Poetische Versuche in westfälischer Mundart/Wulfhelm (875)

För so un so viel hundert Jaohr
Es Ludwig Dütsklands Kaiser waor,
[067]Dao wass es up de Jagd de Här,
Un wuss nich mehr wao hän, wao hiär.
'twass Aobend un de Wind an't brusen,
Dao quamm de Här in Kattenhusen.
Sin Piärd dat wass so möd' un tamm,
Es he bi'n Geistlick Wulfhelm quamm;
De hadde nich viel Holt to stoaken
Un nich viel in de Miälk to broaken,
Doch wass he faortens bi de Hand,
Offschonst he hävv den Här'n nich kannd,
Un schaffede up, so gud he konn,
Namm von sin egen Bedd' wat von,
Un mok so sölvst för sinen Gast,
Ne Stiäd' to recht för Nachten-Rast.
De Kaiser, Wulfhelm unbekannt,
Gaff annern Moarens em de Hand,
Sagg Dank un frogd' auk noch daobi:
„Woamet kann'k wier es dainen di?“
Un Wulfhelm sagg: „„Dao swieg von still'!
Ik daih jä nix es Goades Will!
Män schüttst du'n Hirsk in't Jagdrevier,
Schick' mi'n Stück Liäder von dat Dier,
Ton Raimen üm den Rock min'twiägen, —
Ton Angedenken will'k den driägen!““
De Kaiser loawde dat em an,
Un drückde stur de Hand den Mann,
Gaff dann de Spoaren gau dat Piärd!
De Wulfhelm blew vergnögt un freed,
He bunn een Kohseel üm dat Kleed!
Daih trü nao Goades Hären Will,
Un liäwede vergnögt un still'.
Drai Wiäke nao de Tid so wass't,
[068]De Tid wao bi em wass de Gast,
Dao quamm up'n Maol bi Wulfhelm an,
En aislik stöäd'gen, finen Mann,
De kaiserlike Herold wass't:
„En Kompliment von juhen Gast!
De Här de hier wass bi ju lest,
Dat is de Kaiser sölver west!“
Dao ward et doch den Wulfhelm boll',
Es wann he ut de Wolken foll,
He sagg, de Här mögg sitten gaohn,
Un hadd' nich es en Stohl der staohn.
De Herold aower reekd' em dao,
En Gürtel, lutter Gold binao,
Un sagg: „den Raimen, de min Här
Di loawet hät för eene Kär';
Hier is der auk wat Schriwens bi; —
Wulfhelm ik grat'lere di!“
Un dat he em grat'leren konn,
Dat wass, wil in dat Schriwen stonn,
Von'n Kaiser wör Wulfhelm ernannt
Tom Bischof äöwer Mönsterland!