styrów, prowadziło rozległy handel z Krymem i Wołgą. Zostało zburzone przez Tatarów 1240 r., i już nigdy nie wróciło do dawnej świetności. Ziemi 2049 dzies., wyborny czarnoziem. Należało dawniej do majątku humańskiego hr. Al. Potockiego, skonfiskowane w 1834 r., stanowi obecnie własność rządową. Zarząd policyjny w Humaniu, gminny we wsi Babance. Kl. Przed.
Babańce, wś, pow. sejneński, gm. Krasnopol, mk. 172, dm. 15.
Babarykino, wś, gub. tulska, st. dr. żel. chruszczewsko–jeleckiej. O 1 w. od B. st. p. Łukijanowska.
Babaszka, rz., dopływ rz. Sobu w pow. lipowieckim.
Babc, Babiec, nad rz. Skrwą, pow. sierpecki, o milę na półn. wschód od Sierpca. Pierwotna osada mazurska śród lasów rozpadła się z czasem na kilka części, stanowiących dziś oddzielne wsie i osady. Są to: B. Kępa i B. Troska w gm. Borkowo, B. Piaseczny w gm. Rościszewo, B. Wiązanki, w pow. rypińskim, gm. Szczutowo (21 dm., 140 mk.) i B. Rżały w tejże gminie.
Babce, wś, pow. borysowski, niedaleko rz. Berczyny, z prawej srony, w gm. Bohomlańskiej, przy drodze wiodącej ze wsi Karolina do Bohomli. Al. Jel.
Babcze, wieś, pow. bohorodczański, o 4 kil. od miasteczka Sołotwiny oddalona; obszar dworski posiada: 50 morg. austr. łąk i ogrodów i 31 morg. austr. lasu; włościanie posiadają: ról ornych 1075 morg., lasu 81 morg.; ludności ma 1325 dusz gr. kat. wyznania, które ma w miejscu parafią (do tej należy także pobliska wieś Markowa, 980 gr. kat. mieszkańców i Mołotków; razem ta par. liczy 3377 dusz, i należy do dekanatu bohorodczańskiego). Własność Towarzystwa handlowego dla produktów leśnych w Wiedniu, które wszystkie lasy w zakupionych przez się dobrach Sołotwina zupełnie zniszczyło. B. R.
Babcze, potok w obrębie gm. Babcze, w Galicyi. Wypływa kilku strumyczkami na połoninie „na Boczenkach” zwanej pod Twardochlewskim Poharem, wzgórzem przy granicach Maniamy, Babcza i Bitkowa. Początkowo płynie w kierunku północno-wschodnim, przecina gościniec sołotwiński na granicy gmin Babcza z Mołotkowem i po jednomilowym biegu łączy się w Mołotkowie z potokiem Łukawcem (ob.), wpadającym do Bystrzycy nadworniańskiej. Br. G.
Babczew, wś i folw., pow. noworadomski, gm. i par. Kobiele-Wielkie, 410 mk., 54 dm.; ziemi włośc. 705 morg., dworskiej 106 morg. Leży na prawo od drogi z Radomska do Przedborza, na obszernej bezleśnej wyżynie, odgraniczonej od zachodu i wschodu zagłębieniami lesistemi.
Babczyn, wś, pow. mohilewski, gub. mohil., kaplica katolicka parafii szkłowskiej.
Babczyńce, wielka wieś, pow. jampolski, nad rz. Buszą, o 20 w. na półn. od Jampola, mieszk. 3661. Ziemi włośc. 4009 dzies., dworskiej 1937 dzies.; dm. 542, cerkwi 2. Należała do Korsaków, dziś 944 dz. gruntu należy do rządu, reszta ziemi do kilkunastu właścicieli. Jest tu stan i gmina. Dr. M.
Baben, ob. Baby.
Babenthal, ob. Babi dół.
Babenz, ob. Babięty.
Babi, potok, wytryskujący w obrębie gminy Wróblówki w Galicyi. Przepływa dalej obręb gminy Rogoźnik w kierunku wschodnio-północnym i uchodzi w obrębie gminy Krauszowa do Dunajca Czarnego z prawego brzegu.
Babia, wś włościańska, pow. koniński, gm. Rzgów, rozległości mórg 139, ludn. 108, grunt nizki, sapowaty, przeważają pastwiska; od miasta Konina w. 11, przy trakcie z Konina do Zagórowa. Przy wsi folwark t. n., należący do majątku Grądy (ob.)
Babiagać, folwark, powiat szubiński, ob. Wąsosz.
Babia Góra. Tak się zowie niekiedy grupa gór na południe właściwego Beskidu położona, ograniczona rz. Orawą, Wagą i przełęczą jabłunkowską. W grupie téj najwyższa góra, 1722 metry wysoka, zowie się Babą lub też Babią górą a szczyt jej lud zowie „Dyablakiem.” U jej podnóża wieś Lipnica i Rabcza Stara. W Enc. Org. o górze tej czytamy: Babia Góra, najwyższa z całego łańcucha Karpat zachodnich, właściwie Beskidem zwanych, leży w pobliżu Szląska a na pograniczu Węgier, staczając się od północy w obwód wadowicki w Galicyi. Wysokość jej na 5448 stóp wiedeńskich według pomiaru kadastralnego podana, sięga już powyżej górnej granicy lasów i kosodrzewu, która tu między 4250 a 5300 stóp przypada. Kształt tej góry lekko spadzisty i kopcowaty sprawia, iż łatwe jest na nią wejście, z północy z wioski Wilczny, a z południa od Zubrzycy. Cała się składa z piaskowca karpackiego, którego olbrzymie głazy sam wierzchołek grzbiegu gęsto zaściełając, w jednem tylko miejscu od wschodo-północy prawie pionową ścianą zapadają. Z wiosną często się jeszcze śniegiem pokrywa, przecieź w ciągu lata tylko z trudnością w głębszych załamach od północy płaty białe spostrzegać się dają. Dla swej znakomitej wysokości, cechuje się właściwą, szczególniej przy wierzchołku, alpejską florą, której napróżno gdzieindziej na całym Beskidzie szukaćby przyszło. Na 10 mil tylko drogi od Krakowa oddalona, musiała być znana dawniejszym geo-
