De Reis’ nah Belligen/Kapittel 20

De Reis’ geiht furt; dat Singen kriggt de Oll,
Un Witt kriggt Angst vör ‘n preuß’schen Toll.

Vör ‘t Wirthshus lurt noch Cörl Vepupp.
Sei stegen up den Anebus herup
Un seten dor mit de Muskanten
As wiren s’ luter gaud’s Bekannten.
So gung dat nu nah Förstenbarg.
Oll Swart was frilich noch sihr arg,
Un sine Ogen schoten dwas
En Krüzfüer up de Trummel un den Baß,
As wenn hei s’ dod slahn wull, so sach hei ut.
Dunn treckt de Clarenett ‘ne Buddel ‘rut-
Sin Taschenuhr, so as hei seggt -
Mit Kümmel, feinen Bittern mang
Un as hei nah de Klock dunn süht,
Un süht, dat dat tau ‘m Frühstück Tid,
Dunn wannert sei den Wagen lang.
"Gu’n Morgen!" - "Prost!" - "Vel schönen Dank!"
Un as de Klock aflopen is,
Dunn ward ‘ne anner frisch uptreckt
Mit roden Magen un Anis.
"Belieben Sie?" - "Gesundheit!" - "Da, der schmeckt!"
De warmt de Lewer un dat Hart.
Na, Din Gesundniß, Vadder Swart!"
Seggt Witt: De Oll, de will nich recht,
Dat will em doch binah schaniren,
Sick von so ‘n Snurrers laten hir tractiren.
Na, endlich nimmt hei doch de Klock un seggt:
"Na, wenn Sei ‘t mi denn an doch beiden
Denn will ick Sei ok dauhn Bescheiden,
Wenn Sei mi nahsten ok de Ihr andauhn."
"Das sich versteht!" seggt de Posaun.
"Na, Fritz, min Saehn, giww mal de Kip heran!
De nich! De grot, Du Dummnerjahn!"
Un Swart, de halt ‘ne Buddel ‘rut.
Na, wenn de irst ‘ne Taschenuhr ded’ sin,
Denn sach des’ as ‘ne Thomtklock ut.
Hei drinkt un giwwt sei an de Vigelin,
De an dat Clarenett, de an dat Hurn,
De giwwt sei denn an Corl Vepuppen,
Un so geiht ‘t ümmer wider furt.
"Ja," seggt oll Swart, dat ‘s reinen Kurn,
Dat is von Hoffmann’n sin, is rein Gotts Würt,
Dat sünd de echten Hoffmannsdruppen." -
De slogen an, be hülpen sick.
De Hitt, de würd’ nu fürchterlich:
En dichten Drümpel Dannen stünn
Tau rechten un tau linken Hand;
Un unner ‘n Wagen gläuht de Sand,
Un aewer ‘n Wagen gläuht de Sünn,
Un Alltausamen würden s’ schreg.
Oll Nahwer Swart dat Singen kreg;
Hei sung sin einzigst Stückschen, wat hei künn:
"Willkommen, oh, seliger Abend!"
Un ob an ‘n Hewen gläuht de Sünn,
So föll’n de Annern doch mit in:
"Willkommen, oh, seliger Abend!"
So gung ‘t nah Förstenbarg herin. -
Hir kreg’n de Pird’ nu ‘n beten Fauder,
Un Alltausamen würd’n s’ Brauder;
Un as ‘t von Förstenbarg gung nah den preuß’schen Paß,
Dunn gung dat: "Brauder Witt un Brauder Baß,
Un Brauder Swart un Brauder Vigelin;"
Dat kunn nich einiger in ‘n Himmel sin.
Doch as sei kanmen an den preuß’schen Toll,
Dunn kreg oll Witt dat mit de Angst.
"Ih, Vadder Witt, wat Du Di bangst!
Sei warden uns nich freten," seggt de Oll.
Dat Geld! Dat Geld! Wenn sei dat finnen,
Denn geiht ‘t uns slimm," seggt Witt, "ick weit Bescheid;
Du weitst nich, wat ‘t bebüden deiht -
In ‘t Preußsch darw gor kein Geld heninnen;
Un nahsten krig’n s’ uns up de Wag’!"
"Wo? Dat ‘s jo ‘ne verfluchtige Ratschon!"
Seggt Swart, un kickt herunne up sin Mag’
Un up sin ganz vullstännige Person.
"Un sei vertoll’n uns Stück för Stück?"
"Ja, Nahwer Swart, un Pund för Pund."
"Wo? De sünd jo woll ungesund!
De heww’n jo woll nich ehren Schick!"-
Nu gung dat Geldversteken los. -
Ick red’ man von de Bur’n blos,
Von de Muskanten red’ ick nich,
Von de, dor rögte Keiner sick,
Un in de Ogen was ‘t ehr antauseihn,
Wat Geld bedröp, was ehr Gewissen rein.
So kam’n sei an den Toll heran,
Un ut dat Tollhus kümnmt en Mann
Mit gräunen Rock un bunten Kragen,
De trett heranne an den Wagen,
Seggt höflich: "Guten Tag!" un fröggt:
"Steu’rbare Sachen hier?" - "Jawoll, Herr Toll,
Tweihunnert vir un dörtig Pund," antwurt de Oll,
"Ick heww min Wull noch nilich bröcht
Nah Jud’ Josephy’n tau Stemhagen,
Un dor heww ick mi glik mit wagen."
De Mann, de lacht em in ‘t Gesicht
Un seggt: "Mein lieber Freund, das mein’ ich nicht.
Giebt ‘s hier nicht and’re Sachen, die versteu’r’bar sind?"
"Nicks, Herr, as ick un denn min einzigst Kind."
Was ist denn in den Kiepen, die dort stehen?
Die muß ich näher mir besehen.
De Kipen warden ‘runner bröcht
Un ein bi ein sorgfältig unnersöcht.
Wat kamm dor all herut! Dat was ‘ne Lust!
Dor kemen: Eier, Schinken, Speck un Wust
Un Fleisch un Fett, Pannkauken kolt,
En Bodd’n von dicke Arwten, Botter, Smolt
Un sin un grawes Brod un Stollen.
"Mein lieber Freund; was soll dies All?"
Fröggt ganz verdutzt de Mann den Ollen.
"Wo so? - Wo ans? - Wat dit All sall?
Vertehrt sall ‘t warden un dat ward ‘t.
Dat is uns’ Futterasch’," seggt Swart.
Irst wull nu de Beamte twors nich ‘ranner
Un glöwt, de Oll, de drew man sinen Spott,
Doch as em Smart ehr Reis’ sett’t utenanner,
Dor wis’te hei sick endlich willig,
Un säd’ tau ehr: "Dann reisen Sie mit Gott!"
"Herr," fröggt oll Swart, "wat sünd wi schüllig?"
"Oh nichts! Ich that nur meine Pflicht."
Nu lachte wedder Swart em in ‘t Gesicht:
"Is ‘t hir denn anners, as bi dat Gericht?
So ‘n Richter is doch ok man blots en Mann,
De wider nicks as sine Pflichten dauhen kann;
Dor möt ick blecken, hir is ‘t fri?
Na, dit verstah, wer dit verstahen kann!
Min leiwer Herr, na denn: Adjü! -
Dit is doch narsch," seggt hei tau Witten,
As sei nu wedder up den Wagen sitten,
So ‘n Mann makt sick de Ümstänn’ un de Mäuh,
Un nahst seggt hei: Is Allens frei.
Dor finn de Kukuk mit taurecht."
"Ja," seggt oll Witt, as ‘t sachten wider geiht,
"Ja, Vadder, ja! Dor hest Du recht:
Wenn Einer dauhn deiht4 wat hei deiht,
Denn kann hei nich mihr dauhen, as hei deiht."