Plattdeutsche Gedichte/Fręden
Se's slapen gan de gröne Welt
Mit all er Glanz un Pracht.
Dat is so still; op Holt un Feld
Da lagert nu de Nacht.
De Maan de geit an Hęben lank
Un lücht den Dag to Rau,
Is All so ruhi un so blank,
Int Gras da blitzt de Dau.
In Tun da slapt de Vageln ok,
Un slaten sünd de Blöm.
Da röhrt keen Blatt in Busch un Brok,
As slöpen ok de Böm.
Un lank de glatte Waterbahn
Dar ankert all de Schęp,
Man blot dat arme Hart mut gan,
Da störmt dat ut de Deep.