Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza/Tom IV/XXIII

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Xavier de Montépin
Tytuł	Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza
Wydawca	Władysław Izdebski
Data wydania	1898
Druk	Tow. Komand. St. J. Zaleski & Co.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Władysław Izdebski
Tytuł oryginalny	La mendiante de Saint-Sulpice
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cała powieść Download as:
Indeks stron

[ 97 ]

XXIII.

 Po dłuższej chwili milczenia, Róża odezwała się:
 — Niech ojciec mówi mi o mojej matce!...
 — Zobaczymy twoją nieszczęśliwą matkę po powrocie do Paryża. Oby dał Bóg, by odzyskując ciebie mogła odzyskać rozum!...
 — Będę ja pielęgnowała tak, że wyleczymy ją! — zawołała Róża.
 — I ja mam nadzieję, gdyż szczęście bywa najskuteczniejszem lekarstwem. Wtedy będzie cię błogosławiła jak również i teraz, który wrócił cię nam i którego, zarówno jak i ja zechce jak najprędzej nazwać swym synem.
 Teraz Grancey uważając tę chwilę za najwłaściwszą do rozpoczęcia swej roli podszedł do Róży i wzruszony spojrzał na nią wzrokiem błagalnym.
 — Wróciłeś mi pan ojca — odrzekła podając mu rękę — i dzięki panu zobaczę moją matkę. Jestem panu wdzięczna i nie zapomnę mu tego nigdy!...
 Rozpromieniony Grancey z szacunkiem złożył pocałunek na ręce dziewczyny.
 Gilbert gładził wąsy z widocznem zadowoleniem.
[ 98 ] — Kochane dzieci — rzekł zostawmy do jutra nasze sprawy rodzinne i projekty na przyszłość. Musicie być utrudzeni podróżą i głodni. Za godzinę siądziemy do stołu idźcie więc teraz przebrać się.
 Przywołał lokaja i kazał mu zaprowadzić wicehrabiego do przaznaczonego dla niego apartamentu, sam zaś podawszy Róży ramię udał się do jej pokoju w towarzystwie pokojowej.
 Róża, zobaczywszy kupione dla niej suknie wzruszyła się tym dowodem pamięci ojcowskiej i podziękowała mu za nie serdecznie.
 — Tutaj na prowincyi nie mogłem znaleźć nic lepszego — odrzekł ale po powrocie do Paryża pragnąłbym byś zaopatrzyła swą garderobę w rzeczy odpowiednie twemu położeniu w świecie. Tymczasem ubierz się w te suknie.
 Rozstawszy się z Różą Gilbert udał się do Granceya.
 — Cóż? — zapytał go ten ostatni dobrze odegrałem swą rolę, nieprawdaż?
 — A ja? — odrzekł Gilbert.
 — Udało się nam doskonale, mała wierzy nam, zrobimy z nią wszystko!
 — Zgodzi się na małżeństwo tem chętniej, że widocznie podobałeś się jej.
 — Nic dziwnego, jestem dość przystojnym — odrzekł śmiejąc się.
 Pozostały w Paryżu Serwacy Duplat, czuwał tymczasem nad mieszkaniem księdza d’Areynes i Joanny Rivat ze zręcznością godną najlepszego agenta policyjnego.
 Znalezione papiery Joanny zachował w miejscu bezpiecznem, pieniądze zaś dał do przechowania Palmirze, w której miał ufność zupełną.
 Była prasowaczka z Champigny, zostawszy bogatą i wdowa była bardzo dobrze widziana w całej okolicy.
 Policya nigdy nie miała jej nic do zarzucenia, a inspektorzy hotelów i pokojów umeblowanych widzieli w niej najposłuszniejszą wykonawczynię wszelkich przepisów.
 Znający ją osobiście kontrolerowie zachodzili raz na miesiąc dla formy i podpisywali jej księgi, nie przeglądając ich, a wizyty te zawsze odbywały się w dzień oznaczony.
 Nadszedł dzień takiej kontroli.
[ 99 ] Dwaj urzędnicy weszli do zakładu wdowy Potonnier i okazawszy swe papiery oświadczyli:
 — Jesteśmy inspektorami hotelów i pokojów umeblowanych i przybyliśmy zobaczyć księgi pani.
 — W tej chwili podam je odrzekła Potonnier zdziwiona widokiem nowych nieznanych sobie kontrolerów. Czy panowie Dubest i Leloup, którzy przychodzili tu zawsze, już nie urzędują?
 Pan Dubest podał się już do emerytury i ja zająłem jego posadę, jako brygadier, a pan Leloup przeszedł do innego wydziału.
 — Proszę, oto moja księga-rzekła Palmira.
 Inspektor zaczął sprawdzać listę lokatorów, głośno czytając ich nazwiska z księgi, zaglądając za każdym razem do notatki własnej.
 O niektórych żądał objaśnienia, co do innych zaś poprzestawał na uwagach pomieszczanych w rubrykach ksiąg.
 Wtem przeczytał nazwisko: Juljan Servaize.
 — Jak? zapytał towarzyszący mu agent policyjny.
 — Juljan Servaize — powtórzył inspektor wskazując mu palcem.
 — To już za grubo?
 — Dla czego?
 — Ponieważ to nazwisko jest zmyślonem.
 — A pan zkąd wiesz o tem
 — Wiem i przysiądz mogę, że pani nam nie pokaże papierów tego lokatora.
 — Niemam panie — odrzekła przestraszona Palmira. — Pan Servaize nie jest lokatorem, lecz jednym z moich przyjaciół i tylko przez jakąś dziwną pomyłkę został do księgi wpisanym.
 — Dziwna pomyłka!
 — Dowód ma pan najlepszy, że zajmuje on pokój, oznaczony numerem 1, którego nie najmuję nikomu i pozostawiam dla odwiedzających mnie przyjaciół i krewnych.
 — Owszem, pokój ten figuruje na liście odnajmowanych, ów więc pan Servaize winien złożyć dowody swej tożsamości.
 Palmira widząc grożące Duplatowi niebezpieczeństwo [ 100 ]była tak zmięszaną, że nie wiedziała zupełnie, co odpo wiedzieć.
 — Niemam jego papierów — wyjąkała wreszcie. — Myślałam, że one niepotrzebne, gdyż znałam go osobiście.
 — To są żarty! Doś w tem jest! — zawołał agent. — Nikt niema prawa nazywać się Juljanem Servaize oprócz osoby, aresztowanej po stłumieniu Kommuny i przez sąd wojenny, skazanej na deportacyą przez całe życie. Nazwisko to zatem nie może należeć do lokatora zapisanego w księdze pani.
 Inspektor spoglądał co chwila na agenta zdziwiony i niezwykle zaciekawiony.
 — Skoro niema papierów, więc zobaczmy samego lokatora — rzekł. Czy jesteś pewny panie Merlin, że znasz prawdziwego Juljana Servaize?
 Wdowa usłyszawszy to nazwisko, zbladła jak płótno.
 Wiedziała doskonale od Duplat’a, że Merlin był niegdyś tajnym agentem rządu Wersalskiego.
 — Jestem tego panie najpewniejszym — odrzekł agent. — Ten lokator nie może być prawdziwym Servaizem, gdyż rzeczywisty, będąc skazanym za zbrodnię kryminalną nie mógł skorzystać z amnestyi i dotąd przebywa w Numei.
 — Czem się zajmuje ten mniemany Juljan Servaize — zapytał inspektor.
 — Przyjechał obecnie z prowincyi i robi zakupy do swego handlu.
 — Czy jest teraz w mieszkaniu? Nie wiem!
 — Jakto nie wiesz pani?
 — Rzecz naturalna. Pan Servaize jest człowiekiem swobodnym wychodzi więc i wraca kiedy mu się podoba.
 — Dobrze, zobaczymy, czy jest u siebie. Panie Merlin proszę ze mną!
 Palmira na wpół żywa ze strachu opadła na krzesło.
 Brygadjer udał się na pierwsze piętro i przybywszy do drzwi pokoju pod numer 1, zapukał.
 — Proszę wejść — odezwał się głos z wnętrza.
 Brygadjer otworzył drzwi i wszedł wraz ze swym towarzyszem.
[ 101 ] — Merlin, spostrzegłszy lokatora nie zdołał zapanować nad zdumieniem i mimowoli wykrzyknął: Duplat!
 — Merlin! — zawołał jednocześnie ex-kryminalista.
 Obaj zmieszali się w najwyższym stopniu.
 Brygadjer, widząc ich obu zakłopotanych, powziął tem większe jeszcze podejrzenie.
 — Ach! więc wy znacie się! Ale to trudno. Na służbie niema przyjaciół. Przed chwilą występowałeś pan przeciwko Juljanowi Servaize, a teraz straciłeś minę... to znaczy, że nie spodziewałeś się pan zastać tu Serwacego Duplat’a, o którym myślałeś, że jest w Nowej Kaledonii i dla tego też głównie chodziło ci o sprawdzanie tożsamości Servaize’a. Więc Duplat jest pańskim przyjacielem, tem gorzej! Choćby był nawet i twoim bratem, nie puszczę go już!...
 — Mogłem się omylić-odrzekł Merlin.
 — Nie wyprowadzisz mnie kotku w pole odrzekł brygadjer. Jeżeli ten pan nie udowodni mi, że nazywa się w rzeczywistości Juljan Servaize, to będę musiał uważać go za Serwacego Duplata, kryminalistę, który samowolnie wydalił się z wyznaczonego miejsca zamieszkania i aresztować go. Panie Duplat! — zawołał aresztuję cię w przewidywaniu, że mogę spotkać się z tobą.
 — Ależ — zaczął Duplat.
 — Napróżno będziesz pan zaprzeczał. Merlin, zobaczywszy pana niespodziewanie, bezwiednie wymówił jego nazwisko. To dla mnie dosyć. A teraz chodź ze mną, a przede wszystkiem radzę spokojnie, bo nałożę bransolety!
 Miał przeciwko sobie dwóch ludzi, gdyż w razie potrzeby Merlin z pewnością stanąłby po stronie swego przełożonego.
 Zresztą chodziło o rzecz niewielką.
 Za wydalenie się z miejsca zamieszkania kara bagatelna, a po odbyciu jej potrafi połączyć się znów ze swymi wspólnikami i odebrać swoją należność.
 — Nie myślę opierać się — odrzekł — ale niech pan zarządzi tak, aby nikt w hotelu nie wiedział o tem co się stało, ze względu na właścicielkę, która winna jest tylko tyle, że przyjęła mnie na słowo, a której taki skandal mógłby zaszkodzić. Więc wyjdźmy po cichu i siądźmy do dorożki.

---