Bello de Hund/Kapittel 10

   Um over 't Unglück van een andren sück to freuen,
Is slecht, vöerall wenn 't Minschen doon;
Ick Pudel mußd' mi waarlieck ummedreien,
Un mugde 't Henkerswark neet mit anschau'n. —
Up 't Neeë sünder Heer, begünd 'k to klagen;
— Verlaten Minsch is doch een arme Minsch,
Besünders in sien olde Levensdagen —
'k Bün man een Kreatür; doch 't Starven was mien Wünsch.
Wenn Noot up 't Hoogste stigt — dit leerd' ick undervinden —
Dann is de Hülpe vöeltieds ook up 't Naast,
Un 't is verkeerd, dat man in Unglück raast:
Wi vinden unverwachts noch goode Fründen.
De olde Bello kwam vreer an sien Broot;
'k Will 't kört vertellen ho mi dat geschoot.

   Elk weet, een Hund is vründlieck van Natür;
De Minschen mögen se besünders liden —
Nemand van Ju sall dat bestriden —
Se loopen, deit het Noot, vöer Ju döer 't Vüür.
Ick sagg een Heer daar wandeln döer de Straten,
Sprung fründlik bi hum up: — He kund 't neet laten,
Mi antonehmen, och, de goode Mann!
Doch hier vang' ick een nee Kapittel an. —