Plattdeutsche Gedichte/De Pal int Moor
Sin Bart is stif vun Is un Snee,
Sin Hann de sind verklamt.
He wad dœrt Moor bet an de Knee
Mit Föten half verlamt.
Sin Kraft is hin, he's starbensflau —
Em Allens eenerlei,
Em drifft wat fort dœr Nacht un Grau,
Dœr't Moor un dœr de Hei.
He lett hier gänzli unbekannt,
He höllt ni Weg noch Spor.
Se seggt he kummt ut Preißenland
Un will na't Idstedt-Moor.
En Schoof vun Raben flüggt vœrut,
De Aaskrein schu't tohöch,
En Voß slikt dœr dat Binsenkrut,
De wist em wul torech.
Ut' Moor da ragt en ole Schanz,
So as en Wrack ut' See,
Da gev dat do den dullsten Danz,
Da is de Ol to Stę.
„Wak op, wak op, min Sœhn, min Held,
Ik nęhm de Schuld di af,
Ik söch die dœr de halwe Welt,
Din Ol steit op din Graf!“
Un damit sack he in de Knee,
As bę he still un froh.
Herdal vun Hęben jag de Snee,
Un deck em langsam to.
Un jagt de Snee vun Hęben dal,
Steit, as en Geist so witt,
Da oppe Schanz en drögen Pal —
Da is de Ol versniet.