör weer ni slaten, aver dat maak Arbeit, eer apen to wrucken, denn se sloog na buten; mit Hannen un Fööt wööl he den Snee to Siet, dat he rinslippen kunn.

»Dierk, büst Du hier?« reep Detelt mit alle Gewalt.

Keen Antwoort, oder kunn he vör den gresigen Larm nix hören? Wenn he noch seen kunnt harr! Narms en Finster, en apen Luuk, de Licht inleten, un de Ogen weren rein blind von den Snee dar buten. He fööl sik wider, stött an en lerrigen Ammer un greep gegen en Brederwand, achter de de Schaap ramenten, as sprungen se daran op. Do höör he to Siet en Hund bellen un seeg nu en Lichtschien ut en anlöönte Döör, de he apen reet. He stunn vör en Ruum so groot as en lütt Döns, dat Licht sprung dörch en Ruut in de Butenwand, meer Kieklock as Finster. So weer 't ok hier ni hell, aver sien Ogen harrn sik vermünnert – dar, dar in de Eck leeg he, ool Dierk! De Ool heev de Hand un gluup em mit holle Ogen bang an. »De Schaap, de Schaap!« reep he.

»Wat is 't mit de Schaap?«

De Ool see wat, aver Detelt kunn bi den Larm nix verstaan. He maak de Döör to un böög sik na em dal. »Heu... Böön... Schaap!« – wider höör he nix.

Detelt Rolff störrt na Deel, wo he nu enigermaten seen kunn, wenn ok allens in en griesgrau Schummern leeg. De Schaapstall weer afkleedt dörch en mannshoge Wand von de lütt Vördeel, daröver de Böön, man siet, Detelt kunn dar komodig roplangen; in de Luuk stunn en lütt Ledder mit en braken Trall. He steeg to Böön, en Kattuul fluster ut en Eck un floog röver na 't anner Enn, wo se sik op 't Haanholt sett. He stunn en Ogenblick un keek na alle Siden. Na den Schaapstall to weer de Böön apen, aan Wand un Gelenner, de Schellbreed ünner sien Fööt weren ni festnagelt un dünn, se rögen un bögen sik, as he vörsichtig wider gung. An een Siet lager noch Heu bet an 't Haanholt ran, en Heuhaken hung darin, un dicht darbi stunn ok en Fork. Bald harr he en groten Hupen losarbeidt, den he an den Rand schoov un mit de Fork över den Stall verstreien dee. Dat geev ünnen en groot Wölen un Drängen, aver dat waar doch stiller. Noch mal schüdd he en paar Armvoll hindal, denn klatter he raf un gung in Dierk sien Kabbüüs, meer Stall as Stuuv. Keen Aben, keen Disch un Stool, blot en hölten Bock, en Bettstell mit veel Stro, mit Footsack, Peerdeken un Schaapfellen; in de Eck an de Döör stunn en grote Laad, dat weer 't all. Footborrn ut Breed oder Leem feel ganz, de Sandgrund weer dick todeckt mit Heid un Heu. An de Wand hungen en paar Röck un en Schaappelz, den Dierk bi Küll un an Regendaag an harr; ok en korte Piep, en blickern Beker un de Hunnpietsch harrn en Nagel funnen. Weer 't mööglich, dat so 'n ool Mann dar husen kunn in de kolen Winternachten?

Detelt trock sik den Bock an 't Lager ran un seeg nu eerst, dat Dierk ganz feverige Ogen un bläustrige Backen harr. »Du büst krank, Dierk, wat feelt Di?«

De Ool wies dal na sien Been: »Is sach wat braken, bün von de Ledder fullen, hett nix to bedüden. Aver mien Spitz, de Schaap!« He wull hoochkamen, sack aver wedder tosamen.

»Eerst en Mundvoll eten, Dierk!« reep Detelt un trock en deftig Butterbroot ut de Tasch – Anna harr em dat noch gau tosteken.

De Ool schoov mit beid Hannen trüch. »Nix dar! Ik ligg hier dre Daag – de Hund verhungert!« En Günsen keem ut 'e Eck, de Hund har sik noch ni von de Stell röögt.

Detelt mark, de Ool wull nix von Eten un Drinken hören, solang sien Tiern ni versorgt weren. He brook dat Botterbroot dörch un geev den Hund wat, de sik in 'e Hööcht kröpelt harr.

»Man dat ganze, Detelt!«

»Denn heff ik vör Em...«

»Dat ganze, Detelt Rolff, för mi is sorgt!«

Denn holp dat nich, he geev den Hund ok den Rest von 't Botterbroot.

»Nu Water för de Tiern!« stöön Dierk.

»Twischen Stall un Soot liggt en mannshoge Muur von Snee – dat nimmt mi to veel Tiet, ik will na Huus un Hölp halen.«

»Wat?« Dierk keem half in 'e Hööcht, »Du wullt...? De Kreien luurt op 'n Sootswang – eerst de Schaap!« De Ool reep so luut, dat Detelt sik verfeer. »Warrt en nüüdliche Arbeit!« gnurr he vör sik hin. »Hest Du en Schüffel, Dierk?«

»In de Eck bi den Börntrogg.«

Börntrogg? he harr kenen seen, aver de funn sik sach. He smeet den dicken Kuller af un gung an de Arbeit. Vondaag müß de Buurvaagt von Ilenbeck mal en Scheper to Willen ween, un he dee dat geern. Dat weer mal en Schaapharder, as he ween mutt! – Hier de Trogg! is durch de Brederwand leggt un löppt in 'n Stall an de Wand lang, – un dar steit ok de hölten Schüffel, de Ool hett sik doch goot vörseen!

De Ruun stunn noch gedüllig vör Döör. Detelt klopp em mal an 'n Hals: »Schaad, en Knacken Broot is vergeten!« He schüffel en lange halve Stunn, un as he Baan maakt harr, haal he Water, Ammer op Ammer, man ümmerto. O, düt Gewööl! de arm Tiern! Un denn seeg he, dat se von achtern her sik ranslepen, üm an den Trogg to kamen; wenn 't ni glücken wull, keem en jämmerlich Klagen. He söch de Döör un droog de Tiern, de sik noch rögen, na den Trogg ran, acht bet tein legen koolt un stiev dar, vele weren blödig, de arm Kreaturen harrn sik sach half toschannen arbeidt un raast in eer Noot. Nu gung he wedder an 't Waterdregen, un as he mark, dat 't noog weer, steeg he to Böön un smeet meer Heu hindal. Denn erst bröch he Water in de Kamer.

Dierk drunk mit hitte Lippen, sett mal af un drunk wedder, denn lee he sik trüch mit luden Aten un sloot de Ogen. As he sinen Spitz slappen höör, lach he hell op, dat Detelt sik verschraak; de Hund humpel an 't Bett ran un lick sinen olen Fründ mit natte Tung Hand un Gesicht. »Ja, ja, Spitz, is goot!« reep de Ool, »laat man! Dat gifft doch noch gode Minschen, wat?«

Detelt waar frosterig, de Arbeit harr em den Sweet rutdreben; he trock den Kuller wedder an. »Ik ga, Dierk, kaam aver sach bald wedder. Is woll dat beste, wenn wi Di na Ilenbeck haalt.«

»Na, Ilenbeck? All mien Daag nich! Ilenbeck stinkt na Henn Kark!« De Ool sprook wedder ganz luut. »Uns' Platz is hier bi de Schaap, ni waar, Spitz?«

»Dat finnt sik, jedenfalls mutt de Dokter her. Kann ik Di noch wat geben?«

»De Schaap sünd nu still – ja, nu maak mal de Laad apen, in de Eck liggt mien leddern Tasch – mark doch, dat ik hungrig... links, links!«

In de Tasch weren dre Dingen: en Knacken rökert Speck, en deftig Stück anschimmelt Broot un en apen Klappmest, allens en beetjen fettig un smerig.

»Man her, de Hannen kann ik rögen! Un nu ga, Rolff! Wenn Du noch wat doon wullt, denn schaff mi Förster Tams in Bistörp to Stell, höörst Du?« He klööv sik en Happen Speck af un schoov en Stück na in den Mund, un Detelt seeg mit Verwunnern, dat de ool Mann dat harde Swartbroot mit en stark Teenwark tomalmen kunn.

Buten weer 't köler waarn, de Sünn harr sik achter en blaugraue Wolkenwand versteken. He stüür na Bistörp. De Ool harr sach recht: dat Dörp leeg dicht bi, man eben achter 't Grafenholt, ok weer de Weg darhin sach beter. Dicht vör 't Holt kemen em al Bistörper in 'e Mööt, aver luter Jungsvolk ünner Kommando von den olen griesköppigen Förster.

»Ho ho, Detelt Rolff!« wink he, »hest wat seen von Dierk-Scheper?«

»Kaam ik eben her!« Denn vertell he von den Schaapstall un sien Noot. »Wenn 't man goot geit, Dierk liggt dre Daag mit en braken Been.«

»Deuvel!« reep de Förster, »dat 's slimm! Aver Dierk is en tagen Dachs, he kann wat verknusen.« He lee de Hand över de Ogen un seeg röver na den Stall: »Sünd dat Krein? Wat wüllt de dar?«

»Lungert sach op de doden Schaap, de in 'n Stall liggt«, meen Detelt. He sett sin Peerd wedder in Gang. »Ik schick den Dokter!« reep he trüch.

»Na mien Huus, Detelt! Vörwarts, Jungs, vörwarts!«

In de neegsten Daag waar nix spraken as von de grote Sneejagd un von de Noot, de Foorlüüd, Footgänger un Iserbaan harrn un hatt harrn. Ok von den Buurvaagt wüß man veel to vertellen. Dat Waagstück, sik to Peer dörchtoarbeiden, ganz rop na Bistörp, maak em nüms na, un mit Stolt seeg man op Rüter un Ruun.

Förster Thams harr den Scheper in sien Quarteer namen, wo nu de Dokter ut un in gung. De beiden Olen weren von Kindsbeen an befrünnt un harrn tosamen de Slacht bi Sehstedt mitmaakt. De Schaap harr de Buurvaagt Wittfoot ünner Dack namen, ölben weren doot west de harr man de Kreien hinsmeten. –

Klaas un Cillja maken würklich Hochtiet, aver man ganz still. Paul leet eer na Kellnhusen fören, wo se in 't Pasterhuus truut waarn. As se wedder trüch kamen deen, harr Maren en nette Maaltiet op 'n Disch, un dat Huus harr mal wedder en Fierdag. Abends gungen Paul un Maren mit eer röver na Matties Suhr sien Kaat, dar weer en lütt Stuuv inricht mit smucke Möbeln, en Köök mit Schötteln, Schalen, Pott un Pann. De Disch in de Döns weer mit en slowitt Laken överdeckt, darop en deftig Swartbroot, en lütten Glasbeker mit Solt, en nimoodsche Ööllamp un darünner leeg en Bibelbook, woll von Doortjn Holm.

De beiden jungen Lüüd weren heel tofreden, de letzten Weken harrn eer allerlei Noot maakt, besunners Cillja; aver ok Klaas, de op 'n Koornböön en Slag op 'n Kopp kregen harr, de noch lang nadröön. He wull weten, dat he wat kunn, un söch as Buknecht sinen Meister, he fööl sik as en Keerl un verlang, dat man em anhöör, wenn he in en Saak den Mund apen dee. Un nu düt! Darto sien Madam vertöörnt, de he doch so geern gefallen wull! So 'n Lex harr he ni kregen, so lang he leev! Aver dat harr em goot daan, Madam harr sien Gedankenmööl mal recht in Gang sett. Al den drüdden Dag stunn he mit hitten Kopp wedder vör eer un froog, ob he ni bliben kunn as Knecht, as Daglöner, enerlei, aver he müß sach en beetjen meer verdenen. Denn weer he röver gaan na Matties Suhr un harr em anspraken üm en Hüsen in sien lerrig Kaat un weer nett opnamen; Trina harr em noch narrt mit de Koklock un seggt, nu kunn he wider spökeln in Huus, dat weer komodiger. En beetjen hooch weer de Hüür, aver Madam harr andüüdt, dat sik sach mal Gelegenheit funn to en egen Hüsen, dat stunn ganz bi em.

So weer in Paul Struck sien Huus wedder allens in 't Spoor, denn en godes Mäden harr sik funnen, un Klaas bleev as Buknecht. Un doch wull en bang Gefööl Maren ni loslaten, allerlei Gedanken stegen eer op, düster, grulich. De Besöök von Tyge harr eer so glücklich maakt, en Ogenblick harr se glöövt, dat weer nu all wedder in 't rechte Spoor, Tyge harr eer nu ganz verstaan un weer wedder eer best Fründ; eer Kameraad as fröer. Aver dat Gefööl heel ni vör. Al as de Wagen, de em na de Baan bröch, eer ut Sicht kamen dee, stellen sik kole Gedanken in, Twifel, ob se ok recht seen harr. Weer se krank? Harr eer Kopp leden, de sik doch fröer ni plagen dee mit Grillen un Grappen un sik nix wies maken leet? Eer maak nu allens bang, nu al wekenlang – wat weer 't? Se harr lang weten kuunt, wat eer feel, worüm froog se ni den Dokter? wull se ni klaar seen? –

Dat weer Utgang Februar. Na de Sneejagd weren Dauwind un Regen kamen, dat man sik op Weeg un Steeg vör Water ni bargen kunn, aver dat duur man en paar Daag, denn klaar de Heben sik op, de Wind sprung rüm na Osten un en harden Frost sett in. Över Nacht weer allens hart un glatt waarn, an Huus un Schüündack hungen Iestappens, Busch un Boom weren witt un voller Ruugriep, un as nu de Sünn över 't Oolndieksholt kamen dee, leet de stille Welt dar buten as en wunnerbar groot un wiet Zaubersloß.

Daröver waar de Nettelkönig in Paul Struck sinen Gaarn so vergnöögt, dat he an de Tilgen von den Beerboom op un dal sprung un darbi luuthals sien lustig Leed sung, un dat klung, as wenn he ropen dee: man ni bang! man ni bang! se is dar, de Sünn! de Sünn!

Maren, de bi de apen Kökendöör den Middag törichten wull, waar opmarksam. As se gau mal na buten gung, üm sik den lütten Gast antoseen, de so veel Moot beholen harr in all dat Unweder, weer se bina mit en ool Taterminsch tosamen stött. Se verschraak sik un hopp en Schritt trüch.

»Guten Tag, Madam! Aber Se missen sik nicht verschrecken, das tut Se nicht gut!« En Paar pickswarte Ogen keken eer mal scharp op un dal an. »Geben Se mer en Daler, Madam, en kleinen Daler, denn sag ich Se, was der kleine Nettelkönig singen tut.«

»En Stück Speck deit 't ok sach!« lach Maren un keer sik gau üm na den Kökendisch, wo en ganzen Block leeg, de eben ut 'n Rook haalt weer. Se latsch en Stück al as 'n Hand groot un geev eer dat hin.

»En Daler, en blanken Daler muß es sind, Madam!« bedel de schrumpelige Mund.

»Ach wat! Geld warrt hier ni geben an de Döör – nu gaan Se man, ik will nix weten!«

Dat ool Wief mummel noch wat in 'n Baart, keer sik aver in de Döör üm un see: »Risten Se, Madam, risten Se! Der Frihling bringt viel, er bringt den Krieg un bringt den Oiboi – risten, risten!« darmit gung se.

Wat weer 't, dat Maren ieskolt waar un eer de Been ünner 'n Liev bevern?

»Wat harr dat Minsch för Ogen! de seet jowoll allens!« see Anna Bolten, de in de Döör stunn na Deel un sach de letzten Wöör höört harr.

»En sunnerbar Spraak!« böög Maren af. »As wenn de ok tosamen bedelt is ut tein Spraken. Weetst Du, wat en Oiboi is – doch ni de Dood?«

»Nee, dat is de Haadbaar, Doortjn Holm nöömt em ok so.«

Maren drei sik na 'n Füürheerd un see denn, se schull nu man de Stuben rein maken, in de Köök waar se sach alleen klaar.

As Anna rut weer, sett se sik op eren Kökenstool, se fööl sik rein mööd un flau. Rüsten schull se? för den Krieg oder för...? Se sünn lang, un en Gewitter seeg se in de Feern opstigen as en swarte Wand, grulich! Waar dat rankamen un losbreken, wat waar denn ut eer schöne Saat, de so in volle Blööt stunn? Aver enerlei! Düsse Quaal schull en Enn hebben! Wat ok de Antwoort ween much, se wull Klaarheit vondaag noch! So 'n Gruveln un Sorgen weer ni to 'n Utholen!

En Zirrsen von den Heerd her bröch eer rasch in de Been, de Grapen kaak över, un dat weer man goot, denn Maren harr sik to rögen, wenn se de Maaltiet rechttidig op 'n Disch hebben wull.

Na de Vespertiet gung Maren röver na Doortjn Holm. Paul müß eerst sien hitte Taß Kaffi hebben mit en Stuten-Botterbroot, Honnig darop oder Sirup. Denn weer he bannig bi Woort, dat smeck em, un he weer mit Maren alleen – sien schöönste Halfstunn an 'n Dag, as he see, an de dörv se em ni nemen. –

Doortjn seet an 't Spinnrad, sett dat aver gliek in de Eck. »O willkamen, Maren! Heff Di lang ni seen, dünkt mi, büst woll siet veertein Daag nich över mien Döörleen kamen. Dar sett Di dal, lütt Maren!« Se wies op en Löönstool, »dar plegg mien Jörn to sitten an 'n Fierabend. Aver Deern, Du süst jo bina ut as domals bi Paul sien dull Schuur – büst doch ni krank?«

»Krank? weet nich, dat will ik graad von Di hören.« Denn vertell se von eren snaakschen Tostand un von dat ool Taterminsch un wat de seggt harr. »Ik will weten – na, de Waarheit! Wat meent dat Wief?«

Doortjn grien. »Nu, mit den Krieg hest Du jo nix to doon – ik will Di man graadut seggen, Maren: in de letzt Tiet kommt mi dat verdächtig vör mit Di, ik heff so mien egen Gedanken hatt. Laat mal hören!« Un nu froog se na düt un dat un seeg eer darbi opmarksam an. Denn faat se eer an de Hand, un ut de beiden olen Kinnerogen lach de Freud: »Dat bedüüd, mien Dochter, uns' Herrgott leggt Di bald en lütt Kind in den Schoot – Deern, wenn 't en lütten Jung weer, wat waar Paul sik...«

Se keem ni to Enn. Maren reet eer Hand weg un sprung tohööcht, witt as de kalkte Wand, aver denn sack se wedder dal un full in den Stool, de Ogen stief in Kopp un wiet apen, as seeg se en Spöök.

»Maren, Maren, mien gode Maren!« reep Doortjn un ei eer eenmal över 't anner över de Back, »Kind, Kind, rein koolt, wat bedüüd dat? Tööf, ik will Di en Glas Water...«

»Nee nee, Doortjn!« Se heel eer trüch un greep denn na 't Hart, as wenn eer dar wat wee dee.

Doortjn weer in grote Sorg, froog un duur man ümmerto, kreeg aver keen Antwoort. Maren harr sik, as wenn se mit eer Gedanken wiet weg weer, ja, se keem eer ool Fründin ganz fremd vör.

»Ik kann Di ganz ni verstaan, mien Dochter!« reep se toletzt heel eernst. »Segg doch mal wat! En Fru, de Moder warrn schall, kann sik doch freun! Anner Fruuns sünd stolt darop un seet en Kind an as en Engel, den uns' Herrgott eer toschickt. Un Du hest Di, as wenn Du den Dood süst!«

Maren schüdd en Schudder; se haal mal hooch Aten un rich sik mit Gewalt wedder hooch. »Den Dood? Nee, o nee, ik see en Gespenst, dat is 't!«

»Gespenst?«

»Hangt sach darmit tosamen, dat ik ümmer op dat Flach sitten do, wo Henn Kark sien Geldkist stunn«, sett se mit en verlaren Lachen hinto.

»Dat deit Dien Tostand. Nu man ni so veel sorgen un gruveln, ni swaar arbeiden un Di nich argern! Du mußt Di nu recht plegen, mien Dochter, Du hest jo för twe to sorgen. Ik will to Paul seggen...«

»Üm Gottswillen nich, Doortjn!« wink se mit beide Hannen af. »Paul weet von nix un schall von nix weten, so lang noch wat to versteken is! He waar mi jo umbringen mit sinen Tüünkraam – swigen, jo swigen!« Eer Spraak klung op 'n mal ganz hart.

»As Du wullt, Maren. Aver nu segg mi doch, wat keem Di an: Du süst jo noch ut, as kommst Du eben ut Sarg?«

»Dat warrt woll beter«, wiek Maren ut, »in mien Jaren bringt en Kindsfoot sach keen lustig Gelag.«

»Deern, kannst Du ok vör wat bang warrn? Dat harr ik ni dacht! Narrnkraam! Du büst jünger as Dien Jaren, stark un smidig un sund, wat schull dar in Wegen ween? Aver nu gifft veel Arbeit, so 'n lütte Gast will ok sien Utstüür hebben. Enige Saken heff ik noch von Hannes her, wenn Du de hebben wullt – wenigstens kannst Du darna Maat nemen.« Un nu reek se allens her, wat dar to höör, un geev mennich goden Wink, de en junge Moder woll bruken kann.

Höör Maren to? Se weer rein sunnerbar, harr dat Gesicht na 't Finster keert un seeg in de wide Feern mit en Oog, dat nix söcht un süüt, dat dröömt, aver trurig.

Doortjn strakel eer över de Hand. »Nu vermünner Di man! Ik kenn dat, en groot Glück kann ok verschrecken.«

»Groot Glück!« Maren lach so hart achterher, dat Doortjn sik dalduuk un hitt un koolt waar.

»Man ni bang, Doortjn Holm, mien Verstand is noch in 't Spoor!« see Maren ruiger. »Ik harr mi dat grote Glück en beetjen anners dacht, dat is 't. Ik wull mal wat un harr mi in Gedanken en groot Sloß buut, un nu kommt en Kinnerhand un sleit allens in Schörren un Stücken.«

Doortjn süüfz mal hooch op. »Ik versta Di sach ni ganz, aver ik will Di waarschuun, Maren: en Fru in Dien Tostand mutt nich unbannig, se mutt fraam ween, se is ünner uns' Herrgott sien Hand, denn mutt se stillholen! Wat wullt Du? Wenn keen Broot in Huus is un de Reeg Kinner is al garto lang, denn warrt woll mal so 'n lütt Gast mit en suur Gesicht opnamen, un ganz unwillkamen is he, wenn de Moder in eer sware Stunn den Vader nömen mutt. Dat is graad ni nett, aver man kann dat verstaan. Du hest Broot in Överfloot un kriggst Dien Kind in Eren...«

»In Eren! Na, en groot Eer is 't graad nich, en Kind to dregen von Paul Struck!« stött se rut.

»Swieg still! Schaam Di wat! Is 't mööglich, sowat to seggen?« Doortjn waar ganz root un hitt utseen. »Wenn Di de Mann to ring is, worüm hest em namen? blot üm sien Geld?«

»Weer Paul Struck meer as Geld? Ja, Doortjn, blot üm sien Geld!«

»Denn hest Dinen Willen, Maren, Kaß un Slötel sünd Dien! Aver uns' Herrgott hett ok sinen Willen, den sett he dörch un wenn wi uns ok op 'n Kopp stellt. Du regeerst Huus un Mann, un wenn 't darop ankommt, dat ganze Dörp, aver Dien Schicksal dwingst Du nich, dat laat Di seggt ween!«

»Dat 's en waar Woort, Doortjn! Mien Schicksal dwing ik nich, nu ni meer, denn ik heff mi sülben ni dwungen.«

»Wo meenst dat?«

»Fraag ni, düt mutt ik för mi beholen! Schallst Dank hebben, Doortjn!« see Maren un stunn op. »Wat Du dar seggst, is de reine Waarheit, aver wi beiden denkt un doot ganz ungliek. Gedüllig aftöben, wat mi all op 't Dack hagelt un in de Döör weit, is mi ni mitgeben. De Minsch mutt sien Schicksal to Hauptsaak sülben spinnen un weven; wat darto höört, gifft uns' Herrgott em in de Hand, dat is mien Menung. Du best recht, dat gifft nu Arbeit, ik warr de Tiet bruken, de mi noch todeelt is.«

»Du sprickst, as gung dat mit Di to Enn, Maren – föölst Du Di krank?«

»Nee, egentlich krank nich, aver dat Kind is mien Dood, dat fööl ik«, see Maren mit en möden Toon. »Is ok so recht un mi ganz willkamen!«

»Sprick ni so, Maren!« reep Doortjn mit Tranen in de Ogen. »Wat waar denn ut Paul un dat arm lütt Göör?«

»Du best recht, dar mutt vorher veel bedacht un daan warrn. Ni waar, Du steist mi bi? – Ganz so ring, as Du meenst, heff ik doch ni dacht un daan, as ik Paul Struck heiraten dee! Ik segg Di dat noch mal, vondaag waar ik 't ni könen. – Mi man ni so bang anseen, Moder Holm!« see se mit en weken Toon. »Heff mi hart verschraken, as op 'n mal klaar un dicht vör mi stunn, wat ik wekenlang ni harr kennen un seen wullt. Ik warr nu sach flunklaam an de Eer krupen; aver den Moot ganz verleren, as de arm Wiebn Mollt, warr ik nich. Adüs, Doortjn! Ni waar, wi seet uns morgen un all Daag?« Se geev eer de Hand un gung.

Ool Doortjn Holm huuk lang mit slaten Ogen in eren Sorgenstool, as wenn se slapen dee; eerst as Hannes to Huus keem, de bi den Schoster de Kö fodert un börnt harr, stunn se op un maak Licht, dat weer al ganz düster.