Quand chai la fuelha

by Arnaut Daniel

Quand chai la fuelha
Dels auçors entrecims
E’l freg s’erguelha
Dont seca’l vais e’l vims
Dels douç refrims
Aug sordezir la bruelha,
Mas ieu soi prims
D’Amor, qui que se’n tuelha.

Tot quant es gèla,
Mas ieu non puesc fregir,
Qu’amors novèla
Mi fa’l còr reverdir ;
Non dei fremir
Qu’Amors me cuebr’ e’m cèla
E’m fai tenir
Ma valor e’m capdèla.

Bona es vida
Pus Jòia la manté
Que tals n’escrida
Cui ges non vai tan be ;
Non sai de re
Corelhar m’escarida
Que per ma fe
Del mielhs ai ma partida.

De drudaria
No’m sai de ren blasmar,
Qu’autrui paria
Torn ieu en reirasar ;
Ges ab sa par
Non sai doblar m’amia,
Qu’una non par
Que seconda no’lh sia.

Non vuelh s’assemble
Mos còrs ab autr’amor
Si qu’eu ja’l memble
Ni vòlva’l cap alhor ;
Non ai paor
Que ja celh de Pontremble
N’aja gensor
De lieis ni que la semble.

Ges non es cròia
Celha cui sui amís ;
De çai Savòia
Plus bèla no’s noirís ;
Tals m’abelís
Dont ieu plus ai de jòia
Non ac París
D’Elena, cel de Tròia.

Tant per es genta
Celha que’m ten joiós
Las gençors trenta
Venç de bèlhas faiçós ;
Ben es rasós
Doncas que mos chants senta,
Car es tan pros
E de ric prètz manenta.

Vai-te’n, chançós,
Denant lieis te presenta
Que s’ilh non fos
No’i meir’ Arnautz s’ententa.