53. Le Fluvio del Morte

.1 In ultra io videva que inter illes e le Porta il habeva un Fluvio, ma il non habeva alcun ponte pro transir lo. Le Fluvio esseva multo profunde. In vider iste Fluvio le duo pelegrinos esseva multo stupefacite, ma le homines qui stava con illes diceva: "Vos lo debe transir, o vos non potera venir al Citate.

.2 Alora le pelegrinos comenciava demandar si il non habeva alcun altere via pro arrivar al Citate, al qual demanda illes respondeva: "Si, ma desde le fundation del mundo solmente duo personas, Enoch e Elia, recipeva le permission de calcar celle sentiero, e nemo lo potera calcar usque al sono del ultime trompa.

.3 Alora le pelegrinos, specialmente Christiano, comenciava a desperar se in lor mente, e reguardava de omne parte, ma non poteva vider alcun altere via pro evitar le Fluvio. Pois illes demandava al homines si le aquas del Fluvio esseva profunde. Illes diceva: no, ma in illo illes non poteva dar alcun adjuta, proque illes diceva: "Vos lo potera trovar o profunde o basse in proportion a vostre fide in le Rege del placia.

.4 Assi illes se dirigeva verso le aqua e, in entrar in illo, Christiano comenciava a affundar, e in critar a su bon amico Sperante, ille diceva: "Io affunda in aquas profunde, le fluctos e le undas vade super mi testa!. Alora le altere diceva: "Sia allegre, fratre mie, io pote calcar le fundo e illo es firme. Alora Christiano diceva: "Oh amico mie, le pena del morte es circum me. Io non gustara unquam le terra ubi flue lacte e melle. E in dicer isto un grande obscuritate e horror cadeva super Christiano, tanto que ille non plus poteva vider ante a se; in ultra ille habeva in grande mensura perdite le sensos, tanto que ille non poteva ni rememorar ni parlar con ordine de alcun del dulce consolationes que ille habeva incontrate durante le passate pelegrinage. Tote le parolas que ille diceva, tamen, tendeva a discoperir que ille habeva in su mente solmente horror e le pavor que ille morirea in le Fluvio, e que ille nunquam obtenerea admission al Porta.

.5 Tote illes qui stava ibi proxime, percipeva que ille esseva multo preoccupate per le pensamento del peccatos que ille committeva sia ante sia post le comenciamento de su pelegrinage. Illes anque habeva observate que ille esseva preoccupate per apparitiones de spectros e de mal spiritos, proque isto on poteva audir de su parolas.

.6 Sperante, ergo, debeva facer multe effortios a sustener le capite de Christiano super le aqua, si, aliquando, il habeva mesmo le risco que ille haberea necate, proque ille esseva submergite, e su fratre le relevava quasi morte. Sperante, in ultra, faceva multe effortios pro consolar le, e ille diceva: "Fratre, io pote vider le Porta, e mesmo alcun homines qui sta ante a illo preste a dar nos le benvenita. Christiano, tamen, respondeva: "Il es te, il es te que illes expecta, tu ha essite sperante desde le prime momento que io te incontrava. "No, illes expecta anque te, ille diceva a Christiano. "Oh, fratre, ille diceva, "Si tu haberea ration, Ille haberea tosto venite pro adjutar me; a causa tamen de mi peccatos, Ille hic me abandonava.

.7 Alora Sperante diceva: "Fratre mie, tu oblidava le texto in ubi se dice del homine mal: Il non ha alcun ligamines a lor morte, e lor fortia es le prosperitate. quando le altere homines es in travalio, illes non lo es del toto, e illes non recipe battimentos como le resto del homines [Ps 73:4]. Iste travalios e afflictiones que tu suffre in iste aquas non es certo un signo que Deo te abandonava, ma illos es mandate a provar te e pro vider si illos te face rememorar lo que jam tu recipeva in su bonitate, e in le angustias viver completemente confidite a Ille.

.8 Alora in mi sonio io videva que Christiano reflecteva un poco, e Sperante addeva iste parolas: "Sia allegre, Jesus Christo te pote resanar. In audir isto Christiano erumpeva in un forte crito: "Oh, io Le vide de novo! Ille me dice: Quando tu passa per le aquas, io essera con te, e per le fluvios, illos non te submergera [Is 43:2]. Alora illes ambes reprendeva corage, e depost illo le inimico esseva como un petra immobile, usque illes non lo ultrapassava. Nunc Christiano trovava terreno sur le qual poner su pedes, e ille discoperiva como le resto del Fluvio esseva basse. Assi illes successava transir.