míne. Sluaġ mór ar an Mullaċ. Sgéal mór ag gaċ éinne agus gan aon ḃeirt ar aon sgéal.
Ḃíodar uile go léir ag féaċaint i dtreó Ḃaile Áṫa Cliaṫ.
Cluineaḋ pléasgaḋ mór.
Rug fear árd ar láiṁ ar Antoine. Ḃí creaṫaḋ n-a ġlór.
“An seanċaṫ ġá ṫaḃairt arís!” ar seisean, “an seanċaṫ naċ stopfaiḋ go mbéiḋ Éire ag Éireannaiġiḃ.”
Níor laḃair Antoine. Ḃí sé n-a ṡeasaṁ leis féin amaċ ó’n sluaġ ag éisteaċt le pléasgaḋ na ngunnaí móra.
Tógaḋ a ċroiḋe. Músgluiġeaḋ a ṁisneaċ. Ṫáinic cineál meisge air....
Níor ḟéad sé aġaiḋ ṫaḃairt ar an Teaċ Mór. A-ḃaile ċuaiḋ sé agus a ċroiḋe agus a anam corruiġṫe ar nós nár corruiġeaḋ le ceól ariaṁ iad.
Meisge na náisiúntaċt’ ḃí air, nuair ḃuail sé isteaċ n-a ṫeaċ féin.
D’ḟéaċ sé ar a ṁáṫair. D’ḟéaċ sé ar Ṗól Duḃ.
“Is fada gur ṫáinic tú,” arsa Pól go casaoideaċ, “tá mé annseo le ḋá uair a ċluig ag fanaċt leat.”
Ṫáinic gráin i gcroiḋe an ḟir óig do’n dall. De ḃunaḋ Gall b’eaḋ é, agus naċ raiḃ a ċinneaḋ siúd ag troid i n-aġaiḋ a ċinniḋ féin le n-a ciantaiḃ? Nár ṫasbáin an dall féin ḋó claiḋeaṁ ḃí ag a ṡeanaṫair lé’r ḃain sé an ceann de ṫaoiseaċ sa mbliaḋain 1798? Cé’n fáṫ go raiḃ sé féin mór le n-a leiṫéid de ḋuine ariaṁ? Ar ndóiġ níor ḃféidir gráḋ tíre agus gráḋ ceóil a ċur i gcomórtas le ċéile?
