Bello de Hund/Kapittel 1

Ick stamm' van echte Pudelolders hehr,
Dit segg' ick Ju vörof up Hunden-Ehr;
Mien Mooder hebb' ick man so efjes kennen lehren;
öer Heeg' un Pleege muß'd ick vroog untbehren —
Och, 't deit mien Pudelhart noch altied sehr!
Wi Kreatüren könen oock gevöelen,
Ofschoon geen Thranen uns Gesicht bespöelen.

   Van eenen Arbeitsmaun kreeg ick mien daaglicks Broot;
Wenn ook he mennigmahl mußd' strieden mit de Noot,
Deeld' he mi eerlick mit sien Broot bett to de Körsten;
Un daar he 'n Pütte hadd, so höefde ick nooit döersten.
Updat ick neet in 't Wilde, unbeschaafd
Als vöele mines Gliken muggd' upscheten,
So leet he sück ook geene Mooit' verdreten,
(Waarbi ick mennigvaken wurd' bestrafft)
In Hundekünsten mi to underrichten,
As Danssen, Aporteeren un mi upp to lichten;
Dit Leste kwam mi altied dühr to staan —
Ho kann een veerbeend Deer wall up twee Beenen gaan?

   Ick mußde 't undertüsschen doch man leeren,
Un kunde na twee Maanden al marscheeren.
Nu had he eerst sien waare Freud' an mi;
De goode Mann — he deed mi Bello heeten;
Sien stuure Underwies an mi was rein vergeten,
Un 't Slaan un Stöten was ook meest vöerbi. —