Stein-Eik un Stein-Böök
| Stein-Eik un Stein-Böök. | |
|---|---|
| Author: | Karl Bartsch |
| Text type: | Märken |
| Comment: |
from: Sagen, Märchen und Gebräuche aus Meklenburg 1–2. Band 1, Wien 1879/80, S. 521-522
Printing house: Braumüller
|
| : | |
Dor wir mal ens en Mann, dei wir in grote Not un rep den Bösen, dat dei em helpen süll. De Bös dei kem un bröcht em vęl, vęl Geld. Dorför müst de Mann em sin Sel verschriben: – dei süll den Düwel gehüren, doch denn irst, wenn de Böm all kal stünnen. De Mann kreg dat Geld un lęwt herrlich un in Freuden dat Jor hentau. As œwer de Sommer to Enn' güng, un he dat irste Lowblatt fallen seg, dunn kreg he 't mit de Angst un sin Sünn' würr em led. Un he güng to Karken un fel vör unsen Herrgott uppe Knei un bed, he süll em sin Sünn' vergęben un sin arme Sel redden. Dunn erbarmt sik uns leiw Herrgott œwer den armen Sünner un sęd to em ›Ik will din Sel dem Düwel uten Hals riten! Wenn ok de annern Böm all ęr Low afsmiten, an twei sal 't sitten bliben.‹ Un de Herrgott makt' ut ne Eik un ne Böök ne anner Ort, dat se dat Low nich smeten in Harwststorm un Winterküll un fast helen, bet all de annern Böm wedder gröön würren.
As nu to Harwsttiden de Düwel kem un woll denn' Mann sin Sel halen, dunn so sęd dei ›Noch sünd nich alle Böm kal. Kum mit to Holt; ik will di weck wisen, dei ęr Low noch fastsitt!‹ un wist' em Steineik un Steinböök. De Düwel füng wol an, de Böm to schüdden un as Stormwind mank to susen, œwerst dat Low set fast und all sin Toben un Marachen hülp em to nicks. Dunn fort' he af un rep ›To 'n Frühjor kam ik wedder, denn büst du sęker min!‹ De Mann œwer sęd ›Ik verlat mi up unsen Herrgott sin Wurt!‹
Un as de Düwel to Frühjorstiden wedder kem, dunn set man noch wat Low an Steineik un Steinböök, un de Düwel sęd ›Tööf man noch 'n por Dag', denn büst du sęker min.‹ De Mann œwersten sęd wedder ›Ik verlat mi up minen Herrgott sin Wurt!‹ un as he sik ümkek, dunn sach he all ne Bark un ne Wid gröön schęmern; dei wist' he den Bösen.
Un en por Dag' wider, dunn wir allens gröön, un dunn kemen ok an Steineik un Steinböök de jungen Blattknuppen ruter un stödden dat olle dröge Low af; – un uns Herrgott hadd de arme Sel reddt, dat de Bös ęr nicks mir anhebben künn. Steineik un Steinböök let uns Herrgott œwer bestan, dat se Jor vör Jor ęr Low fasthollen in Harwststorm un Winterküll, bet allens wedder in Gröönen un Bleuhn steit.
H. Langfeldt und K. Nerger in Rostock.