Quickborn/De Melkdiern

Barfot int Sand, inn raschen Schritt,
Den glatten Platen kridenwitt,
Stramm opschört den Linnwullenrock,
Um Liv so knebsch asn Pitschenstock
- Man kann er flödi mit de Hann’
Vun een Hüft na de anner spann’ -
Den eenen Arm so keit inne Sit,
As wenn man’n Öhr vun’n Theekann süht,
Umn witten Hals de gröne Drach:
En Diern, dat di de Ogen lach!

En Strohhot mit en breden Rand,
Umt runne Kinn en blassroth Band;
Dat brune Haar inn dicke Tut
Kikt jüst as ünnern Sünnschirm ut.
De Ammers klappt bi jeden Schritt,
De mischen Keden klætert mit,
Un denn int Seel en lütten Ketel
De rasselt as en Bund vull Slætel.
Se’s fröh to Been, dats Sünndagabnd,
Er Schatz will na de Koppeln kamn;
De nimt er nös de Melkdrach af,
Se spelt de Dam un strevt væraf. -

He sitt un smökt opt Heck bi’n Wall
Un kikt al lang’ den Snittweg dal.
Sieh an! dar blitzt se achtern Knick
Un dreiht herop in Ogenblick.
Se driggt de Drach so steil un nett,
Asn Leutnant nich sin Epaulett,
Un smitt de brune Arm so keit,
As keen Mamsell opt Permark deit.
»Ja, dat mag’k lidn, so hest du’t drapen!« -
He hett al Dor un Sleetbom apen.

Er Drach un Ammer sett se dal,
De Hot hangt op den Heckenpahl.
Nu stiggt se dær dat lange Gras
Un schint so witt un hett son Hast
Un singt so nüdli ünner de Koh:
De Melk sus’t sach den Takt darto.
Denn schümt de Ammers vull un vuller,
Un rattsch! hett Hans se oppe Schuller,
Un æwerglückli walzt se beid
Mit Snack un Lachen na de Heid.

Kamt er ok vele Herrn tomöt
Un seht er na de bloten Föt
Un glupt er næswis ünnern Hot -
Ward se ok eerst en beten roth,
So denkt se doch: Wat de wull meenn?
Ik bünn so gut as anner Een!
Un lusti hüppt se æwern Weg,
Kikt in en Koppel æwert Steg:
»Wullt mit, min Anna? büst al klar?«
Un sieh, min Anna is al dar!

Un’n beten wider oppen Weg
Stat al’n paar annere torech.
Un wat værn Gröten, wat værn Pappeln,
As hör man’n Koppel Aanten snappeln!
Un noch mehr frische kamt darto,
Bet na de Heid hin geit dat so:
Je körter ward der lange Weg,
Je länger ward de korte Reeg.

Bi de Rausted is dat gar en Jagd,
As wenn int Moor de Kukuks lacht.
En Jede smitt er Drach heraf,
Denn pett se eerst en Hopsa af.
Orchester hebbt se jümmer glik:
Wer sitten geit, de makt Musik,
Polkas un Dänz vun Strauß un Lanner
Un Truerleder mank enanner.

Herrjemine! kumt jüst en Snider
Inn feine Büx mit dünne Glieder!
De kriggt denn noch en Dresen mit,
Wa he en acht Dag’ nog an hett. -
De Klock sleit sæbn, un mit den Slag
Löppt Jede na er egen Drach,
Hangt sik se um, hakt in, hevt op -
Un ferti is de ganze Tropp.
Een Ked de ganze Stig hentlank!
Un værwarts geit dat mit Gesank:
»Der Sultan is ein armer Mann...«
Gewis, seeg he son Blomked an!
Inn Cotillon un Reegendanz
Makt unse Dams keen solken Kranz.

Doch inne Heid ritt he vuneen,
Un bald geit Allens Een bi Een,
De dær den Hof, De um de Eck,
Dar twee tosam no’n lüttje Streck,
Nu De int Hus un De inn Stall,
Du steist alleen - un dar ist all!