Bello de Hund/Kapittel 2

   Doch als 't Ju Minschen mit Juun Kindern geit,
Wenn Ji öer hebbt upvött un alles laten lehren
Waardöer se naderhand mit Recht um Ehren,
So lange noch öer Hart neet stille steit,
Döer disse sture Welt sück mooten wehren: —
So gung het oock mien olden braven Heer -—
Ick loond' hum 't naderhand nooit weer. —
Knapp was ick Kandidaat — dat heet, in Hundekünsten —

   Doch noch geen twintig Weeken old, tominsten
Spöeld' ick altied noch geern mit jeder Hund,
De ik in 't lüttje Dörp upstövern kund';
Do kwam een Heer, de sück wat um wuld' kiken,
Döer Unglück an sien Wagen, bi uns an, —
Wat doch een Wagenrad neet all bestüren kann! —
Mi leet het döer de Welt heel aardig striken. —

   Mien Baas verstund so wat van Lapperee un Flick,
He hulp den Reisiger upp 't Ogenblick;
Un daar he in sien Büdel sag Pistolen,
So rönnd' he henn un hehr up heete Soolen,
Un leet bum all mien' Künsten' sehn.
Ick wurd' verköft — o, 'k moot noch schreien —
Een doot Stück Geld scheen hum vöel mehr to freuen,
He leet mi gaan, de Mann van Steen! —
Doch jeder weet: wat in de Welt passeert,
Word altomaal döer dat Metaal regeert.