De Reis’ nah Belligen/Kapittel 37

Oll Vadder Swart, de ward nah ‘n Rechten seihn,
Un dorut ward en Unglück denn gescheihn.

Swart steiht nu dor un tröst’t oll Witten:
"Ne, Vadder, segg ick - ne! Is dit en
Verdreihten Kram! - Ick glöw’, hei weint!"
"Ih, ne," seggt Witt, "dat grad’ nu nich!
Ne! - Ick heww minen Herzog deint
Un bün dorbi west Dag un Nacht.
Doch mit den Deuwel un de wille Jagd,
Dat is mi doch tau grugelich.
Ne, Vadder, späuken möt dat nich!"
Na, endlich giwwt hei sick taufreden
Un wedder wider geiht dat Stück:
Un Fritz, de hürt sin Dürten beden
För em un för sin ewig Glück. -
Oh, wo so schön, wenn so ein Minsch,
De uns de leiwst is up de Welt,
De Hänn’ gefolgt tau ‘n Hewen höllt,
Un tau em schickt de framen Wünsch,
Un för uns bidd’t,
Wenn wi verirrt,
Un unsre Ümstänn’, de wi sülwst nich weiten,
Leggt hell un klor
Den Herrgott dor,
Fri von uns’ eigen Laegenheiten. -
"Süh dor," seggt Swart, "is ‘t Kraetending all wedder!"
Wat hett s’ dat hild! Wo springt sei up un nedder!
Bald is sei dor, bald is sei hir,
Grad’ as ‘ne Mus up Kindelbir.
Na, nu ward ‘t Dag! Nu, Vadder Witt! -
Wo, dit ‘s doch narsch! seggt de Klocksiner Smid,
Wo, Herr von Frisch, dat ward jo ümmer narscher.
Sei ward’n jo woll verwurren ganz:
Sei sing’n jo hir den Jumfernkranz.
Wo kümmt de Jumfemkranz hir ‘rin?
Wo kümmt de nah Berlin hir her?"
"Ih, Nahwer Swart," seggt Witt, ",dat kann jo sin,
Dat Ein bi uns dat olle Ding hett hürt,
Un dat em dat gefallen ded’,
Un dat heit ‘t sick utwennig dunn hett lihrt,
Doch alltauschön bring’n sei ‘t nich ‘rut;
Fik Schulten was ehr dorin aewer,
De sung dat Ding den ganzen Dag,
Bet mi de Lus lep aew’r ‘e Lewer
Un ick sei jog tau ‘m Hus’ herut."
"Süh nu!" seggt Swart. "Nu kik doch mal!
Nu kümmt ‘e wat! Säd Bolzendahl,
As in de Dör hei ‘rinne kamm.
Dor is de König un de ganze Swamm,
Un de Herr Oberförster steiht dor mang.
Wat ‘s dit för ‘n prächtigen Gesang,
Un wo dat Waldhürn blasen deiht!
Dit is binah, as wenn de Iwenacker Graf
Mit Kielhorn up Perforsch-Jagd geiht.
Ja, Vadder, singen dauhn sei brav."
"Nu kik mal," seggt oll Witt, "den oll’n Herrn Oberföster,
Nu sett’t hei ‘t Waldhurn an, - nu blöst ‘e, -
Nu kümmt tausamen denn de ganze Schauw’,
Un Max steiht dor as Botter an de Sünn.
Nu paß mal up, nu schütt hei Prauw’."
"Hei ward doch woll nich daemlich sin,
Seggt Swart, "hei ward jo doch nich scheiten?
Hei hett jo Düwelskugeln in!
De Deuwel kann jo dat nich weiten,
Wo so ‘n Kretur henfleigen kann."
Un Max makt sick parat, leggt an;
Doch as hei grad’ nu drücken will,
Un All’ns vör Ängst is bomenstill,
Kein Minschenseel nu rögtes sick,
Dunn röppt oll Swart von ‘t Kur hendal:
"Hei schütt! Hei schütt! Der Deuwel hal!
Du dumme Deuwel, scheit doch nich!"
Wutsch! Hadd’ Em en Kunstabler bi dat Gnick
Un ledd’t em höflich ut de Dör
Un Witt geiht sachten achter her.
"Herr," seggt oll Swart, "dorför, dat ick
Nah ‘n Rechten seih, ward ick hir ‘rute smeten?
Na, dit is wedder mal en Stück!" -
Fritz blew nu noch allein man d’rin
Un hadd’ de Welt üm sick vergeten;
Hei hürt un sach nicks Anners mihr,
Hei sach un kek un hürt un stünn,
As wenn ‘t sin eigen Lewen wir,
As wir dit würklich em passirt,
Em sülwst un sine leiwe Dürt.
Un as de Vörhang föll hendal,
Dunn was ‘t, as wir mit einem Mal
Hei von de ganze Welt verlaten,
As wir em tau de Himmel slaten,
As wir nu Allens rein vörbi;
Un blot de schöne Melodi
Von ‘t letzte Lid, de klung in em noch furt,
So trurig un so säut, as ‘t letzte Wurt,
As em sin Düten säd’: "Adjü."