[ 157 ]
Ni adoptis quale primitiva vorto l’adjektivo inklina, pro ke existas kozi, qui esas inklina (naturale) sen esar inklinigita. Sed on rimarkigis da ni ke la verbi inklinesar, inklinigar, kontrastas kun la verbo deklinar, qua esas analoga, e mem simetra en ula cienci (magnetismo). Forsan do esus plu bona, e plu konforma anke a nia lingui, departar de la verbo inklinar (qua esus probable mixita, t. e. tranzitiva e netranzitiva), e derivar de ol l’adjektivo inklinita (D. geneigt, E. inclined, F. incliné, penché, I. inclinato, S. inclinado). On vidas, ke ta adjektivo korespondas a participi en nia lingui, t. e. ke la radiko e ideo inklin esas naturale verbala. La substantivo esus inklino ; inklineso povus komprenesar ed aceptesar nur quale pasiva substantivo, signifikanta : la fakto esar inklinata [1].
- ↑ Artiklo kompozita ante ta di So Wormser, qua advenis spontane a la sama konkluzo, e facis la sama propozo.