18. Le Conversation con le tres juvene feminas

.1 Assi Christiano inclinava su capite e las sequeva in le interior del Casa. Quando ille habeva entrate e assidite, illas le dava alco a biber e restava con ille usque le cena esseva preparate. Uno o duo inter illas conversava un poco con Christiano al fin de usar iste tempore in le melior modo. Le familia habeva incargate Pietate, Prudentia e Caritate de parlar con ille, e assi illes comenciava.

(Pietate)

.2 Pietate: ``Veni, bon Christiano, nam nos esseva assi amabile con te in reciper te in nostre Casa iste nocte, vamos parlar, si nos pote nos mesme un poco profitar de te, de toto lo que te eveniva durante tu pelegrinage. Christiano: ``De bon voluntate e io es grate que vos es assi desirose de audir lo.

.3 Pietate: ``Que es lo que te pulsava interprender iste vita de pelegrino?. Christiano: ``Io esseva pulsate abandonar mi pais native per un terribile voce que io audiva, illo es, ille inevitabile destruction que me expectava si io continuava a remaner in le placia ubi io esseva. Pietate: ``Ma como il eveniva que tu te dirigeva justo per iste direction?. Christiano: ``Illo esseva como Deo voleva, proque quando io esseva sub le pavor del destruction, io non sapeva a ubi vader. Per fortuna io incontrava un homine (io lacrimava e tremulava), cuje nomine esseva Evangelista, e ille me dirigeva al Porta Stricte, le qual io nunquam haberea trovate per me mesme. Assi ille me poneva sur le via que me conduceva directemente a iste Casa.

.4 Pietate: ``Ma esque tu non perveniva al casa del Interprete?. Christiano: ``Si, e ibi io videva tal cosas, le memoria del quales io habera per tote mi vita, specialmente tres cosas: i.e. como Christo, a despecto de Satana, conserva in nostre corde su obra de gratia; como le homine peccator in se ipse non ha alcun sperantia del misericordia divin; e in ultra le sonio de ille qui pensava in su somno que le Die del Judicamento habeva pervenite. Pietate: ``Proque? Tu le audiva contar su sonio?. Christiano: ``Si, e illo esseva terrificante, io pensava. Io habeva dolor de corde quando io le audiva, tamen, io es felice de haber lo audite.

.5 Pietate: ``Esque isto es toto lo que tu videva al Casa del Interprete?. Christiano: ``No, ille me portava apud un pompose palatio, e io videva como su habitantes esseva vestite con auro, e como un valente e coragiose homine se aperiva un passage inter homines armate qui stava al porta e qui cercava de repulsar le. Finalmente ille esseva exhortate a entrar e ille recipeva gloria eterne. Tote iste cosas pro me esseva meraviliose e io haberea potite restar in le casa del Interprete dece-duo menses, ma io debeva prosequer mi cammino.

.6 Pietate: ``Que videva tu in ultra durante tu cammino?. Christiano: ``Si, io videva altere cosas. In camminar plus ultra, io videva un homine pendite a un arbore le qual sanguinava: io pensava e solmente in vider le, un pesante fardello se distaccava de mi dorso (proque io gemeva sub un pesante fardello), ma alora illo cadeva lontan de me. Isto esseva multo estranie pro me, nam io nunquam habeva vidite un tal cosa, si, e durante que io reguardava in alto (nam io non poteva plus distaccar mi reguardo de Ille), tres Fulgentes se avicinava a me: uno testava que mi peccatos esseva pardonate; un altere me levava le vetule pannellos le quales io vestiva e me donava iste vestimento brodate que vos nunc vide; e le tertie imprimeva sur mi fronte le signo que vos vide, e me dava iste rolo sigillate, e in dicer isto Christiano lo extraheva de su vestimentos.

.7 Pietate: ``Ma tu videva multo plus que isto, non ver?. Christiano: ``Le cosas que io vos diceva esseva le meliores. Tamen altero io videva, illo es tres homines: Simplice, Indolentia e Presumption, le quales dormiva un poco plus a parte del via in ubi io camminava. Illes habeva pedicas a lor gambas, ma io non les poteva eveliar. Io videva Formalista e Hypocrisia qui saltava de supra al muro e qui pretendeva vader a Sion, ma illes se perdeva rapidemente, mesmo si io les habeva admonestate, ma illes non voleva creder me. Super toto, io trovava dur ascender sur iste colle e tanto dur quanto venir apud le ores de ille leones. Vermente io debe solmente regratiar iste bon homine, le portero qui sta al porta. Io habeva potite retroceder, ma nunc io regratia Deo que io es hic, e gratias a vos qui me recipeva.

(Prudentia)

.8 Alora Prudentia pensava bon facer a ille alcun demandas e desirava obtener su responsas. Prudentia: ``Esque tu non pensa aliquando al pais del qual tu veni?. Christiano: ``Si, ma con vergonia e detestation. In veritate, si io pensava troppo al pais del qual io veni, io haberea potite trovar le opportunitate de retornar a illo; nunc, tamen, io desira un pais melior, illo es, un pais celeste [Hebr 11:15,16].

.9 Prudentia: ``...e del cosas que esseva tunc tu occupation, esque tu non portava alcunos nunc con te?. Christiano: ``Si, ma totalmente contra mi voluntate; specialmente mi cogitationes interior e carnal in le qual tote mi co-citatanos, e io mesme, se delecta; nunc tamen tote iste cosas me causa dolor, e si solmente io poteva seliger, io seligerea nunquam plus pensar a iste cosas. Quando tamen io vole facer lo que es melior, con me solmente es lo que es pejor [Rom. 7:15].

.10 Prudentia: ``Esque tu non pensa aliquando que tu poterea esser conquisitor super ille cosas que te causa tal perplexitate?. Christiano: ``Si, ma rarmente: quando iste cosas me eveni, tamen, illos es horas preciose. Prudentia: ``Pote tu rememorar per qual medios tu obteneva le victoria super tu molestias?. Christiano: ``Si, quando io pensa a lo que io videva al Cruce, isto me eveni; assi etiam quando io reguarda mi vestimento brodate, isto me eveni; e alsi quando io reguarda le rolo que io porta sur mi sino, isto me eveni; e quando mi mente se excita in pensar al loco a ubi io vade.

.11 Prudentia: ``Que es lo que te face assi desirose de vader al Monte Sion?. Christiano: ``Proque ibi io spera vider vivente le homine qui pendeva morte sur le Cruce; ibi io spera de disembarassar me de tote iste cosas que usque hodie sta in me como un molestia. On dice que ibi il non habera plus le morte, e ibi io habitara con le companiones le plus agradabile. A dicer le veritate io le ama, proque ille me liberava de mi fardello e, de plus, io es exhauste de mi maladia interior e io volerea a omne costo vader a ubi io nunquam plus morira, e star con ille compania que continuemente canta: Sancte, Sancte, Sancte! [Is. 25:8; Apoc. 21:4].

(Caritate)

.12 Alora Caritate diceva a Christiano: ``Esque tu ha un familia? Es tu maritate?. Christiano: ``Io ha un sposa e quatro parve infantes. Caritate: ``E proque tu non les portava con te?. Christiano assi comenciava a plorar e diceva: ``Oh io haberea tanto desirate facer lo, ma tote illes esseva contrari a iste pelegrinage. Caritate: ``Ma tu haberea debite parlar con illes e effortiar te a explicar a illes le periculo de remaner ibi. Christiano: ``Certo io lo faceva, e io les diceva alsi lo que Deo me habeva monstrate super le destruction de nostre Citate; io pareva a illes, tamen, como si io les derideva, e illes non me credeva [Gen 19:14]. Caritate: ``Esque tu precava Deo que ille benediceva tu consilios?. Christiano: ``Si, e con multe affection, proque tu debe saper que io multo ama mi sposa e mi povre infantes.

.13 Caritate: ``Ma esque tu les diceva in re tu proprie pena e pavor del destruction? Nam io suppone que le vision del destruction te esseva apparente. Christiano: ``Si, multe vices. Illes poteva mesmo vider le pavor sur mi visage, in mi lacrimas e alsi in mi tremito de apprehension in vista del judicamento que esseva pendite super nostre capites. Tote isto, tamen, non sufficeva convincer les a venir con me.

.14 Caritate: ``Qual ration illes dava pro non venir con te? Christiano: ``Mi sposa timeva de perder iste mundo, e mi infantes esseva totes ingagiate in le delectos del juventute. Assi, pro un cosa o pro un altere, illes me lassava sol a vagar assi.

.15 Caritate: ``Ma esque tu, con tu van conducta, non contradiceva tote le parolas per le quales tu les voleva convincer? Christiano: ``Sin dubita io non pote commendar mi vita, proque io es ben conscie de multe errores. Io ben sape que un homine, infelicemente, pote destruer, per su attitude, lo que ille probava edificar in le alteres pro lor ben, sia con le rationamento, sia con le persuasion. Isto, tamen, io pote dicer: io esseva multo attente non dar les occasion, con alcun action reprochabile, a render les contrarie a nostre pelegrinage. Si, e pro isto mesme, illes me diceva que io esseva troppo zelante e que io negava a me mesme ille cosas in le quales, secundo illes, non esseva alcun mal. Io pote dicer que si lo que illes videva in me les obstaculava, esseva ja mi grande precaution de non peccar contra Deo e de non facer alcun mal a mi proximo. Caritate: ``Sin dubita Cain odiava su fratre, proque su proprie obras esseva mal [1 Joh 3:12], e su fratre esseva juste; e si tu sposa e tu filios se offendeva pro ille ration, illes demonstrava esser impenetrabile al ben; e tu liberava tu anima de lor sanguine [Ezek 3:19].