Vagel Grip/L’envoy

Dor tüht een düster Wäder up,
südwest de Häben glimmt!
Dat lücht’t un leit un dunnert dor,
wenn dat man up nich kümmt!
Dor’s Hagel in vun eegen Ort,
de’s blag un swor as Bli –
un wenn’t so neg herannerfohrt,
denn kümmt dat up, ihr een sick wohrt,
denn treckt’t nich mihr vörbi.

Hell klingt dat vun dor ünnen her
as Trummel un Trumpet
un drœhnt, grad as Kanonen swer,
as Büß un as Musket.
Na, man nich bang! Wat kümmt, dat gellt!
Üns’ oll Land Mäkelbörg
geiht mi di, Landsmann, ok in’t Feld
un hett to rechte Tit sick stellt
un sleiht mit Gott sick dörch.

In Rostock vor de Breede Strat,
dor steiht’n hogen Steen,
un up den Steen steiht een Soldat,
un den kennt jidwereen;
de was echt mäkelbörger Blot,
un de verstünn den Kram,
de hülp üns eens ut all üns’ Not,
dat’s ewig schad, dat de is dot,
un Blücher is sin Nam.

De hadd sick Anno dürrteihn lihrt,
as grad sonn Wäder wir,
een Wurt, dat’s dusend Daler wirt,
nee, mihr as Geld, väl mihr!
Dat Wurt, dat dunn he spraken hett,
drew ball dat Wäder furt –
een Hundsfott, wen dat je vergett
un wen sick dor nich up verlett,
un Fluschen heet dat Wurt!

Denn schenkt de leew Gott sacht noch mal
dat, wat üns nödig deiht,
sonn rechten echten General,
de ok sin’n Kram versteiht.
Denn snall wi üns den Sabel an
un ströp üns up de Brok,
all wat de Plemp man böhren kann,
un kœn’ wi denn noch fluschen man,
na, je denn fluscht dat ok!