Hanne Nüte un de lütte Pudel/Kapittel 6

    Jehann steit trurig vör de Smäd
Un stemmt den Stock so vör sik hen
Un drögt 'ne Thran sik denn und wenn
Un hört up Muttern ehre Red:
»Jehanning, hest Du ok Din Klock?
Verlir ok nich den nigen Rock,
Un gah ok in de Irst recht sacht,
Un nimm mit Drinken Di in Acht.
Herr Je! Wat hadd ik bald vergeten?
Na, ik kam glik, täuw hir en beten.«
Un löppt in't Hus un kümmt taurügg:
»Des' Druppen sünd gaud für de Mag',
Sei heww'n mi hulpen all meindag',
Stek in de Tasch, verlir ok nich!
Un grüß min Swester ok in Swaan,
Un Du süllst nu up Reisen gahn,
Un denn lat so von firn infleiten:
Herr Paster hadd »Herr Snut« Di heiten.
Un mak mu nich de grote Sorg'
Un gah nich rut ut Meckelborg
Un mak dat so as Schauster Brümmer,
Gah ümmer in den Ring herümmer,
Denn kam'n de Milen ok herut. -
Un hir, in desen Büdel, sünd
Acht Daler söstein Gröschen, Kind« -
Un giwwt den Büdel em un rohrt -
»Ik heww s' för Di tausamen sport,
Un nimm Du s' man, uns' Vader weit't -
Ik heww för em kein Heimlichkeiten.
Hei ded man so un wull't nich weiten:
Hei wüßt, dit wir min grötste Freud.
Un nu adjüs! Un schriw ok mal!«
Un bögt den Jungen tau sik dal
Un weint un küßt un strakt so vel:
»Lew woll, min Kind, min einzigst Seel!« -
»»Lew woll, leiw Mutting, bliw gesund!««
Un furt geit hei; de Ollsch, de steit,
Krank bet in't Hart vör Trurigkeit,
Un drückt de Schört sik an de Mund,
As hadd s' noch lang' nich naug von't Scheiden
Un müßt sik sülwst de Mund verbeiden,
Un kickt em still in Thranen nah:
»Ja, gah mit Gott, min Jünging, gah!«
Doch as hei bögt nu üm den Goren,
Wo't achter'n Tun giet dörpherin,
Dunn fohrt ehr grell wat dörch den Sinn:
»Herr Je! Dat Kind kümmt in de Johren. -
Jehanning, holt en Ogenblick! -
Na, dat wir irst en slimmes Stück!«
Un löppt em nah: »Min Söhn, Jehann!
Dit is de letzt von all min Wünsch;
Ik bidd Di, wat ik bidden kann,
Nimm Di kein utländsch Frugensminsch!
Ik holl't nich ut, ik holl't nich ut,
Kümmst Du mal mit so'n frömde Brud.
Dat kennt kein Tüften un kein Speck
Un pohlt enn ümmer üm mi rüm.
Ne, minentwegen, Jünging, nimm
Di von de Strat ein, ut den Dreck,
Wenn sei man ihrlich wesen deit
Un unsre Ort un Sprak versteit. -
Un hest Du denn ok Dine Klock?
Verlir ok nich den nigen Rock!
Mein Gott, hei deit all runner bummeln.
Künn 'k blot en ollen Sacksband finnen!
Na, täuw, dit geit,« un fängt in Hast
An ehre Bein an rüm tau fummeln
Un sik de Strumpbän'n los tau binnen
Un binnt em Klock un Rock irst fast. -

    Jehann geit nu in't Dörp herin.
Un as s' em nich mihr seihen künn,
Güng in den Goren Mutter Snutsch
Un plückt dor einen Blaumenstruz
Un plückt von dit un plückt von Allen
Un lett ehr Thranen rinne fallen
Un leggt em in de Bibel rin,
Wo ok ehr Hochtidsdag in stünn
Un de Geburtsdag von dat lütte Mäten,
Dat Gott ehr eins von't Hart hadd reten,
Un schrew dortau, so gaud sei't lihrt,
Tau sin Gedächtniß dese Würd:
      Heut Nahmiddag, den ersten Mei,
      Is mein Johann auf Reisen gangen -
      Mich is mein Herze ganz entzwei -
      Gott laß ihr wieder retuhr gelangen
      Und richte Alles zu dem Guten!
      Gallin. - Die Smödfrau Korlin Snuten.«

    Jehann geit trurig sine Straten
In't Dörp herin. De Gören laten
Ehr Spill un raupen sik enanner:
»Dor kümmt hei her! Kumm, Körling Frahm!«
Un stell'n sik dichter bet tausam
Un grüßen still: »Adjüs ok, Hanner!« -
Jehann grüßt ok: »»Adjüs ok, Kinner!««
Un geit, as wir em frisch tau Maud,
Förfötsch in't lütte Dörp herinne. -
«Kik mal, Korlin, den blanken Haut!« -
»»Un ik den schönen, blagen Rock!««
»Un kik den schönen gelen Stock!
Dat is en knirkern, de is echt,
Den hett em noch min Vader sneden.«
Un oll lütt Jöching Smidt, de seggt:
»Ik wull, ik künn nu ok all smäden,
Un wir en groten Smädgesellen.« -
»»Nu weit ik wat, dat ward 'ne Lust!
Ik will Jug all,«« seggt Schulten Gust,
»»Mit »Ine, mine, mu« aftellen,
Un wer dat ward, de 's Handwarksburs,
Un wi müt em den Bündel stehlen;
Wi will'n nu Hanne Nüte spelen.««

    De Wiwer laten ehr Handtiren,
Dat Tüftenschell'n un Ketelschüren,
Un kiken äw're halwe Dör:
»Süh, dor kümmt Hanne Nüte her!«
»»Na, Hanning, geit dat nu all furt?«« -
»Herr Je, wat nu woll Mutter durt!« -
»»Du leiwer Gott! Ein hett sei man.
Min Krischan müßt nu ok mit 'ran,
Hei müßt Soldat ward'n äwer Johr,
Weck segg'n Dreiguner, weck Husor.
Na, wat weit ik! Ik weit man blot,
Wenn s' hartlich sünd un warden grot,
Denn sünd s' verlur'n för unsereinen,
Un wenn Ein olt ward, hett Ein Keinen,««
Un Mutter Snursch fängt an tau rohren.
Un geben tru em All de Hand:
»Adjüs! Un mag Di Gott bewohren!
Un kumm taurügg ut't frömde Land!«
Un as hei geit, röppt Durtig Bung'n,
De wähligst Dirn rings in den Run'n:
««Dau! Hanne Nüte! - Jehann Snut!
Un säuk Di ok wat Ordnlichs ut,
Wat glatt un schir un rod utsüht,
Süs wahn'n hir achter ok noch Lüd!«« -
Jehann will ok nu spaßig snacken,
Doch ward dat nicks, de Spaß, de bliwwt
Em dwaslings in de Kehl behacken.
Hei nickt man blot un geit de Driwwt
Ahn ümtaukiken still entlanken.
Wat kemen em för swer Gedanken,
Wat kamm em Allens in den Sinn!
Wat hei sid sine Kinnertiden
Glikgültig seihn hadd, föll em in,
Un Allens kreg vör em Bedüden.
Hei geit bet an dat Holt heran,
Wo hei in'n Abendsünnenstrahl
Sin leiwes Dörp taum letzten Mal,
Sin Vaderhus noch seihen kann.
De Schostein qualmt, de Smädess' ok,
De Abendsünn schint up den Rok.
Sin Vader smäd't in vullen Fü'r,
Sin Mutting kakt dat Abendbrod;
Wat süs so swart un düster wir,
Dat lücht't em nu so rosenrod.
Dat was, as wenn von Barg un Dal
Taum irsten un taum letzten Mal
Em jede Busch un jede Städ
So leiwlich grüßen un winken ded.
»Adjüs! adjüs!« rep Dörp un Feld,
»Du dröggst nu anner Verlangen,
Du geist nu in de wide Welt,
Jehann, ward di nich bang'n?« -
Hei smitt sik an 'ne olle Wid',
Oh woll, würd em so bang'n:
De frömde Welt is gor tau wid;
Sin Bost würd em so drang'n. -
Hei süht sik üm, em süht hir Kein.
Ach Gott! Wat is hei doch allein!
Sin Vader süs, sin Mauder süs,
De ümmer bi em wesen is -
De Thran em in de Ogen trett -
Ach, dat hei nich sin Mutting hett!
Sei hett em plegt un hegt un wohrt,
De Thran em drögt, wenn hei mal rohrt,
Wenn Vader bös was, för em beden,
Sei hett so oft em Botting sneden.

    Hei langt in sine Tasch herin
Un halt ein rut un bitt eins af -
Dit was dat letzt, wat sei em gaw -
Un rohrt ganz lud un bitt mal wedder -
De Thranen fleiten hell heraf -
Un rohrt un ett, un ett un rohrt -
De Thranen fleiten sachter nedder -
Bet hei bi Lütten sik verdort,
Un ett un rohrt, un rohrt un ett,
Bet hei sin Nöthen all vergett.
Un as sin Botting was tau En'n,
Dunn ward so sachten em tau Sinn,
Un äw're Mag' folgt hei de Hän'n
Un slöppt ganz sacht un selig in.