łudnie, o 3,5 kilometr. na zachód od Bortnik, st. k. żel. lwowsko–czerniowieckiej, o 7 kilom. na południowy-zach. od Chodorowa, również st. tej kolei żelaznej, o 1 kil. na północ od Mołotowa. Przestrzeń: Posiadłości większej: roli ornej 147, łąk i ogrodów 54, pastwisk 462, lasu 917; posiadłości mniej.: roli orn. 472, łąk i ogr. 211, past. 103, lasu 75 morg. austr. Ludność: rzym. kat. 15, gr. kat. 371, izrael. 19, razem 405. Należy do grec. kat. parafii w Mołotowie, rzym. katol. parafii w Chodorowie. Własciciel więk. posiadłości Kazimierz hr. Lanckoroński B. R.
Demidowicze, 1.) wieś i fol. w środku pow. mińskiego, o 8 w. od miasteczka Kajdanowa odległe. Folw. jest własnością Wagnerów i ma obszaru 372 mor., w glebie dobrej. 2.) D. lub Demidówka, wś, w połud.-zach. stronie pow. rzeczyckiego, nad rz. Słowiesną z lewej strony, w 2 okr. polic., w 3 okr. wojskowym, w 3 okr. sądowym, ma cerkiew i szkołę ludową; miejscowość niedostępna w czasie roztopów wiosennych. 3.) D., ob Demidów. A. Jel.
Demidówka 1.) mko, pow. dubieński, liche, glównie przez żydów zaludnione, od większych dróg komunikacyjnych dalekie. Ma też D. inną nazwę, nieużywaną, Łęczna. 2.) D., ob. Dymidówka. M. D.
Demienówka, potok; źródła jego leżą w ob. gm. Młodiatyna w pow. kołomyjskim, w płd.-zach. jego stronie, między wzgórzami Kropiwcami (635 m.) i Wasatyką (750 m.); płynie zrazu na północ, potem na wschód, przez wieś Młodiatyn; przerzyna dwukrotnie gościniec młodiatyńsko–kołomyjski, zabiera liczne wody obustronnie ściekające z sąsiednich wzgórzy, między niemi z pr. brz. pot. Punczewa; następnie przerzyna Peczeniżyn i w obrębie tegoż wpada z lew. brz. do potoku Łuczki, dopływu Prutu. Długość biegu 8 kil. Br. G.
Deminka, ob. Oressa.
Demitrenki, wś, pow. kaniowski, nad rz. Chorobdą, wpadającą do rz. Rosi, o 5 w. odległa od m. Medwina a o 25 w. od m. Łysianki. St. kol. chwastowskiej linii w Olszanicy, o 32 w. odległej. Mieszk. 1294 wyznania prawosł. Cerkiew paraf. zbudowana 1724 r., i szkółka. Miejscowość górzysta, wioska okrążona lasem, lecz grunt ma dobry. Należała dawniej do hr. Branickich, obecnie kupiona na rzecz rządu (Udziały). Zarząd gm. w m. Medwinie, polic. w m. Bohusławiu. Kl. Przed.
Demitrów, ob. Dmytrów.
Demjany, niem. Diehmen, wś w części serbska, na saskich Łużycach, pow. budyszyński, domów 54, mk. 260, w tem Serbów 44. Należy do ewang. parafii Huska (Gaussig). A. J. P.
Demjata, Zemjata, węg. Demethe, wieś w hr. szaryskiem (Węg.), kościół katol. filial., obszerne lasy, 384 mk. H. M.
Demko, ruskie imię, zdrobniąłe od Damian, źródłoslów wielu nazw; por. też Dasz.
Demkowce, 1.) wś, pow. starokonstantynowski, na pograniczu zasławskiego, gm. Ohijowce, par. kat. i urząd policyjny Starokonstantynów, par. prawosł. Futory, nad rz. Derewiczką, dopływem Słucza. Liczy około 300 mk., wyzn. prawosł. W pierwszej połowie bież. stul. było kilka rodzin włośc. katol. Przy końcu 18-go i na pocz. 19-go wieku dobra D. były własnością Romanów, później drogą spadku Sławków. Ad. Sławek, podkom. zasławski, wzniósł tu ozdobny dwór a żona jego Marcyanna z Romanów obszerny urządziła ogród, którego była miłośniczką. Później D. były w posiadaniu spadkobierców Sławków: Dubieckich i Zarzyckich. Dziś należą do tych ostatnich. 2.) D., wś, pow. krzemieniecki, osada dawniejsza od D. starokonstantynowskich. W 16 w., jak świadczą akta, przeszła drogą sprzedaży od niejakiego Borsuka do majątków starostwa krzemienieckiego, gdy niem władał (1533–38) Jan, syn naturalny Zygmunta Starego, zwany „z książąt litewskich“, biskup wileński (Johannes de ducibus Lithvaniae). Pan ten, nader czynny i rządny, jak jego ojciec król Zygmunt I, rozszerzył własność zamku krzemienieckiego, nabywszy tę wioskę, wraz z przyległą, Ceceniowcami, od wyżej wspomnionego ziemianina Borsuka. Wówczas, wedle słów lustracyi zamku krzemienieckiego, w D. było 9 gospodarzy ciągłych (“tiahłych„), którzy obowiązani byli odbywać powinność rolną („na robotu pasznoju chodyti“), dwaj zaś czynszownicy płacili rocznie po pół kopy groszy i składali daninę do krzemienieckiego zamku po 2 gęsi i po 2 kury, „siedzieli“ bowiem „na wróce“ t. j. na czynszu („Żródła Dziejowe“, t. VI). O wiele póżniej w lustr. zam. krzem. nie ma wzmianek o D., jako o wsi należącej do starostwa; zapewne drogą daru przeszły były znowu w ręce prywatne. 3.) D. Dębowe, wś, pow. nowogradwołyński, gminy derewickiej, par. Lubar, nad rz. Osirą, włościan dusz 135, ziemi włośc. 361 dzies., ziemi dworskiej 355 dzies. Cerkiew drew. Własność niegdyś Skalmirowskich, obecnie Lewickich. R. 1867 miały 50 dm. 4.) D., wś, pow. kamieniecki, par. Kutkowce, nad rz. Żwańczykiem, ma 384 dusz męz., 566 dz. ziemi. Dawniej należała do Wojakowskich i Strzałkowskich, dziś Nowackich. Ziemi dworskiej 1150 dz., grunta górzyste, młyn wodny, kamień wapienny i glina na garnki. Cerkiew par. św. Michała, parafian 790, ziemi cerk. 34 dz. R. 1868 było 150 dm. 5.) D. al. Dębkowice, in. Demkówka, wielka wieś w pow. bracławskim, nad rz. Gordyówką (Trościancem), par. Obodówka, 688 dusz męz., 1404 dz. ziemi włościan; należała
