Hanne Nüte un de lütte Pudel/Kapittel 7

    Un in de Wid, t'ens sinen Kopp,
En Beten sidwarts in den Kropp,
Sitt in en Knast dat Sparlingswiw,
Söß bunte Eier unner't Liw.
Sei brödd so heit un sitt so wiß,
As wenn s' up't Nest annagelt is,
Un blot ehr Kopp geiht hen un her
Un niglich kickt sei ut de Dör
Un kickt un krüs't ehr Huw tau Hög',
Wer Deuwel vör ehr Husdör leg'. -
Mus'buck, de lett sin Klewerwörtel
Un slickt dörch Gras un jungen Nettel
Un schütt denn mal en En'n lang furt
Un ruckst denn an un horkt un lurt,
Un putzt de Näs' sik mit de Pot
Un smüstert heimlich vör sik hen:
»Dat rök hir doch nah Botterbrod,
Wo Dunner! äwer is dat denn?«
Un Sparlingsch röppt: »»Mus'körling, hir!
Hir unnen in dat blag Poppir!««
De Mus'buck treckt sik neger ran
Un kickt sik Hanne Nüten an,
Ob hei ok woll tau trugen wir.
Un sett't sik hen, den Puckel krumm,
Den Start rank üm de Bein herüm,
Un röppt ehr tau mit lise Stimm:
»Kik mal de Kräumels! Nahwersch, kumm!
Un kik, wo fett! - Kumm runner, Lotte!
För Di de Kräumels, mi de Botte!«
Un lickt nu los un richt't sik up
Un sitt so steidel as 'ne Pupp
Un snüffelt dörch den Abendwind
Un pipt ganz lis' nah Fru un Kind.
Un de oll Mus'madam, de slüppt
Ganz lising ut dat Hus hervör,
Un allentwegen rute hüppt
Dat lütte Mus'volk achter ehr;
Un Swigersähns un Swigerdöchter,
De warden all tau Gast inladen,
Un Mus'buck röppt: »Kamt, Kinner,« seggt 'e,
»Wi lütt Lüd dörben nicks versmaden.« -
»»Ja,«« röppt dat Sparlingswiw ut't Nest,
»»'T is schändlich! - So'ne schöne Köst!
Un ik möt min Huswesen häuden
Un möt hir sitten un möt bräuden.«« -
»Wo's denn Din Oll?« - »»Wo süll hei wesen? -
In't Wirthshus ward hei rümmer däsen
Un mit Jehann Stiglitschen, Krischan Finken
Dor sitten, singen, spelen, drinken,
Un stats tau rechter Tid nah Hus tau gahn,
Sik up de Letzt den Kopp noch bläudig slahn.
Doch minentwegen! - Recht, wenn em dat schüht!
Doch dat hei nah de Gelgaus süht,
Nah de oll Gelgaus, nah den Tater,
Ehr Ständschen bringt as so'n verleiwte Kater,
Mit ehr tausam deit rümflankiren
Up Hochtid un up Kindelbiren,
Un mit ehr steit up Rangdewu,
Un mi, sin angetrugte Fru,
Hir bräuden lett,
Dat's slicht, dat's slicht, Gevadder Mus! -
Na, täuw! Kumm du mi man vör't Brett,
Kumm du hüt Abend man tau Hus!« -

    Un in de Mus'gesellschaft - quatsch! -
Föllt Pogg herin, de gräune Jäger,
Un nah dat Sparlingswiw 'rup seg 'e:
»»Wat makst Du dor för dwatschen Klatsch?««
Un knart de Red dörch't Mul hendör:
»»Wat kör un kör!
Wat will so'n Sparlings-Hänschen singen?
Wat will so'n Quarding Ständschen bringen?
Irst känen, Vaddersch! känen, känen!
Un nahsten, nahsten dorvon klänen!««
»Ja, Vadder,« seggt de Mus'madam
»Du kannst un ok Din ganze Stamm.
Dat gütt mi orndlich dörch de Knaken,
Wenn Ji Musik des Abend's maken.« -
»»Ja,«« seggt de Mus'buck, »»dat is wohr!««
»Nu kik de ollen Häukendrägers!«
Röppt Sparlingsfru. »Verleden Johr,
Dunn schullen s' up de gräunen Jägers,
Dunn wull'n s' hir wegtein in den Firn,
Blot üm dat Quaren nich tau hür'n. -
'T is wohr, min Jochen singt nich mihr
Wat nüt't; hei is kein Sänger, as dat möt;
Susänger blot is de Hallunk -
Na täuw! Kumm du mi man vör't Brett! -
Doch as hei noch min Brüjam wir,
Un as de Racker noch was jung,
Dunn süng hei ok von »Lieb« un »Küssen«
Un von »auf ewig scheiden müssen«
Un von das »süße Liebeslewen«;
Nu äwerst is de Quint em reten,
Sin Stimm is gaud, Rindfleisch tau eten,
Un is in't Birglas hacken blewen. -
Doch so'n oll Klotz, de will sik mit em meten?«
Un grawwelt unner sik en Beten
Un halt en Ei herut: »Dit's doch man ful!«
Un smitt't de olle Pogg' an't Mul:
»Süh, dat's för't Dickdauhn, Du Hans Quast!«
Un dukert deiper sik in't Nest.
Un de oll Poggenkanter blöst

    Sik up, dat hei binah wir bast't,
Un treckt sin Flapp noch breider dal:
»»Wat mi! Wat mi! Nu kik doch mal!
So'n Pack, so'n Pack, so'n schawwig Pack!
Grad Di, grad Di taum Schawernack
Sing' w' hüt dat Räter-Räter-Sonnett,
Wat Corl Kräplin, Kräplin hett sett't.««
Un quatsch! un quatsch! hüppt langs den jungen Roggen
De oll Herr Kanter von de Poggen
Un spaddelt dörch den weiken Sump
Un - plump!
Un ampelt nah en Mümmelblatt,
Un sitt un seggt: »Natt bliwwt doch natt.«

    Un bi de Wid, wo Hanne liggt,
Geit't flirk - geit't flirk
Dörch Busch un Knirk:
'T is Jochen, de heranne flüggt.
En Beten bläustrig in't Gesicht,
Dat brune Käppel ganz verwogen,
De Vatermürder ut de Richt,
So kümmt hei ran in'n lütten Bogen.
Dunn höllt hei an un kickt sik üm -
Sin Husdör is doch hir wo rüm -
Un halt den Kamm sik ut de Tasch
Un kämmt dat wille Hor sik glatt,
Kloppt von dat Vörhemd de Cigarrenasch,
Den Kalk sik von den Snipelkragen
Un treckt den Rock, bet hei em nobel satt,
Un ward sik so an't Hus ran wagen.
Doch hellschen sachten ranne tüht 'e,
So langsam as de düre Tid,
Un seggt, as hei vor Hannern süht:
»Wo Dunner! Dat's jo Hanne Nüte! -
Gun Abend,« seggt hei, »Vadder Mus!
Wat liggt de hir vör minen Hus'?« -

    »»Dat weit ik nich,«« seggt Mus'buck, »»äwerst Du,
Du mak, dat Du herinne kümmst,
Denn hür mal: Dine leiwe Fru...«« -
»Schweig' Muse!« seggt uns' Jochen, »schweig'!
Wir sind die Könige der Welt,
Wir singen Lust von jedem Zweig',
Un, Brauder, daun, wat uns geföllt.
Sülwst, Brauder Mus'buck, is de Mann;
Herr is de Mann in allen Dingen!«
Un fängt nu lustig an tau singen:

      Des Morgens halber vier
      Tret' ich aus meiner Thür:
      »Adieu, mein Schatz, will schweifen,
      Durch Felder, Wälder streifen,
            Ein freier Cavalier.
            Bin Abends wieder hier.«

      Und wenn ich kehr zurück
      Und leis' die Klinke drück,
      Dann hat sie's gleich vernommen:
      »Mein Schatz, mein Schatz, willkommen!«
            Der Riegel fliegt zurück.
            O Mus'buck, welch ein Glück!

    »Segg, Vadder, is dat Lied nich schön?
Frei is der Mann« un slickt sik up de Tehn
Ganz sachten in dat Hus herin.
Un Mus'madam, de slüppt nu swinn
An Jochen sine Butendör:
»»Kumm, Vader, kumm! Kumm bet nah vör!
Hir kän w' den ganzen Krempel hüren.««
Doch Mus'buck seggt: »Ih stah un hork! -
Wer sik mang Ehlüd' will mengliren,
De stellt sik tüschen Bom un Bork;
Dor kann 'n de schönsten Prügel kriegen;
Ik heww nich Lust vör Amt tau tügen.
Taum besten is't, wenn Ein nicks süht.
Nu All' tau Bedd, 't is Slapenstid.«
»»Je, Vader,«« seggt de Ollsch, »»ik dacht...«« -
»Holt doch Din Mul!« seggt Mus'buck sacht,
»Wat säl'n de Gören dorvon weiten?
Wi hür'n taum Schin blot up de Poggen,
Un nahsten gahn wi in den Möllerroggen
Un in den Preister sinen Weiten.«