dorzyszki. 2.) B., okrąg wiejski w gm. Wysoki Dwór, pow. trocki, liczy w obrębie swoim tylko jednę wieś Bobrowniki. 3.) B., wś, pow. sokólski, gub. grodz., o 8 w. od Sokółki.
Bobrowniki, 1.) Małe i Wielkie (z Jurkowem), wś, pow. tarnowski, rozl. 1741 morg., w tem 1221 m. roli ornej; 52 dm., 320 mk.; parafia łac. w Jurkowie, szkoła ludowa filialna. Leżą B. w glebie pszennej, bardzo urodzajnej, w bliskości rzeki Dunajca, o 1 kil. od Żabna. 2.) B. (z przys. Dobczyce), wś, pow. chrzanowski, w par. rz. kat. Bobrek, o 5 kil. od Oświęcimia. 3.) B., wieś, pow. tłumacki, nad Złotą Lipą, przy ujściu tej rzeki do Dniestru, o 3 mile na północ od Tłumacza, o półtora kil. od st. p. Uście Zielone. Przestrzeni obszar dwor. posiada: roli ornej 137, łąk i ogrodów 3, past. 98, lasu 31; posiadł. mniej. roli ornej 476, łąk i ogrodów 75, past. 113, lasu 72. Ludność rz. kat. 107, gr. kat. 563, izrael. 8: razem 688. Należy do rzymsko-kat. parafii w Uściu Zielonem a gr. kat. par. w Lackiem. Właściciel wiekszej posiadłości Władysław hr. Karnicki.
Bobrowniki, 1.) domin., pow. wągrowiecki, 1159 morg. rozl., 5 dm., 71 mk,, wszyscy kat., 15 analf.; stac. poczt. Wągrowiec o 6 kil., stac. kol. żel. Rogóźno o 15 kil. Własność O. Szulczewskiego. 2.) B., kolonia, pow. wągrowiecki, 4 dm., 42 mk., 4 ew., 38 kat., 12 analf.
Bobrowniki, wś i dobra, pow. raciborski, par. katol. Hulczyn, z osadą Malanken na wzgórzu. Piękny widok na Beskidy szląskie.
Bobrowniki, ob. Bobrowice.
Bobrowo, ob. Bobrów i Bobrowa.
Bobrowo, wieś szlachecka i kościelna, pow. brodnicki, 4048 m. rozl., 3079 roli ornej, 189 łąk, 209 pastw., 318 lasu, 253 wody; gorzelnia, 16 dm., 275 mk., 273 kat., gm. i. urz. stanu cyw. Bobrowo. W r. 1634 starosta w Pokrzywnie pod Grudziądzem nadał tę wieś benedyktynkom w Grudziądzu, w których posiadaniu była aż do czasów pruskich (1772). W r. 1782 była w posiadaniu Jezierskich, 1821 tak samo, dziś właściciel Jan Czapski. Pod B. znajduje się okop, mylnie przez lud zwany szańcem „szwedzkim“; starożytnicy uważają go za grodzisko (niem. „Burgwall“) z pierwszych wieków ery Chrystusowej. Czyt. Ossowskiego „O pomnikach przedhistorycznych Prus królewskich,“ str. 5–10. J. B.
Bobrowo, niem. Bebbrow, wś w pow. lęborskim, ziemi pomorskiej.
Bobrowska Wola, wś, pow. pilzeński, o 1 kil. od Dębicy, w par. rz. kat. Przęcław.
Bobrowska-Wola, wś i folw., pow. Końskie, gm. Dobromierz, par. Stanowiska, w pobliżu wsi Bobrowniki, w tejże gm. i par.
Bobrowszczyzna. ob. Świsłocz, rz.
Bobrujka, rz., dopływ Berezyny z prawej strony, uchodzi pod Bobrujskiem.
Bobrujkowa, góra nasypowa, o 2½ w. na wschód od mka Turowa, w pow. mozyrskim.
Bobrujsk, m. pow. gub. mińskiej, pod 53° 8' szer. płn. i 46° 55' dł. wsch., na prawym brzegu Berezyny, przy ujścia Bobrujki, o 565 w. od Warszawy, 842 w. od Petersburga, 623 od Moskwy, 139 od Mińska, 110 od Mohilewa, 96 od Ihumenia, 171 od Rzeczycy, 107 od Słucka, 199 od Mozyrza (drogą pocztową). St. dr. żel. landwarowsko-romeńskiej na przestrzeni Homel-Mińsk, między Berezyną a Jasienicą, o 142 w. od Homla. St. tel. międzynarodowa. W początkach wieku XVI wzniesiono tu zamek. W r. 1502 Tatarzy okolice tutejsze plądrowali. Za Michała Glińskiego szturmem wzięty Bobrojsk r. 1508, powrócony wnet został Litwie. Piotr Tryzna, wojewoda parnawski, wymurowal kościół farny i założył rezydencyą jezuitów około 1627 r. Mieli oni tu szkoły aż do zniesienia zakonu, choć 1651 zburzono im rezydencyą i chwilowo musieli B. opuścić. Miasto, liczące za Władysława IV domów 1,880, wkrótce potem przyszlo do ostatniego upadku. W czasie powstania Bohdana Chmielnickiego, kozacy, opanowawszy Bobrujsk pod dowództwem Poddubickiego czy Podubicza, spólnie z mieszczanami bronili sie uporczywie r. 1648 przeciw oblegającym wojskom litewskim pod wodzą Wołłowicza, Gąsiewskiego i Macieja Frąckiewicza. Dopiero Janusz Radziwił, przybywszy z resztą wojska, po zdobyciu Mozyrza, skłonił ich do zdania się na łaskę. Przebaczono miastu z warunkiem wydania przywódzców buntu, którzy, przewidując los jaki ich czekał, zamknąwszy się w drewnianej baszcie, żywcem (1649) się spalili. Poddubicki zaś, rzuciwszy się w nurty Bezezyny, chciał ujść kary, ale wyciągnięty z wody, na pal wbity został a według innych powieszony. Od tego czasu stan miasta ciągle był nędzny; tylko jezuici, osadzeni przy farze, ożywiali cokolwiek miasto, utrzymując szkoły; po ich zniesieniu komisya edukacyjna ustanowiła tu szkołę akademicką podwydziałową, później zamienioną na powiatową. W r. 1741 liczono w B. 150 chałup. Starostwo przynosiło 1788 r. kwarty zł. 6,342, było w emfiteuzie Łopatto i służyło za miejsce sądów pow. rzeczyckiego. W r. 1795 B. zaliczony do rzędu miast powiatowych gubernii mińskiej. Twierdza, założona tu w 1810 r. na 14,000 wojska, ważne ma pod względem strategicznym znaczenie. Przodowe jej fortyfikacye nazywają sie fortem Fryderyka Wilhelma. W 1812 r., podczas wkroczenia Napoleona do Litwy i po odstąpieniu wojsk rossyjskich ku Moskwie, oblegała B. dywizya generała Dąbrowskiego. Pzedmieścia Mińskie i Słuckie opodal twierdzy, pięknie drewnianemi do-
