Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza/Tom IV/XV

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Xavier de Montépin
Tytuł	Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza
Wydawca	Władysław Izdebski
Data wydania	1898
Druk	Tow. Komand. St. J. Zaleski & Co.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Władysław Izdebski
Tytuł oryginalny	La mendiante de Saint-Sulpice
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cała powieść Download as:
Indeks stron

[ 72 ]

XV.

 Obaj doktorzy wysłuchali w osłupieniu czytania tego dokumentu i spojrzeli powtórnie po sobie, lecz Grancey powiedział im przecie, aby nie grali próżno komedyi i nie udawali oburzonych ludzi.
 Jedno słowo — rzekł Liray.
 — Cóż takiego?
 — Czy ta młoda dziewczyna, dla której pan żądasz świadectwa, jest rzeczywiście tak ciężko chorą, jak napisano w tem sprawozdaniu?
 — Tak.
[ 73 ] — Przysięgniesz nam pan?
 — Przysięgnę bez wachania. Daję panom słowo honoru, że stwierdzicie tylko prawdę.
 — A zatem przyjmujemy, mój kolega Despreaux równie, wraz zemną. Pozostaje do uregulowania kwestya zapłaty. Jak pan ją uskutecznisz?
 — W biletach Banku francuskiego.
 — Kiedy?
 — Połowę zaraz po położeniu podpisów na stemplowym papierze, druga połowę jutro, gdy mi przyniesiecie go po zlegalizowaniu podpisów.
 — Gdzie pana znajdziemy, ażeby ci go oddać?
 — Na placu Opery w kawiarni de la Paix jutro o piątej punktualnie, bez opóźnienia, bo to rzecz pilna, niecierpiąca zwłoki.
 — Bądź pan spokojny.
 Liray wziął pióro i podpisał, Despreaux uczynił toż samo.
 Grancey wyliczył każdemu z nich po dwa tysiące pięćset franków.
 — Widzicie panowie, że wam ufam — rzekł. — A zatem jutro, o piątej w kawiarni.
 I odszedł pozostawiając tych dwóch podobnych sobie łotrów.

∗             ∗
∗

 — W pałacu przy ulicy Vaugirard panowało wielkie zamięszanie.
 Grancey w kilka godzin po zakupieniu świadectwa od doktorów, wysłał do Gilberta list zawierający te słowa:

 „Dokonane. Przychodź. Oczekuję cię o szóstej godzinie“.

 Mąż Henryki przywołał służących do swego gabinetu i głosem drżącym ze wzruszenia, ze łzami w oczach wyja[ 74 ]wił im, że zmuszony z polecenia doktorów wyjechać natychmiast do Włoch z chora swa córka uwalnia wszystkich ze służby.
 Boleść nikczemnika była tak widoczna, że ani jeden ze służących niezaprotestował przeciw temu.
 Wypłacił wszystkim pensyę, dał hojna gratyfikacyę i polecił, ażeby wszyscy najpóźniej do godziny czwartej dnia tego opuścili pałac.
 Rozkaz ten był wykonany ściśle, służba z tatersalu odprowadziła konie do stajni w Lamornaye poczem Gilbert pozostał sam ze swoją ofiarą.
 Marya-Blanka była już zaledwie tylko cieniem siebie. Piękne Jej rysy, intelligencya i pamięć zniknęły bezpowrotnie. Śmierć wydawała sie nieuchronna.
 O godzinie piątej Gilbert opuścił mieszkanie, pozostawiając Blankę samą nieprzytomną nieruchomie leżącą na łóżku, poczem udał się do Grancy’a.
 Wkrótce po jego przybyciu nadszedł trzeci wspólnik, Duplat. Gdy zjedli razem obiad i zapalili cygara były dependent nakreślił im program następujący:
 — Jutro rano jadę z panną Blanką do Joigny, zamów więc powóz kryty, który zawiezie ją na kolej żelazną. Zamówiłem przedział w pociągu pośpiesznym odchodzącym o jedenastej. O drugiej będę w Joigny, a o trzeciej w domu zdrowia. Powrócę do Paryża dopiero pojutrze o godzinie ósmej rano. Zatrzymam się w Bois le Roi, gdzie Duplat będzie na mnie oczekiwał ze śniadaniem. Chciałbym miejscowość tę obejrzeć wraz z nim.
 Ty zaś, kochany Gilbercie, jutro zaraz po moim wyjeździć udaj się którymkolwiek pociągiem do Fenestranges, gdzie czekaj na depeszę ode mnie i przygotuj wszystko na przyjęcie mnie i panny mającej zastąpić Maryę-Blankę. Czy w Fenestranges znają twoją córkę?
 — Nie, nigdy tam nie była.
 — Więc tem lepiej. Zadanie nasze będzie o wiele łatwiejsze. Wyszukaj no pokojową, jaką kobietę z nad granicy niemieckiej nieznającą języka francuzkiego, a usprawiedliwisz ten kaprys oświadczeniem by córka twoja rozmawiając ze służącą w praktyczny i łatwy sposób zarazem mogła się nauczyć po niemiecku. Rozumiesz mnie?
[ 75 ] — Rozumiem!
 Wspólnicy rozstali się.
 Następnego dnia sam Gilbert wysłał do Fenestranges depeszę z poleceniem przygotowania apartamentu na kilka dni dla niego, poczem ubrał Blankę do podróży i przygotował walizkę z podręcznemi rzeczami.
 O godzinie dziesiątej przybyła zamówiona kareta. Gilbert polecił woźnicy zajechać na dziedziniec sprowadził, a raczej wyniósł Blankę na ręku, nieszczęśliwa dziewczyna nie była już zdolną postępować o własnej sile.
 Podtrzymywana przez swego kata, szła chwiejąc się na nogach, automatycznie, z oczyma błędnemi z kołyszącą się głową, to na jedną to na drugą stronę, gdyż muskuły szyi nie miały już siły utrzymać się w pozycyi normalnej.
 Gilbert posadził ją w powozie usiadł przy niej i odjechał na dworzec kolejowy, gdzie oczekujący na niego Grancey zaprowadził ją do wagonu i drzwi przedziału zamknął za sobą.
 W sercu tego łotra nie objawił się ani jeden promyk litości, dla tej nieszczęśliwej, którą chciał uczynić swą żoną, a którą teraz na śmierć prowadził. Nie odczuł również najmniejszego wyrzutu sumienia i Gilbert, który oddawszy Blankę w ręce wspólnika poszedł do bufetu, z wyśmienitym apetytem spożył śniadanie, poczem udał się na dworzec kolei wschodniej.
 O drugiej pociąg stanął w Joigny, a w godzinę później Piotr Giroux wprowadził Blankę wraz z Grancey’em do swego gabinetu.
 — Czekałem na ciebie rzekł, sadzając chorą przy oknie w pełnem świetle dla zbadania jej. — Cóż, papiery w porządku?
 — Tak, oto masz — odrzekł Grancey, podając mu je.
 Piotr wziął znane nam świadectwo i odczytał półgłosem.
 — Dobrze — rzekł Giraux, ukończywszy czytanie. — Jesteśmy zabezpieczeni. Ale — dodał, uważnie przypatrując się Blance — czy to ci sami lekarze tak leczyli chorą?
 — A cóż cię tak dalece znowu obchodzi? — odrzekł Grancey, śmiejąc się głośno.
 — Rzeczywiście, Chciałem tylko wiedzieć, czy to oni popełnili tę zbrodnię?
[ 76 ] — Zbrodnię? — powtórzył Grancey zdziwiony.
 — Naturalnie. Pozbawiono chorą władz umysłowych za pomocą belladony i czyniono to tak gorliwie, iż zdaje mi się, że niedługo ona pożyje.
 — Może użycie belladony istotnie było potrzebne — odrzekł Grancey — i może jeszcze okażę niezbędnem... to zależy od ciebie...
 Cynizm byłego towarzysza z Numei przeraził Piotra.
 — Ona jest bardzo chorą — rzekł — jeżeli umrze.
 — Jeżeli umrze? — przerwał Grancey — mając w świadectwie datę urodzenia i imiona rodziców, łatwo będziesz mógł napisać akt zgonu.
 Piotr przywołał służecego.
 — Zaprowadź tę chorą do osobnego numer 4 i powiedz infirmerce niech ją przebierze w ubranie przytułku. Wkrótce przybędę sam i zobaczę. Lekarza asystenta wzywać nie trzeba!
 Służący odprowadził Blankę do wyznaczonej jej celi.
 Gdy Grancey pozostał sam z Piotrem. wypłacił mu umówioną sumę, a następnie pożegnał go i udał się do hotelu.
 Czytelnicy zrozumieli zapewne potworny plan nikczemnika.
 Wiedząc, że nic nie przełamie oporu Blanki, wykreślono ja za pomocą znanego nam fałszywego świadectwa z liczby żyjących i pod nazwiskiem Aliny Eugenii Pertuiset dla dobicia ostatecznego ciała, oddano ją do szpitala waryatów. Pozostawało już tylko przedstawić inną Marye-Blanke, istotę nieświadomą niczego i uległą ślepo, która odziedziczyłaby prawa do sukcessyi po hrabi Emanuelu i odgrywała rolę jakiej tamta przyjąć nie chciała.
 Osobę taką wspólnicy teraz upatrzyli w Róży infirmerce przytułku w Blois, drugiej córce Joanny Rivat, która dzięki jedynie podobieństwu do siostry uniknęła noża Gastona Deprèty na korytarzu domu przy ulicy Feron.

---