Ech hu vum leschte Beichte
Gedun munch schwéier Sënd,
Sot Renert du zum Grimpert,
Verzeit mer, wann der kënnt.
Ech hunn de Léiw beluen,
Et goung dem Bier un d'Fell,
An d'Wëllef sëtze baarbes:
Ech fierten, dat gët Knäll.
Ech hunn erwiirgt den Hieschen,
Säi Kapp dem Léiw geschéckt,
Ech hat och d'lescht d'Kanéngchen
Beim Hor no doutgedréckt.
Drop hunn ech nach dem Kiebchen
Seng goureg Fra gefriess --
Ech hunn am leschte Beichten
Och eppes nach vergiess.
En Dag emol goung Wollef,
Gebotzt am roude Schal,
Fir d'Wieler ze bestieche
Virun der Schamberwal.
E war versin vum Lupart
(Deem ass keng Stëmm ze deier)
Mat Täsche voller Dal'ren --
Am Plang war d'Ochsesteier.
Mer fonten äis bei Réiser
Net wäit vun enger Mier;
Hirt schwaarzt a mocklegt Fillen
Sproung op der Wiss dohier.
Jëss, wësst ech, sot de Wollef,
De Präis vun do dem Fuel!
Ech géif e gär bezuelen;
Dir gitt a frot se wuel.
Ech goung bei d'Mier a frot se;
Se sot: Du Menge Bouf,
Hei hanne kanns de liesen
De Präis op méngem Houf.
Ech sot: Ech kann net liesen,
De Wollef kéif et gär;
Ech sinn de Kniecht vum Wollef,
Do hanne steet mäin Här.
Se sot: Da schéck hie selwer,
Da gët en ës jo wäis;
Mer sinn och huerteg eneg,
Wann him gefällt de Präis.
Du goung ech dann zum Wollef,
Ech sot: Dir kritt de Fuel.
Se seet, et sting geschriwwen
De Präis op hirer Suel.
Dir wësst, ech kann net liesen --
Et war mer dack schuns leed --
Dir kënnt; da gitt nu kucken,
wéi deier d'Fille street.
Ech liesen, sot de Wollef,
Op d'éischt Gesiicht eenzock,
'T sief däitsch an och franséisch,
An d'Schrëft als wéi den Drock.
Ech duecht: Et huet am Liesen
Sech him wéi mir geschéckt:
De Wollef kann net schreiwen,
Mä 1éie wi gedréckt.
Hie goung zur Mier a frot se:
Wéi deier ass de Fuel?
Se sot: Hei kënnt dir liesen
De Präis op ménger Suel.
Du kuckt nom Fouss den Topert,
An d'Mier déi hieft en op
A schléit dem domme Kärel
Esou eng iwer d'Kopp,
Datt wutsch! den Hutt ewech fuer
An d'Dal'ren aus der Täsch,
Datt d'Stëmmlëscht an all Ziedlen
Gefluë sinn om Päisch.
Se foung drop un ze lafen,
An d'Fille leeft ër no.
De Wollef loug am Tommel
Wéi dout om Buedem do.
Ech goung dohin a frot en:
Huet d'Fille gutt geschmaacht?
'T ass gutt fir op di Moolzecht,
Datt dir e Schleefche maacht.
Dann huet dir iech gesiedegt
Mam Lupart senge Suen?
De Vull war fett, net Monnonk?
'T ass Schued, en ass entfluen.
A gelt, do ware Schrëften!
Ech mengen, 't war gedréckt;
An 't huet sech jo mam Liesen
Och zimlech gutt geschéckt.
Ma d'Drécker waren topeg,
Se haten s'an der Wiel:
Aacht Neel an och aacht Lächer;
Nach eent, dä war der schiel.
Ech danken eisem Herrgott,
Datt ech net liese kann.
Dat geet faméis un d'Aen;
Den Abléck wir ee blann.
An 't ass net mat der Léier
Esou ass wi et schingt:
Se ass nach gidwerengem
Ganz eeschtlech net bedingt.
Déi Mier, déi kennt Methoden!
Dat geet als wéi en Dapp.
Esou behéil en Iesel
Jo d'ABC am Kapp.
Mä wësst dir awer, Monnonk,
'T ass näischt derbäi verluer;
Dir kommt an d'Ochsesteier
A braucht emol keen Huer.
Nëwéi, sot de Wollef,
Wat spott der nach elo?
Ech krut fir d'Léier Flapen,
Mä kees eng wi déi do. --
E goung demo nach mat mer;
En ass als wi e Jouscht,
An allzäit fir e Friessen
Der Éier gär getrouscht!
Du koume mer no Pretten,
An enger Faaschtennuecht,
Do hu mer de Paschtouer
Dann ëm en Hammel bruecht.
Dat gouf eng dichteg Moolzecht,
Den Hammel war féng gutt.
Drop gounge mer an d'Eislek
Mat fonkelneiem Mutt.
Mer haten ënnerweën du
Allerhand Gespréich;
A wann de Wollef sat ass,
Da riet en eeschtlech héich.
Do wosst en ze verzielen,
En hätt zu Mëtteg giess
Emol beim grousse Lupart,
An uewenu gesiess.
E sot: Do si geschwat ginn
Ganz héich politesch Saachen,
Well d'Mëttel gouf stodéiert,
Fir d'Mais all bland ze maachen
A fir se dann ze fänken
Am Schacko vun em Preiss,
De Rescht, dee kënnt ech denken.
Ech sot: Mä sid der weis?
Jo, sot en an dräi Raten
Hunn d'Saach gläich u musst paken,
Se man déi Aësaleft
Vu Kuelestëbs a Schlaken.
Ech sot: 'T ass Iwwerdreiwonk,
Genéischt ass net gedonnert;
Mä géiwen d'Mais gefaangen,
'T wär näischt, dat mech verwonnert.
Se mussen endlech falen
De Lousen an d'Gegrëpps,
Mä d'Schmeechlen an d'Geschenker
Ma méi wéi Kuelestëbs.
Well weist e Menge Gréifchen
Dir op em grousse Blell:
Da lafen duerch den Himmel
Se mat iech bis an d'Häll.
Nu loosst di Lett gewierden!
Wat läit äis un dem Vollek?
Ech muss iech son, mäi Léiwen,
Ech hunn am Geescht eng Wollek.
Mech plot am Hierz e Wurem,
Dee 1éisst sech guer net zëssen.
Ech hunn am Mo den Hammel,
Mä d'Angscht och am Gewëssen.
'T ass gutt, lo kommen d'Ouschtren,
Da wëll ech beichte gon;
Om Misär dem Paschtouer,
Deem kann een alles son.
Vill aner si geléiert,
Se dreiwen ' bis op d'Spëtz;
Deen hei ass ganz natiirlech,
E kuckt net op eng Grëtz.
Him seet een dann och alles;
Bei aanre mécht ee lues:
Et hänkt ee jo säin Efalt
Net alle gär op d'Nues.
Do wëll ech, sot de Wollef,
Wann dat esou een ass.
Mer goungen op de Misär
Den aner Owend lass.
Well 't war op Eilesonndeg;
Du koum fir d'Beicht en Dag --
Mir gounge mat de Millren.
Ech sot dem Här méng Saach.
Ech sot, ech hätt e Lämmchen
Emol aus Nout geholt.
Eng grousseg Sënd! sot hien du,
Dat häss du guer net sollt;
Wiem war et? An du sot ech:
Et war dem Vullejann.
Du sot dem Här: Wat? Vullen?
Du bass e Lamerjann!
A weess de wuel, dat Lämmchen,
Dat muss du hannescht ginn.
Ech sot: Ma Här, dir wësst dach,
Wuer d'Fiiss di Lamer din.
Ech misst en anert stielen,
Da kënnt ech vläicht et dun:
Eng Bouss, Här Préister, gët mer,
Ech man, wat dir wëllt hunn.
Da biet der, sot den Här du,
Déi do Litnei an dës.
A bessert mer Jert Liewen!
Ech sot: O jo gewëss.
Drop koum dann och de Wollef.
Ech souz ze bieden do
A lauschtren hire Wierder
Mat engem Ouer no.
Wiem war den Hammel?
Housch et. Vu Pretten Zärekätt,
Sot Wollef. A wéi um Leif?
Drop sot e: Schludderfett.
Huet nëmmescht der gehollef?
De Fiische krut eng Grëtz,
Dee war derbäi, sot Wollef.
Ech duecht: Hätt dech der Blëtz!
Du sot den Här: Da gees de,
Wéi ees Sankt Mëffert gung,
No Éilerénge bieden,
Mat Ierbsen an de Schung.
Sou sot en an du rifft en
Och mech erëm bei d'Briet
Du krut ech da mat Ierzen
D'Gewëssen och gekniet.
Ech duecht: Do ass nach Mëttel!
Ech wosst eng hënnescht Dir.
Drop koum den Dag. Mer goungen,
Mäin Éimche Wollef vir.
Geschwënn du goung e knoutren,
Mer waren nach keng Stonn:
Esou eng Bouss jo géif een
Net gären engem Honn.
Iesel, wie Paschtéiren
Och blouss en Apel hëlt!
Wien d'Roll huet an de Sieschter,
Ka miesse wéi e wëllt.
Ech sot: Mäi léiwe Monnonk,
Mä hieft dach méi Gedold,
An denkt och, datt ech leiden!
Ier topeg Beicht ass d'Schold.
Mir hunn um fetten Hammel
Ons keserlech ergätzt;
Hei ginn ons nu eis Sënden
Aus Läif a Séil gewetzt.
Op d'Fuesecht kommen d'Faaschten,
Nom Summer gët et Dreck,
Nom Hammel koumen d'Ierzen,
Vläicht kënnt demo de Speck.
De Wollef hippt op Dräien
Alt fort e Schrack or zéng:
E flucht amplaz ze bieden
A wänzelt sech vu Péng.
Mer koumen endlech iewel
Zu Éileréngen un,
Do huet seng Schung de Wollef
Mat Wéimren ausgezun.
Vill Kugle ma vill Lächer!
Den aarme Wollef hacht.
Ma jëmmen, sot ech,
Monnonk, méng Ierbse si gekacht!
Jo, Monnonk, nu gesin ech:
Dir dutt och net eng Grimmel
Fir d'ege Féiss ze spueren,
An alles fir den Himmel. --
Ech hunn esou deergläichen
Vill Schlechtes nach gemaacht
A munche brave Kierel
Dack heemlech ausgelaacht.
Vill Schkura an der Liewer
An d'Ligen op der Zong,
Réi Ierbsen am Gewëssen,
Gekachter an de Schong.
Ech hu mech dack gewieremt
Am Noper sengem Bett,
Geschmiert mäi Liewensfuedem
Mat aanrem hirem Fett.
Ech gung emol ëm Bäerdrëf
Duerch Bëscher ouni Wee,
Du fond ech dann de Wollef
An enger hueler Lee.
Wéi geet et, Monnonk?
Sot ech. Mä kuckt dach, wat en Här
Sid dir ewell, Här Wollef!
Mä dat gesinn ech gär.
Dir huet de Bauch net eidel --
Ech gi vun Honger gro,
Als wéi e Millebeidel
Sou klabbert mir de Mo.
Ech hu mer a mäi Schicksal
Gemaacht e groussegt Lach:
Ech si jo desertéiert
Elo zu Iechternach.
Dir wësst, ech war Ramplassang,
Ramplassang fir e Fochs;
Ech hat e grénge Mantel
An och eng Supjesbox.
Ech hat e Kabesmesser,
Eng Kap och mat ër Flätsch,
E fei gewichste Schnorres,
Sou glat als wi eng Quetsch.
Bal huet et un em Hiem mer,
Bal un de Schung gefeelt;
Well allzäit war de Prä mer
Am Wiirtshaus ugeneelt.
Du koum ech méngem Noper
D'lescht owens u seng Keess;
Ech stieche seng dräi Groschen
An d'Täsch, an du op d'Rees.
Ech gung eluer no Consdrëf,
Geroden do an d'Rull,
A schlon dem rouden Zwackert
En Huer aus mat em Stull.
Du fort. Nu kënnt der denken,
Wi d'Denge mat mer steet;
A sollten se mech fänken,
Et wir mer séier leed. --
Ech sot em all di Ligen --
Dir wësst jo, wéi en ass;
Ech duecht: Da 1éisst den Näischtert
Mer hei säin Efalt lass.
E sot och du verdrësslech:
Mir goung et net vill besser.
Ech war elo eng Zäitlaang
Vum Iessekascht Professer.
Du mouch ech dann eng Foutaise --
Se war e bëssen uerg:
Ech hat den aarme Jongen
Hir Kuuschten am Versuerg.
Mä kuckt, gesitt, dir wësst wuel,
Mäin Appetit ass grouss.
Dat mouch, datt ech deer Kuuschten
Zevill de Jongen ouss.
Eng Zäitlaang konnt ech liewen,
Als wéi am Däich de Fräsch.
Ech musst um Enn dach sprangen,
Kee Groschen an der Täsch.
Ech sot: E Mëttel! Monnonk!
'T ass Fuesecht a geroden:
Lo gi mer no Waldbëlleg
An heesche Fuesechsbroden.
Do muss den Äerchesbauer
E fetten Hammel hunn.
E brauch en net ze schluechten:
Mir man e Brot dervun.
A gitt der mat mer, Monnonk,
Mer ginn op Bëlleg zou,
Do ass all Kand a Këndchen
Beim Fuesechsliddche frou.
Se sangen d'Biergerjongen,
Se maache Paangeschsdeeg,
Se heesche Bir'n a Bounen:
Speck, Äer, mä keng Streech.
All Haus an och all Haischen
Huet do eng lësteg Zuucht,
Beim Paangech a beim Kaffi,
Beim Liddchen an der Uucht.
An Äerches spillt de Wenzel
Beim Danzen op der Gei:
Do geet äis bei dem Lärem
Dat Denge gutt an d'Rei.
De Wollef war zefridden.
Mer goungen d'selwecht Nuecht,
An all méng Plange waren
Zerguttster iwerluegt.
Zu Bëlleg steet eng Scheier,
Net wäit vum grousse Pull.
Se gouf ees kaaft vir altesch
Vum Konzel fir eng Schull.
Den Daach drop ass duerchsichteg,
Säi Stréi flitt uechter d'Duerf,
E passt fir op e Schoulhaus
Wi 'n Triichter op e Kuerf.
An hanne läit s'am Buedem;
Do ass eng Kéistallsliicht.
Du sot ech dann zum Wollef:
Elei, kuckt, ass et licht.
Dobannen ass den Hammel,
Nu sprangt dir do erof,
Dir reecht de Fuesechsbreetchen,
Ech huelen iech en of.
E fluppt nu do erowen --
E fënnt nach net eng Maus.
Du sot ech: Här Professer,
Dir waart allzäit eng Laus.
A, gelt, nun hänkt de Broutsak
Iech vill ze héich um Nol.
Der frousst zum éischten d'Kuuschten
Nu haalt och d'Schoul emol.
Geschwënn du koum bei d'Scheier
Eng Nopesch an der Fréi;
Se féing gär un hiert Feier
A sicht e Gräppche Stréi.
An déi gesäit de Wollef.
Marja Jousebett!
Am Stall de Wollef, jäizt se,
Erbäi, erbäi, dir Lett!
De Koster mengt, 't wär Feier
A leeft an d'Klackenhaus,
A wupp! aus alle Better
Spréngt d'Noperschaaft eraus.
Den Hanes kënnt am Hiemsläpp,
An d'Kätt an enger Schlapp,
De Välten huet de Bok op,
An d'Liss säin Hutt om Kapp.
An d'Jongen aus dem Wiirtshaus,
Se lafen all erbei;
Den Hännes kënnt mam Strécher,
De Wenzel mat der Gei.
Fir d'Saach och opzeschreiwen
Mat munchem louse Sproch,
Koum du mat sengem Bläistëft
Den Nannettsméchel och.
An ech an engem Schlëffchen
Ganz heemlech an der Mauer,
Ech laache mer de Bauch voll
Beim Wollef sengem Dauer.
Ech fierte, sot ech, Monnonk,
Dir sid e Vull fir d'Kaz;
Mäi léiwen Här Professer,
Ech mengen, 't géing fir d'Plaz.
Ma loosst iech dat net leed sinn,
'T ass ierer Plaze keng.
Wat Jiere Mo ze grouss ass,
Dat ass iert Häerz ze kleng.
Mä datt se hei muss faulen,
'T ass Schued dach fir ier Stëmm;
Sou léif iech ass den Otem,
Nu, Wollef, sid der drëm.
Hei, lauschtert, wi se sangen!
Verstitt dir dat Gejäiz;
Ech mengen, 't ass Eeschmëttwoch,
Lo kritt der d'Aschekräiz.
A Stëbs an Äsche waars de.
Nu gëss de Stëbs an Aschen.
Dat ass den Trouscht op Äerden
Fir d'Wëllef a fir d'Fräschen.
Nu héiert wi se brëllen!
Se kennen net ier Nout;
Professer vum Gutt-Liewen,
Heibausse steet dër Doud.
An héiert wi se plangen!
Gelt, 't ass e schéint Gespréich!
De Wollef kuckt géint Himmel.
Ech sot: O, deen ass héich!
Ma stierft dir awer roueg;
Ier Kanner hunn hir Kuuscht,
A mécht ier Fra mech Momper,
Da leiden s'och keen Duuscht.
A sollt ech s'och ersefen,
Da wir de Schued nach kleng,
Ëm desto besser lieften
D'jong Fiiss, an dat si meng. --
Drop wëschen ech dann heemlech
Zum Haarthaff an op Haler.
Jong Huese wollt ech sichen:
Ech foung en etlech aler.
Am Jamerdall, wie koum do!
Mäi gudden Isegrem!
Ech mengt, et wär net méiglech,
E kéim als Geescht erëm!
Ech sot: Mä Här Professer,
Mä ass da schuns Vokanz?
Dir huet de Fuesechsbreetchen
Dat sécher an der Panz?
Nee, sot en, awer Schrouden
Aus méi als zwanzeg Lefen;
Der Däiwel soll och huelen
All Kueschten an all Grefen!
Am Schoulfach, sot ech, Monnonk,
Ass näischt, wat mech verwonnert;
Vill Bessre gung et schlechter,
Ech nennt iech der wuel honnert.
Mä loost iech dat net reien,
Ech son et bei iech zou:
Op iech géif d'Schoulfach leien
Wéi d'Gei op enger Koul.
Sou mouch ech, kuckt Här Pater,
Et deemol mat dem Wollef;
An datt e lieweg fortkoum,
Dat war mer net gehollef. --
Mer fonten drop bei Néngsen
En Iesel gutt am Schlof;
De Stallbock gung drëm weden.
De Wollef schéckt mech of.
E sot: Dir huelt de Stallbock,
Den Iesel ech demo.
De Schallek duecht, de Bauer
Séiz vläicht mam Fisek do.
Ech ginn a kucken ëm mech,
Dat ass esou mäin Zock.
De Wollef géing gär un iech,
Sou sot ech du zum Bock.
E seet, dir wäert e Sténkert,
An nach deergläiche Stéch;
Ech wëllt, dir géift e Meeschter,
Ech hunn en och um Stréch.
Gët uecht, an deet en d'Maul op,
Da rennt ier Huere, jumm!
Bis hannen an d'Gefréiss em,
A bretzt em s'un de Gumm.
De Bock sot: Loosst e kommen!
Ech gung zum Wollef zréck;
A sot: Gesitt der, Monnonk,
Dir maacht elo iert Gléck.
De Bock wëllt mat iech fiechten,
A wann dir Meeschter géift,
Da wär den Iesel ieren,
Deen op der Wiss do schléift.
An 't ass iech eppes Liichtes,
Dir huet e gudden Zock:
Dir dutt zur Zäit de Mond op,
Da rennt iech dran de Bock.
Da bäisst dir him de Kapp of,
Dann ass dat meescht geschitt.
Mä denkt e wéineg u mech,
Wann dir den Iesel kritt.
De Wollef geet de Bierg an
An op de Stallbock lass,
E setzt an d'Loft seng Buuschten,
En ass der Saach gewass.
An dës Säit steet de Wollef,
De Bock déi aner Säit,
Derzwëschent ass den Iesel,
Deen nach am Schlof do läit.
Du holt de Bock den Ulaf,
De Wollef war net faul,
An op dem Iesel krut en
Dem Bock seng Sprëss an d'Maul.
An du geschouch iech eppes,
A lieft ech honnert Jar,
Da géif ech net vergiessen,
Wat dat e Spaass do war:
Erwächt vun dem Gebrësel
Den Iesel op eenzock,
An dës Säit hung de Wollef,
Di aner Säit de Bock.
Wuer rennt der, jaut ech, Monnonk?
Dat geet fir Spuer a Streech,
Ech duecht, dir krit den Iesel,
Nu huet den Iesel eech.
Ass haut da Pällemsonndeg,
Datt dir um Iesel rett?
All Néngser komme géint iech,
An dat si prächteg Lett!
Do gët der schéin empfaangen,
A kuckt, mat Kräiz a Funn.
Zwar mengt een, 't wäre Staangen!
Mä sid net iwwel drun!
Dir huet eng greilech Léier,
Der haalt gewëss eng Ried,
Dat schéckt sech fir déi Eier!
Ech ma mech an de Schiet.
Ech weess net, wéi e lass koum;
En hat de Kapp getéitscht
A sot derno: O Nëwéi,
Do krut ech der gewéitscht!
An do deem Duerf si Staangen!
Wéi hunn se mech gedresch!
Zum leschte blouf ech leien,
Gestreckt als wéi e Fräsch.
Du koumen se dann ëm mech,
All Meeschter, Kniecht a Mod,
A Schéifer a Paschtouer,
A jéide gouf säi Rot.
Eng jausten: Schënnt e lieweg!
Neen, hänkt en un dem Héil!
Neen, mat gelidd'gem Ueleg
Verbrennt em Läif a Séil!
Neen, maacht en Edem,
Jaut du dem Knaps säin Edem haart.
Mä, wat se wollte maachen,
Ech hunn net drop gewaart.
Ee Saz, an ech entsprangen,
An du mer alles no,
Der kënnt wuel denken, Nëwéi,
'T entfoul mer eppes do.
Mech freet et, Monnonk, sot ech,
Mä laache muss ech dach;
Ech héiren iech hei schwätzen,
A g'sinn den Iesel nach.
Sou hunn ech dack de Wollef
Um Nareseel geleet.
Ech hätt et net sollt maachen,
Här Pater, 't ass mer leed.
Mä wann esou e Flantes
Dat Seelchen net gesäit,
Wourun de Brot gestréckt ass,
Deen hannrem Giewel läit;
A schléckt en dann de Maufel
An enger Eil eran,
Fir wuppteg! dann z'entsprangen,
An dann net fort méi kann;
Berdouf! spréngt aus dem Hiirzel
De Bauer op e lass;
Dann hunn ech dack vu Lachen
Mer alt de Bauch bal z'rass.
Dat geet em wi zu Rulijen
Dem domme Jong dërletzt.
Deen hat sech zwëschent d'Trueljen
De Kapp era gebretzt.
E koum wuel a bei d'Lisschen,
M blous bis un den Hals;
Kum war de Vull gefaangen,
Du bruecht de Bauer d'Salz.
Wat sollt een sech verwonnren,
Wnn dat da Brigel gët?
Weil wien esou ka wiirpen,
Deem feelt den Aschlag net. --
Ech hunn de Kinnek selwer
Ëm d'Recht och eemol bruecht:
Ech hat e klenge Gissche
Fir d'Fuesecht mer geschluecht.
De Léiw sollt dovu kréien
Eng Ham an zéng Pond Speck.
Ech duecht: Dat wir gemächlech!
De Renert ass kee Geck.
Dat Recht do hat de Kinnek,
Dir wësst, Här Pater, dat?
Ech schluechte stëll an heemlech;
Mech huet de Bier beschwat.
An d'Garde sollte kommen,
Ech krut dervun e Wand.
Zum Gléck, ech hat e Mëttel
Alt huerteg nees bei Hand!
A wéi méng Hechte koumen,
De Spirert an de Finn,
Du loug mäi Schwäi geboërt,
Net schéiner konnt et ginn:
Gerëscht mat Mëspelblieder
Ganz zougedeckt mat Gras;
Zu Kapp, zu Fouss zwou Käerzen
An d'Pällemstrauss am Glas.
Méng Fra souz do ze kräischen,
Nët besser konnt et gon;
De Spirert an de Finnchen
Hunn d'Kapen afgedon.
Ech gouf en d'Pällemstraisschen,
Se senen iwwer d'Läich.
Wat ass iech da gestuerwen?
Frot Spirert du mech gläich.
O, sot ech, 't ass mäi Jéngsten;
Méng Fra se kräischt sech bland,
An 't war de léifste Fiischen,
E wiirklecht Sonndeskand.
Mä wëllt der d'Läich net kucken,
Wéi schéin en nach hei läit?
loosst et, sot de Finnchen,
Mer hunn net länger Zäit.
Dir huet geschluecht e Schwéngchen,
Verzeit, mer dun ons Flicht.
Dir sid am Iirtom, sot ech;
Mä kuckt, dir Häre, sicht!
Se goungen drop un d'Sichen
Vum Keller bis zur Fiischt
A fanne vun em Fierkel
Och net emol eng Biischt.
Ech sot: Gesitt, dir Hären,
Ech ginn dem Kinnek d'Recht,
Dem Herrgott ginn ech d'Liewen,
Wat drënner ass, wir schlecht.
Mer wësse wuel, Här Renert,
Sot héiflech du de Finn.
Se tréischten nach méng Frächen.
Son Äddéi an se ginn. --
'T ass alles, sot de Fiischen,
Här Pater, wat ech hunn.
'T ass vill ze vill, ech weess et;
Mä wir ech hannendrun!
De Grimpert sot: Da looss mer
Nu lues alt virugon:
Ech son iech ënnerweën dat,
Wat ech hunn ze son.
Dir huet iech schlecht gebessert,
Ier Sënderei ass grouss;
A kommt dir lass beim Kinnek,
Da sid dir, Monnonk, lous.
Ma well der a Gefor sid,
An näischt ze ännren ass:
Erweckt dir Rei a Leed nu,
Ech spriechen dann iech lass.
Mellechs eduor e sab ud;
Newielb remmë te schräw ud,
Nethcieb tad na te sab ud.
Newierdrew tën te rid nnak.
An Amen, sot de Renert,
Nu ginn ech lichter mat:
Déi Sënde lougen engem
Wi Bommen an der Hatt.
