16. Diffidentia e Timorose

.1 Quando ille habeva pervenite al culmine del Colle duo homines se avicinava in cursa a ille. Le nomine del prime esseva Timorose e le nomine del altere Diffidentia. Christiano les diceva: ``Proque vos curre in le direction errate?.

.2 Timorose le respondeva que illes de facto vadeva al Citate de Sion, e illes habeva pervenite a ille difficile placia; ``Tamen, ille diceva, ``le plus in avante nos vade, plus de periculos nos incontra: isto es le ration que nos volveva e nunc retorna.

.3 ``Si, diceva Diffidentia, ``proque justo ante nos sur le via se trova duo leones, e nos non sape si illos dormi o si illos vigila: si nos approxima nos a illos, nos poterea esser lacerate per illos.

.4 Christiano: ``Tu me terre. A ubi fugira io pro salvar me? Si io torna a in mi pais, io sape que illo es preste a esser destruite per foco e sulfure, e certemente io va perir. Si io pote pervenir al Citate celeste, io es certe de esser in securitate. Ergo, io vole riscar. Tornar retro certemente significa morir; per vader in avante il ha riscos de morte, ma ultra illo il ha un vita eterne: io vole ergo prosequer. Assi, Diffidentia e Timorose descendeva, currente, le Colle, e Christiano prosequeva su via.

.5 In pensar ancora a lo que le duo homines diceva, ille cercava in su sino su rolo a fin que ille poteva esser confortate, ma ille tastava e non lo poteva trovar. Alora Christiano se trovava in grande affliction e ille non sapeva plus que facer, proque ille desirava lo que le habeva semper consolate, e lo que debeva esser su passaporto al Citate Celeste. Ille alora comenciava devenir satis perplexe e ille non sapeva plus que facer.

.6 Ille alora se rememorava que ille habeva se addormite in le Refugio que stava sur le flanco del Colle e cadente sur le genus ille demandava le pardono del Senior pro ille action folle, e ille retornava a cercar su rolo.

.7 In retornar, tamen, qui unquam potera exprimer le dolor que ille sentiva in su corde? Aliquando ille singultava, aliquando ille plorava e sovente ille reprimendava se ipse pro haber essite assi folle in cader addormite in ille loco que habeva essite construite solmente pro un parve refrescamento pro le viagiatores fatigate.

.8 Alora ille retornava, perscrutante attentivemente de omne parte durante tote le via in le spero de trovar le rolo que le habeva essite si preciose a consolar le durante le viage. Ille assi perveniva in vista del refugio in ubi ille habeva se assidite e dormite. Ille vista, tamen, renovava majormente su affliction e le representava le mal de non haber sapite vigilar.

.9 Assi ille prosequeva, reprimendante se, e diceva: ``Oh quanto io es miserabile, io me addormiva in plen jorno! [1 Thess 5:7,8; Ap 2:4,5] Dormir in le medio del difficultates! Io tanto indulgeva in le carne quanto a usar ille reposo que le Senior construeva pro le refrescamento del spirito del pelegrinos pro le commoditate de mi carne! Quante passos io ha facte in van! (Assi il eveniva a Israel a causa de lor peccatos, quando illes debeva retornar verso le Mar Rubie). E io debe recalcar ille grados con affliction, io qui habeva debite calcar los con gaudio, si il non esseva pro ille peccaminose somno. Quanto lontan io haberea potite vader si isto non eveniva!

.10 Io debe nunc passar per ille via tres vices in vice que solmente uno. Nunc le nocte es proxime, proque le jorno es preste a finir. Oh si io non dormiva!

.11 Intertanto ille habeva pervenite al Refugio in ubi, per un momento, ille se assideva a plorar, ma finalmente, como Deo voleva, reguardante tristemente sub le sede, ille percipeva su rolo. Ille tremulava e lo colligeva rapidemente e lo poneva de novo in su sino. Qui unquam potera dicer quante gaudio sentiva ille homine, quando ille retrovava su rolo! Nam ille rolo esseva le securitate de su vita, e le certitude de esser ben accepte in le loco desirate. Ergo ille lo poneva in su sino, e ille regratiava Deo pro haber dirigite su oculos in le loco ubi illo se trovava e con gaudio e con lacrimas, ille tornava sur le cammino verso su destination.

.12 Con quante gaudio ille nunc resaliva le scarpa del Colle! Tamen, ante pervenir al culmine, Christiano videva le poner se del sol, e isto le rememorava le vanitate de su falta. Alora ille comenciava planger sur se ipse assi: ``Oh somno culpabile! Pro te le nocte me attrappara durante le via; io debera camminar sin sol, le obscuritate celara le via ante mi pedes, e io audira le spiritos dolente. Tote isto pro mi culpabile somno.

.13 Dicente assi, ille rememorava le conto in re le leones que tanto habeva espaventate Timorose e Diffidentia, e recomenciava a dicer a se ipse: ``Ille bestias vaga durante le nocte in cerca de predas, e si io los incontrarea in le obscuritate, como facera io a evitar los? Como potera io fugir a fin que illos non va lacerar me?. E Christiano continuava a camminar.