Bello de Hund/Kapittel 20

   Sien Kameneerske kreeg een' ferme Flaute;
Leeftallig hadd' se hum in 't Leven deent,
Un hoopde vast dat he öer noch reis traude;
Man unse Baas de Dood hadd' 't neet so meent.
De Huusknecht sprung to halen Hoffmansdrüppen,
Ick hadde Sinn um ook uut Huus to slippen,
Un leep hum na, bett vöer een Töenebank;
Daar rook mien Nöese aardig wat Gestank.

   Een junge slanke Vent vnng an mit mi to spölen,
Mien Künst vermaakde hum; dat kunde mi neet scheelen: —
Sien Botterbrood gaf he mi over half,
Doch rook dat stark na Düvelsdreck un Salv'.
He wurd mien Baas. So lang 'k bi hum verkehrde,
Hadd' ick 't Pleseer dat ick noch so wat lehrde
Van Plaasterstrieken un van Mengeree.
He röerde daaglieks vlitig in de Fisel,
Man mennigvaken was het mi een Grisel,
Wenn he dat Smeer vöer Lusen un vöer Schörf
Un sülke kwaade Kraam döer 'nander röerde,
Dann namm ick glieks de Flücht in minen Köerf,
Um dat mi 't Wallgen in de Maage röerde.

   Een mooie Stüver Geld böerd' he daarvöer;
Ook hadd' he een vergülden Schild vöer Döer,
Jans - Tjaden Oelje, Körtbeendick un Rütersmeer,
Diakengumm, Kernien, Vloovet un so wat mehr,
Mit een Woord — allerhand sag man daar halen,
Doch den latienscken Nahm mußd' extra man betalen.

   Ook wurden vöele Mengsels rundgebrocht,
Ick meende dat 't Presenten sullden wesen. —
De Schrift daaran verstund ick neet to lesen —
Man naderhand hebb' 'k anders d'rover docht;
De Lüüden kwammen kört daarup mit vulle Püten,
Ick mußde lachen um dat rare Büten;
Denn vaken slickd' ick uut so 'n Mengselpott,
Man wat dat aaklig smook — dat weet de leve Gott!
Verscheiden Weken bleef ick in dit Huus,
Do fratt ick uut Versehn reis twee Pund Sükkelade: —
Dat gaf een övels slimme Kaskenade,
Een Prügelsoppe volgd' up minen Schmuus.
Vöer mi was weinig Goods nu noch to hoopen,
Ick sprung uut Huus, so gau ick kunde loopen. —