1864) folw. Moszczanka, za zniesioną niegdyś wś. Dęblin. Osad ma 16 po 7 morg. i obszerne pastwiska wspólne.
Dęblin, wś, pow. dąbrowski, o 20 kil. na płn.-zach. od Dąbrowy, 3 kil. na płn. zach. od st. pocz. Siedliszowice. Par. rz. kat. Wietrzychowice; dm. 95, mk. 583. Własność większa obejmuje gruntu orn, 410, łąk i ogr. 24, past. 70, lasu 227 m.; włościanie grun. orn. 266, łąk i ogr. 44, pastw. 86 m. Własność hr. Załuskiej. Lu. Dz.
Dęblin, wś włośc., pow. kościerski, leży nad małą rzeczką, wpływającą do jeziora obozińskiego (dawniej Stenko), przy bitym trakcie między Skarszewami a Godziszewem. R. 1198 książe Grzymysław darował D. joannitom, sprowadzonym do Starogrodu (Stargard). R. 1326 przywilejem z d. Matki B. Gromnicznej wydana włościanom w dzierżawę. R. 1334 ustąpiona krzyżakom. Oddawna znajdował się we wsi kościół parafialny tytułu św. Małgorzaty. Włók dotacyjnych było 4. W czasie reformacyi opanowali go luteranie. R. 1583 był kościół (jak pisze wizytacya biskupa Rozrażewskiego) w dobrym stanie, budowany z drzewa. Od czterech lat nie mieszkał przy nim proboszcz, tylko ze Skarszew przychodził predykant luterski i miewał co trzecią niedzielę kazanie. Obcą wiarę narzucił tej gminie Jerzy Bażyński, wojew. malborski, starosta skarszewski, który był zarazem tenutą tej wioski: wielki zwolennik luteranizmu, a pan podówczas prawie wszechwładny na całą okolicę; w Trąbkach, Dalwinie, trzymał swoich predykantów, także w Skarszewach, gdzie niesłychanego dokazywał fanatyzmu; pod jego władzą zostający magistrat skarszewski zmuszał poprostu do odstępstwa, nieposłusznych członków z miasta wydalał. Dopiero kiedy umarł ten starosta r. 1596, odetchnęli tutejsi katolicy. Sam biskup Rozrażewski przybył tu wtedy odebrać i poświęcić kościół. Przyłączył go jako filią do pobliskich Skarszew. Niestety niedługo służył chwale Bożej: w wojnach i spustoszeniach szwedzkich podupadł, a w r. 1686 zupełnie leżał w gruzach; kamień tylko do święconej wody stał jeszcze na cmentarzu i wieża z dwoma kamieniami. Patrz „Utracone kościoły w dyecezyi chełmińskiej“ ks. Fankidejskiego str. 207. R. 1766 przywilej królew. dany z Warszawy d. 21 sierpnia, potwierdza pierwsze nadanie tutejszych włościan z roku 1326. Wś D. wraz z przyległym Nowym Gołębiem, obejmuje obszaru ornej ziemi 3874,94 mórg, włościan 24, ogrodników 25, karcz. 2 i szkołę ewang.; katol. 85, ewang. 530; dom. mieszkal. 59. Parafia znajduje się w Skarszewach, poczta w Godziszewie. Odległość od Kościerzyny 5½ mili. Kś. F.
Dębłowo 1.) Szlacheckie, wieś, pow. gnieźnieński, 5 dm., 49 mk., wszyscy kat., 29 analf. 2.) D. królewskie, wś, pow. gnieźnieński, 5 dm., 33 mk., wszyscy kat., 18 analf. 3.) D., domin., pow. gnieźnieński; 1016 morg. rozl.; 8 dm.; 87 mk., 4 ew., 83 kat., 54 analf. Stac. poczt. i kol. żel. Gniezno o 9 kil. Niegdyś własność Lubomęskiego. M. St.
Dębna, wś, pow. sanocki, należąca do parafii łacińskiej w Mrzygłodzie, do parochii greckiej w Hłomczy. Ma 56 domów i 330 mk., przeważnie polaków. Obszar dworski posiada 8 m. roli, 4 m. łąk i ogrodów i 819 m. lasu; włościanie mają 137 m. roli, 16 m. łąk i ogrodów i 100 m. pastwisk. Leży nad Sanem. Najniższe położenie nad Sanem 295 m. n. p. m., najwyższe na szczycie góry „Turzypotok“ zwanej, będącej punktem triangulacyjnym, 530 m. n. p. m. Włościanie trudnią sie uprawą roli i wyrębem drzewa w sąsiednich lasach. Grunta żyzne, zwłaszcza te, które ulegają wylewom Sanu. D. należała za Rzeczypospolitej do dóbr koronnych i ulegała jurysdykcyi starostwa mrzygłodzkiego. R. 1866 kupiła D., razem z całym kluczem mrzygłodzkim, od rządu spółka Kirchmajer syn i Simondt; od tych odkupiła ją obecna właścicielka izraelitka Josche Kanner. W. J. W.
Dębna góra, niem. Dammgarten, mko na Pomorzu, w reg. szczecińskiej, przy ujściu Regnicy do morza, 1787 mk., st. poczt., kwitnące tkactwo.
Dębnawola, ob. Dębnowola.
Dębniak, 1.) wś, pow. łódzki, gm. Dzierzążna, par. Modlna, ob. Ciosny. 2.) D. nowy, wś, pow. rawski, gm. Budziszewice, par. Lubochnia. 3.) D., wś i folw., pow. radomski, gm. Białobrzegi, par. Jasionna. Liczy 20 dm., 200 mk., 195 mor. ziemi włośc., 619 m. ziemi dw. 4.) D., wś, pow. opatowski, gm. Grzegorzewice, par. Słupia Nowa, liczy 21 dm., 252 mk. i 213 morg. ziemi włośc. 5.) D., wś, pow. iłżecki, gm. Miechów, par. Odachów, 11 dm., 26 mk., 208 m. ziemi włośc. 6.) D., wś, pow. garwoliński, gm. Sobolew, par. Korytnica. 7.) D., wś, pow. pułtuski, gm. Zegrze, par. Popowo. 8.) D., wś rząd., pow. suwalski, gm. Zaboryszki, par Puńsk. Roku 1827 było tu 13 dm. i 104 mk., obecnie liczy 17 dm., 146 mk., odl. od Suwałk 17 w. Br. Ch.
Dębniak, niem. Eichkamp, osada, pow. obornicki, ob. Gościejowo. 2.) D., niem. Eichrode, folw. i gm., pow. śremski; fol. należy do domin. Świączyna (Friedrichseck); gm.: 5 dm., 45 mk., 20 ew.; 25 kat., 17 analf. Stac. poczt. Książ o 3 kil., stac. kol. żel. Chocicza (Falkstaedt) o 10 kil. M. St.
Dębniak, os. należąca do Żukowa., p. kartuski. Podarował na fundacyą klasztoru pp. norbertanek, razem z Żukowem, książę Mestwin I r. 1209. Jeszcze w r. 1834 ówczesny po-
