mał się i był długo biskupem, a nawet i arcybiskupem czernihowskim. Odtąd idą porządkiem wprzódy biskupi, a potem arcybiskupi czernihowscy greccy, nie połączeni z Rzymem. Baranowicz przeszedł pod panowanie Rossyi, następcy jego prawie wszyscy rodem szli z Polski. Szereg ich, rachując w to i poprzedników Łazarza, następujący: Zacharyasz w r. 1654; Zosima Prokopowicz umarł 1659 r.; Łazarz Baranowicz umarł 1693; Teodozy Uglicki, poświęcony na koadjutora metropolicie kijowskiemu w Moskwie r. 1693, umarł 1696; Jan Maksymowicz od roku 1697, poszedł na metropolitę tobolskiego roku 1712; Antoni Stachowski od r. 1713 do 21; Irydyon Żurakowski, ogłoszony biskupem czernihowskim na synodzie 4 maja, a wyświęcony 6 maja 1722 r. w Moskwie, przez Teodozego Janowskiego arcybiskupa nowogrodzkiego, wiceprezesa synodu, był do r. 1735; Hilaryusz Rogalski albo Rogalewski od r. 1735; Nikodem Srebnicki lub Srebrycki, wyświęcony na biskupa chernihowskiego 6 grudnia roku 1738 z archimandryty moskiewskiego, mianowany metropolitą sybirskim 29 maja 1740 r., uprosił się, że został w Czernihowie; Ambroży Dubniewicz w r. 1742; Antoni Czernowski; Herakli Komarowski w r. 1752; Kirył Laszewicki w r. 1761; Teofil Ignatowicz w r. 1770–89; Jerofej Malicki poszedł na metropolitę kijowskiego w roku 1796; Wiktor Sadkowski z biskupa perejasławskiego. Archimandryta słucki, sławny za czasów stanisławowskich, a najwięcej z sejmu czteroletniego, wziął arcybiskupstwo czernihowskie w r. 1796. Do dziejów tej katedry ruskiej ważne są dwa artykuły hieromonacha Nikolina: „Naczało czernichowskoj jerarchii posle mieżduarchierejstwa“ i „Jepiskopy czernichowskije“ i „nowogrodsiewierskije“ (Wiad. gub. czern. 1856). Arcybiskupstwo to jest w Cz. do dziś dnia; arcybiskup zowie się „czernihowskim i nieżyńskim.“ (Podług Enc. Org.).
Czernihowce, ob. Czernichowce.
Czernijowce, ob Czerniejowce.
Czernijówka, wś, pow. zwiahelski, w gm. miropolskiej, włościan dusz 46, własność rządowa. L. R.
Czernik lub Czernica, wieś i dobra, pow. radzymiński, gm. Strachówka, par. Dobre. W lasach istnieje tu fabryka materyałów drzewnych, gdzie siłą pary wyrabiają tarcice, bale i t. p. i tak przerobione drzewo wywożą do Tłuszcza, st. dr. żel. warsz.-petersb. W 1827 roku było tu 12 dm. i 102 mk. Dobra Cz. składają się z folw.: Cz., Głęboczyca, Wólka Kokosia i osady młynarskiej Pełka wieczystoczynszowej, tudzież wsi: Rynia, Głęboczyce, Wólka Kokosia, Kąty Wielgie, Kąty Wielgie Borucza, Kąty Wielgie Miąski, Kąty Wielgie Flakowizna, Kąty Ruda, Kąty Księżyki, Kąty Czernickie; od Warszawy w. 42, od Radzymina w. 28, od Jadowa w. 9, od Łochowa w. 12, od Tłuszcza w. 10, od rzeki Buga w. 10. Rozległość wynosi m. 7731 a mianowicie: folw Cz. grunta orne i ogrody m. 307, łąk m. 123, folw. Głęboczyce grunta orne i ogrody m. 441, łąk m. 19; folwark Wólka Kokosia grunta orne m. 98, łąk m. 12; nadto ogółowo, lasu m. 2311, zarośli m. 42; wody m. 10, nieużytki i place m. 190; w osadach leśnych, karczemnych, m. 62, i osada wieczysto czynszowa młyn Pełka, m. 63; budowli drewnianych 33. Dwa stawy z rybołówstwem, 2 mlyny wodne i pokłady torfu. Rzeka Borucza przepływa terytoryum dóbr. Wieś Rynia osad 19, gruntu m. 446; wieś Głęboczyce osad 12, gruntu m. 68; wieś Wólka Kokosia osad 4, gruntu m. 13; wieś Kąty Wielgie osad 17, gruntu m. 469; wieś Kąty Wielgie Borucza osad 12, gruntu m. 161; wieś Kąty Wielgie Miąski osad 6, gruntu m. 156; wś Kąty Wielgie Flakowizna osad 6; gruntu m. 119; wś Kąty Ruda osad 5, gruntu m. 164; wieś Kąty Księżyki osad 15, gruntu m. 139; wieś Kąty Czernickie osad 11, gruntu m. 267. Dobra te rozdzielają się na trzy części, lecz rozdział w zupełności dotąd nie nastąpił w znaczeniu hypotecznem. Br. Ch. i A. Pal.
Czernik, ob. Pelik.
Czernik, potok górski, wypływa w obrębie gminy Zielonej w powiecie nadwórniańskim, z pasma górskich wschodnich Karpat, z pod Polańskiej góry (1617 m.), od której na zachód wznoszą się Skałki (1597 m.), a na płn. połogi grzbiet (1521 m.), oddzielający źródliska Dźwidzińca, dopływu Bystrzycy nadworniańskiej, od źródłowisk Czernika. Na wschód odrywa się skalista grupa górska, zwana Kizieskim Gorganem (1616 m.), którego szczyt połudn. zowie się Poleński (1697 m.), wschodni stok Podjamną, a półn. Podkiciem (1191 m.). Cała ta grupa górska oddziela źródłowiska p. Sitneja, dopływu Zielenicy, od źródeł Czernika. Śród głębokiego jaru płynie leśnymi debrami na płn. a następnie polanami Czernik, doliną dość obszerną między chatami Zielonej. Opłukując wsch. stoki gór Leordy (1257 m.) i Wielkiej Kamieniówki (1087 m.), wpada do Zielenicy, prawego dopływn Bystrzycy nadworniańskiej. Długość biegu 8 kil. Br. G.
Czernikau (niem.) lub Czerniki, ob. Czernichowo.
Czerniki, wś w pow. lidzkim.
Czerników, 1.) wieś, pow. łęczycki, gm. Piątek, par. Góra św. Małgorzaty. W 1827 r. było tu 15 dm. i 154 mk., obecnie jest 16 dm. Folw. Cz. z wsią Cz., Mysłówek, Zabokrzeki i Donaj Dezerta, od Kalisza w. 84, od Łęczycy w. 14, od Piątku w. 3, od Pniewa w. 20, od rzeki Warty w. 56. Rozl. wynosi m. 898
