45. Parvefide

.1 Christiano: "Nunc io rememora audir lo que eveniva a un bon homine. Su nomine esseva Parvefide, ille esseva vero un bon homine e ille viveva in le citate de Sinceritate. Isto es lo que eveniva: Al entrata de iste passage on pote vider un sentiero nominate Sentiero del Homine Morte, le qual perveni del Porta del Via Large. Illo se appella assi a causa del assassinatos que solitemente se committe ibi. Iste Parvefide, in vader in pelegrinage como nos, per hasardo se sedeva ibi e se addormiva. Alora il eveniva que de celle porta per le supra-nominate sentiero, perveniva tres forte picaros: Corde-debile, Diffidentia e Culpa (tres fratres).

.2 Illes, in remarcar ibi le presentia de Parvefide, se approximava a ille rapidemente. Ora, le bon homine a pena se habeva eveliate, e se realtiava pro continuar su viage, ma, arrivate iste homines, le commandava con linguage menaciose de stoppar se ibi. A iste injunction le facie de sr. Parvefide deveniva blanc como un pannello, nam ille non habeva alcun fortia pro luctar o pro fugir.

.3 Alora Corde-debile diceva: "Livra nos tu portamoneta!. Ille tamen non se hastava, proque ille non habeva ulle intention de perder su moneta. Alora Diffidentia se approximava a ille, e in pulsar le mano in le tasca de Parvefide, extraheva de illo un sacchetto de argento. Alora Parvefide critava: "Robatores, robatores!.

.4 Assi Culpa non attendeva plus un sol instante e, per un grande fuste que ille habeva in su mano, ille colpava sur le capite nostre Parvefide, le qual cadeva a terra e perdeva tante sanguine que ille pareva esser proxime a morir. Tote isto eveniva durante que le fures stava apud ille.

.5 Finalmente, tamen, in audir que alcun personas se approximava, de pavor que illes haberea incontrate Grande-gratia del citate de Bon-confidentia, se allontanava rapidemente, e lassava le povre Parvefide a terra in celle condition. Ora, quando Parvefide recuperava un poco de fortia, ille se realtiava, e cercava dolorosemente de prosequer su cammino. Isto esseva le historia.

.6 Sperante: "Esque le fures le robava tote lo que ille possedeva?. Christiano: "No: le placia ubi su joieles esseva, le fures non lo poteva trovar, e assi ille los poteva conservar. Nonobstante isto, como on me diceva, iste homine esseva multo afflicte pro le perdita, proque le robatores le habeva prendite le major parte del moneta que ille poteva expender. Lo que illes non poteva prender, esseva su joieles, e ille ancora habeva alcun poc monetas, e illos a pena sufficeva pro conducer le al fin de su viage [1 Pe. 4:18].

.7 De facto, si io audiva ben, ille esseva fortiate a mendicar durante su viage pro mantener se in vita, nam ille non poteva vender su joieles. Assi, in mendicar e in facer toto lo que ille poteva, ille suffreva multo pro le fame, durante le parte restante de su viage.

.8 Sperante: "Esque il non es surprendente que le fures non successava robar alsi le certificato que le haberea permittite su admission al Citate Celeste?. Christiano: "Si, il es surprendente. Illes tamen non successava prender lo non proque Parvefide les habeva obstaculate, nam ille esseva assi disconcertate pro lor venita que ille non habeva ni fortia, ni astutia pro celar alcun cosa. Il esseva plus tosto pro le bonitate del Providentia: assi illes non obteneva celle cosa bon [2 Ti. 1:14; 2 Pe. 2:9].

.9 Sperante: "Certo il debeva esser un grande conforto pro ille que le fures non le robava iste joiel. Christiano: "Il haberea essite un grande conforto pro ille si ille lo usava debitemente; ma illes me diceva que ille lo usava ben poco durante le resto de su viage; e isto pro le consternation que ille habeva proque su moneta habeva essite robate. De facto ille lo oblidava durante grande parte de su viage. In ultra, quando illo retornava in su mente e ille comenciava esser confortate per illo, alora de novo pensamentos in re su aventura reveniva in su capite, e celle pensamentos submergeva omne alteres. Sperante: "Guai! Povre homine! Isto certo esseva un grande dolor pro ille. Christiano: "Dolor? Si, certo, dolor. Si isto haberea evenite a qualcuno de nos, que haberea nos facite? Io me surprende que su dolor non le faceva morir, povre homine! Io audiva que durante tote su cammino ille non faceva altere que planger e lamentar se amarmente. In ultra ille semper contava su aventura a totes que ille incontrava, como ille a pena salvava su vita!.

.10 Sperante: "Io tamen continua demandar me proque ille non vendeva o non pignorava alcun de su joieles a que ille poteva haber un poco de relevamento in su viage. Christiano: "Ancora tu non comprende? Tu pare esser un ave, le qual cammina con le siliqua sur su capite. In cambio de que ille haberea potite pignorar los? O a qui ille poteva vender los? In tote celle pais in le qual ille habeva essite robate, su joieles non haberea essite appreciate, ni mesmo ille desirava celle relevamento le qual haberea potite esser le administrate. In ultra, si ille haberea essite trovate sin celle joieles apud le Porta Celestial, ille haberea essite excludite ibi de su hereditage (isto ille ben sapeva) e isto haberea essite pejor del apparition e del villania de dece milles fures.

.11 Sperante: "Proque es tu assi acerbe, fratre mie? Esau vendeva su proprie derecto de primogenitura pro un platto de lenticulas [Heb. 12:16], e celle derecto de primogenitura esseva su joiel le plus grande. Si ille lo faceva, proque Parvefide non lo habeva potite facer? Christiano: "Certo Esau vendeva su derecto de primogenitura, e assi anque face multes. In facer assi illes se exclude del benediction principal, como alsi celle dispreciabile homine. Il ha tamen un differentia inter Esau e Parvefide, un differentia inter lor duo conditiones. Le derecto de primogenitura de Esau esseva typic, ma le joieles de Parvefide non lo esseva. In ultra Esau non poteva vider plus in ultra del satisfaction del proprie concupiscentia; "Proque io es preste a morir, ille diceva, "e alora, que esserea le profito de un primogenitura? [Ge. 25:32]. Parvefide, tamen, benque il esseva su destino haber solmente un parve fide, esseva retenite per su parve fide de celle extravagantias; e illo le permitteva vider e appreciar su joieles tanto que ille non esseva preste a vender los. Isto Esau non faceva.

.12 Tu non pote leger alicubi que Esau habeva fide, non mesmo un poco: non te surprende ergo que su carne cedeva si facilemente, proque il non habeva un fide pro resister al temptation. Non te surprende que ille vendeva su derecto de primogenitura, e su anima, e su toto, al Diabolo del inferno, il non poteva esser alteremente. Si lor mente se fixa sur objectos de concupiscentia, illes los obtenera qualcunque sia lor costo. Parvefide, tamen, esseva in un altere condition: su mente esseva fixate sur le cosas de Deo. Le objectivos que ille persequeva esseva spiritual e superior. In cambio de que, ergo, haberea ille vendite le joieles que esseva su possession <196> si ille haberea trovate alcuno pro acquirer los? Esque ille haberea reimplite su mente con cosas vacue? O pote tu persuader le columba de posar se super le caronias como le corvo? Quanquam le incredules pote <196> a causa de lor concupiscentia carnal <196> pignorar, o hypothecar, o vender lo que illes possede, o mesmo leder stupidemente a se ipse; illes qui ha fide, le fide que conduce al salvation, mesmo solmente un poco, non lo pote facer. Ecce ergo, fratre mie, ubi es tu error!.

.13 Sperante: "Io lo recognosce; nonobstante isto, tu sever reflexion me faceva inragiar. Christiano: "Vide, io non faceva altere que comparar te con alcun de celle aves, del sorta le plus vivace, le quales curre hic e ibi sur terreno non calcate, con le siliqua sur lor capite. Vamos tamen in ultra in nostre discurso, alora nos acclarara toto inter nos.

.14 Sperante: "Io es persuadite in mi corde que celle tres homines non es altere que coardos. Proque illes fugiva si rapidemente solmente in audir le ruito de alcuno qui se approximava? Proque non mesmo Parvefide a causa de isto non prendeva un poco plus de corage? Ille haberea potite luctar con le robatores si tanto quanto su fortia le haberea permittite. Christiano: "De facto multes diceva que illes es coardos, ma poc personas lo trovava ver in tempores de prova. In ultra Parvefide nunquam habeva un grande corage. Si tu haberea essite celle homine, nunc tu pensa que certo tu haberea luctate si tanto quanto possibile. De facto, tamen, tu demonstra tanto corage nunc que illes es lontan de nos, ma si illes haberea vermente venite pro attaccar te como illes faceva con Parvefide, tu pensarea alteremente.

.15 Considera ancora iste facto: illes es fures vagante al servicio del Rege del Abysmo-sin-fundo, le qual es personalmente preste a venir a adjutar les si illes lo necessita. Su voce es como celle de un leon rugiente. Io mesme, como Parvefide, esseva un vice ingagiate a luctar contra ille, e io sape quanto terribile ille es. Celle tres sceleratos veniva contra me, e mi deber de christiano esseva resister a illes. Alora illes simplemente vocava lor patron e ille arrivava. Alora io pensava que mi vita non valeva plus nihil, ma, gratias a Deo, io vestiva un forte armatura, e mesmo si io esseva assi harnesate, io trovava multo difficile demonstrar me homine de valor. Nemo pote dicer como ille reagera in tal situationes si ille non ancora vermente probava lo que illo significa.

.16 Sperante: "Io comprende lo que tu dice, tamen, illes fugiva quando illes pensava que Grande-gratia arrivava. Christiano: "Isto es ver. Illes sovente fugi, sia illes sia lor patron, quando Grande-gratia appare. Isto non debe surprender proque ille es le Campion del Rege. Io spera que tu vide le differentia que existe inter Parvefide e le Campion del Rege. Tote le subjectos del Rege non es su campiones, ni tote illes poterea successar in le lucta como ille. Esque tu poterea creder que qualcunque juvene homine poterea facer a Golia lo que David faceva? O que le rege del sepe ha le mesme fortia de un bove? Alcunes es forte, alcunes es debile, alcunes ha grande fide, alcunes ha parve fide. Nostre homine esseva de parve fide, pro isto ille cedeva.

.17 Sperante: "Io multo haberea desirate que Grande-gratia esseva ibi in celle occasion. Christiano: "Mesmo si ille haberea essite ibi, ille haberea debite luctar durmente, proque io debe dicer te que, quanquam Grande-gratia es excellente in manear le armas, e quando illos es in action nemo pote resister a illos, il es anque ver que si illes pote approximar se a ille, mesmo Corde-debile e Diffidente, o alteres, il es possibile que illes successa in jectar le a terra. E quando un homine es a terra, ben, que pote ille facer?

.18 Quicunque reguarda ben al visage de Grande-gratia, pote vider cicatrices e talios, e isto ben demonstra lo que io dice. Io mesmo le audiva dicer (e isto es quando ille esseva in un combatto), 'Nos disperava mesmo de nostre vita'. Quanto faceva affliger se e fremer David iste vigorose picaros! Si, mesmo Heman e Hezekiah, quanquam illes esseva campiones in celle dies, esseva fortiate a mover se quando illes les assaltava, e nonobstante istos, lor inimicos successava a marcar e plicar lor armas. Petro, un vice, voleva vider quanto ille successava facer con su armas ma, quanquam alcunes dice que ille esseva le Principe del apostolos, ille esseva reducite a haber timor de un puera inragiate.

.19 In ultra, lor Rege es preste a intervenir, ille nunquam dormi, e si su servitores se trova in difficultate, ille non hesita arrivar in lor adjuta. De ille on dice: 'Benque le gladio le attinge, illo non le pote vincer; ni lo pote le lancea, le dardo, o le javelotto. Pro ille le ferro es como palea, le bronzo como ligno corrupte. Le flecha non le facera fugir; le petras del funda deveni como stupulas pro ille. Le dardos illes considera como palea; ille ride al menacia del javelotto' [Job 41:26-29]. Que pote facer un homine in simile casos? Il es ver que si un homine poterea haber le cavallo de Job, e le habilitate e le corage de cavalcar lo, ille poterea facer cosas notabile. 'Ille ride del pavor, e ille non pote esser espaventate; ni ille torna su dorso quando ille vide un spada. Le flechiera strepe contra ille, le lancea scintillante e le javelotto. Ille devora le distantia con feressa e furor, ni ille se halta proque le trompetta ha sonate. Al sono del trompetta ille dice: Aha! Ille olface le battalia de lontan, le tonitros del capitanos e le critos [Job 39:22-25).

.20 Tamen, pro tal pedones como tu e io, vamos nunquam desirar incontrar un inimico, e vamos non vantar nos de poter facer melio quando nos audi in re alcuno qui se faceva poc honor o esseva vincite, ni vamos non esser titillate al pensamento de nostre proprie prodessa, proque tal vantatores solitemente quando illes es provate, non face cosas admirabile. Considera Petro, del qual io parlava antea. Ille fanfaronava, ille reputava <196> in su pensamento van <196> de poter defender su maestro plus que quicunque altere. Qui tamen esseva le primo a fugir e a deserer su maestro insimul a tote celle picaros?

.21 Quando ergo nos audi in re tal robamentos que eveni sur le Strata del Rege, nos debe facer duo cosas: Primo, vader harnesate, e verificar de haber un scuto con nos, proque il esseva pro le manco de un scuto que ille qui affrontava assi audaciosemente Leviathan non le poteva vincer. Sin dubita, si un tal scuto manca, ille non ha alcun timor de nos. Pro isto, ille qui habeva experientia, diceva: 'super toto, prende le scuto del fide, per le qual ille potera extinguer tote le dardos infocate del maligno' [Eph. 6:16].

Secundo, il es bon que nos desira haber un companion mandate del Rege, o plus tosto que Ille mesme veni con nos. Isto faceva jubilar David quando ille percurreva le Vallea del Umbra del Morte; e Moses haberea preferite morir illac ubi ille stava, plus tosto que facer un sol passo sin Deo. O fratre mie, si solmente Ille nos accompania, nos non debera timer dece mille homines [Ps 3:6] que es preste a vader contra nos, si Ille, tamen, non es con nos, mesmo le adjuvantes le plus audace cade como in un abattitorio [Is 10:4].

.22 E io mesme, per quante difficultates io jam passava! Gratias a Ille, como tu vide, io es ancora vive, tamen, io non pote vantar mi robustessa. Io essera contente si io non plus affrontara inimicos, ma io time que nos non es ancora foras de omne periculo. In omne caso, viste que le leon e le urso non ha ancora devorate me, io spera que Deo me liberara anque del proxime Philisteo incircumcise. Alora Christiano cantava: Povre Parvefide! Ha tu incontrate fures? Esque tu esseva robate? Rememora isto, insimul a omne credente. Plus grande essera tu fide, plus facilemente tu vincera dece mille homines, alteremente non mesmo tres!