De Reis’ nah Belligen/Kapittel 21

Wo ‘n henkam’n deiht, wenn ‘n linksch sick höllt,
Un wo oll Witt sin Krigsgeschicht vertellt.

"Dit also," seggts oll Swart, "dit is das Preußsch?
Wo, Dunner, wat is dit för ‘n Sand! -
De Preuß, de hett woll veles Land?
Un hett woll üm sick vel Geräusch?"
"Das wollt ich meinen," seggt de ein Muskant-
"Dies geht nu ümmer zu bis hin nach Sachsen."
"Wo schöne Mädchens auf die Bäume wachsen,"
Seggt Corl, un treckt an sine Vatermürder
"Na," fröggt oll Witt, "wo geiht ‘t denn wider?"
Dann geht ‘s in ‘s Oesterreich hinein,
Wo auch viel hübsche Mädchen sein."
"Un nahst?" fröggt Swart. - "Nachher?
Ja, da gehn dann der Wege mehr:
Links geht ‘s dann zu den Ungarn und Slowaken."
"Ach, de de Rottenfallen maken."
"Ganz richtig! Ja! Und dann geht ‘s zu den Türken."
"Je," seggt oll Swart, "je, mit de Türken!
Dor seggen s’ jo gor tau vel dorvon;
Dat is jo woll ‘ne ganz gefährliche Natschon?
De saelen jo ganz gruglich wirken."
"De saelen jo woll noch Kinner freten?"
Fröggt Witt, un schuddert sick. "Na, möten
Wi denn ok nah den Türken hen,
Wenn von Berlin nah Belligen
Wi reisen dauhn?" Un kickt den Jungen an
As wir en Türk all bi un d’ran
Un bet in Corlen sine Lenn’
Un fret em up von Ur tau Enn’.
"Ih, Vadder, wes kein olle Bang’büx!
Irst haddst dat mit dat Water, dunn kregst dat mit den Toll
Nu kriggst dat mit den Türken," seggt de Oll;
"De Türk, de deiht Di gor tau lang’ nicks!
Du deihst vör Allens Di versiren,
Un deihst doch süs so renomiren,
Dat Du Soldat büst west. Wo rimt sick dat tausamen?"
"Dat bün ick ok," seggt Witt, "dor kannst Du kamen!"-
As ‘t Anno virteihn los süll wedder gahn,
Mejur von Voß, dat was min Commandür.
Un ‘Augen linksch!’ denn müßt wi linksch henseihn-
Ne, rechtsch! - Dat weit ick doch nich mihr.
Un nahsten: ‘Auswärts mit die Bein!’
Un so gung ‘t mit uns ‘rinner nach Swerin,
Dat was des Morgens hentau nägen;
Un oll Gen’ral von Pressentin,
De red’ vörup un grüßt mit sinen Degen,
Un swenkt em dale bet up de Ird’;
Un Friedrich Franz, wat dunn uns’ Herzog wir,
De stunn un lacht, as wi vörbi marschirten,
Un in den Lustgorn dor herüm exirten."
"Wo so? Wat lacht hei denn? Wat hadd’ hei denn tau lachen?"
"Wenn hei de Herzog is, wer kann em dat verbeiden?
Kann hei nich lachen, wenn hei will?"
"Mußt’st Du den Feldzug mit denn machen?"
"Je, Proste Mahltid! Würd’ mi häuden! -
Den annern Dag, dunn legens wi dor still,
Un kregen duwwelte Ratschonen,
Um uns, as uns de Leutnants säden,
Dafor von ‘n Herzog zu belohnen,
Daß wir so schön exiren deden;
Un up den Abend wiren w’ All denn dun,
Un slogen uns dor in de Straten,
Dat ‘t Blaut so den Rönnsteins lang is flaten,
Un Keiner gaww un kreg Pardun;
Un de Sweriner dankten Gott den Herrn,
Als uns den annern Morgen ut dat Dur
Uns’ Hauptmann ded’ heruterledd’n.
Dunn gung ‘t nah Witttenborg, drei Mil in eine Tur,
Un vör uns up uns’ Hauptmann un Mejur.
Un as wi deden in de Stadt ‘rin rücken,
Dunn säd’ Corl Haut, dat was min Vöddermann:
"Jehann," säd’ hei, "hir kann ‘t uns maeglich glücken,
Wenn wi ‘t mit Klaukheit fangen an."
Un ok de Annern von dat Batteljohn, de säden:
"Du büst de Kläukst hir von de ganze Laut,
Un kannst am Besten för uns reden;
Denn gaht man beid’, Du un Corl Haut,
Un stellt den Herrn Mejur dat vör."
Wi Beid’ denn also hen tau minen Mejurn;
De let uns denn ok gor nich lur’n,
Un let uns ‘rinne nah de Dör,
Un ded’ uns sine Hand henreiken.
"Gu’n Dag ok, Corl! Gu’n Dag, Jehann!" säd’ hei,
"Was wollt Ihr, Kinders? sprecht man frei."
"Ih," säd’ ick, "Herr, wi wull’n Sei ‘n beten man besäuken."
"Dat is jo nüdlich!" säd’ hei dunn un lacht,
"Das hätt mich, viel Plaisir gemacht."
"Wat lacht hei denn? Wat hadd’ hei denn tau lachen?"
Fröggt Swart. - "Wo? Künn hei denn nich lachen?"
Seggt Witt. "Was hei nich Cummandür?
Wer wull dat Lachen em verwehren?
Na, as hei mit dat Lachen farig wir,
Dunn fröggt hei uns: "Habt Ihr Euch zu beschweren?"
"Ih, ne," säd’ ick, "ick dank, Herr, ne! Dat geiht,
Wenn ‘t so man ümmer bliwen deiht. -
Ne," säd’ ick, un Corl Haut, de stödd’ mi an
"Wi kamen blot en beten ‘ran,
Üm Sei tau fragen, ob Sei ‘t nich verlöwen willen
Dat wi hir ‘n beten plünnern süllen.
"Wat wull Ji?" frog hei, as künn hei ‘t nich glöwen.
En beten plünnern, Herr, wenn Sei ‘t verlöwen."
Ick denk, nu lacht hei sick von Sinn un von Verstand.
"Wat?" säd’ ‘e, "in Jug’ eigen Vaterland?
Drei Milen von Swerin, dor wull Ji plünnern?"
"Ja," säd’ ick, "Herr, wenn Sei ‘t nich hinnern,
Un wenn S’ uns unsern Willen laten,
Denn plünnern wi dat Lock Sei hir
In ‘n Ümseihn kahl, as düchtige Soldaten."
Nu sett’t hei sick vör Lachen nedder
Un säd’ tauletzt: "Nu gaht in Jug’ Quartir,
Un kamt mi nich mit so ‘n Draehnsnack wedder,
Süs künn Jug dat mal slicht bekamen."
Wi gungen denn. Doch wat uns’ Hauptmann was,
De hadd’ ok von dat Stück vernamen -
Un, Nahwer Swart, süh, dat was so ‘n Patron,
So ‘n recht gnittschäwschen! - un de kreg’ uns vör
Un säd’, dat wir Subornatschon,
Un dat Verbrekent, dat wir swer,
Un let uns in dat Lock ‘rin steken,
Un, Vadder, süh, dor heww’n wi seten,
Bet dat Marschiren was vörbi,
Un sei uns dunn nah Hus gahn leten.
Un, Nahwer, süh, nu segg ick Di,
Wenn Ein sick so vel hett versöcht,
Denn kann hei segg’n: Ick bün Soldat west, un mit Recht!"