Vagel Grip/Inne Koppel

Gistern – hente teihn so, Nahwer,
bi Klock elbn so rüm, vör Disch –
wull ick ran eens an min’n Hawer
un dat Mankkurn bi de Wisch.

Kümmt min Jung dor sacht ansläken,
un he würr mi nich gewohr
ick hadd achter’n Bom mi stäken –
ih, denk ick, wat deit he dor?

Sacht slek he sick an dat Fahlen
in de Koppel, an dat bleßt,
un – mi schall de Schinner halen! –
een-twee-dree – is rup he west.

Na, de Voß – tweejährig würr he
un is’n heel kaptales Pird –
irst dor stünn bomstill un schüdd he
sick, as hadd he sick verfihrt.

Na, nahst steidelt œwer Enn sick
boltengrad he, slög för dull,
man de Jung höll mit de Hänn’ sick
as ’ne Klatt an Hamelwull.

Nahsten snöw de Voß un buckt he,
as hadd he vörhen man spaßt,
man de Jung, nich ruckt un muckt he,
as sonn Twäl so höll he fast.

Na, toletz dunn rönnt dat Fahlen
as sonn Vullblot in de Bahn,
rein as hadd een gleundig Kahlen
achter ünner’n Swanz em dan.

Rœwer güng dat œwer’n Graben,
œwer’t Rick un dörche Bäk –
un de Jung, een möt dat laben,
de set fast grad as sonn Täk.

Oewerst grad in’t dullste Rönnen
baff! dor stünn min Voß, un baff!
los let dunn de Jung sin Hänn’n
un koppheister schöt he raf.

Ick dunn ran: »Hest ok wat braken –
felst di ok toschannen wat?«
»Nee«, lacht he dunn, »Pogg un Snaken!
Vader, nee, wu schön güng dat!«