orainn. Do labhair an sagart paróiste liom agus thug sé le tuisgint dom nár thaithn leis mé bheith ag múineadh na mbuachaillí. Dúbhart leis, go breagh réidh, gur istigh am’ thigh féin a bhíos ’ghá múineadh, agus go raibh sé chómh maith agam bheith ag déanamh na h-oibre sin istigh am’ thigh féin le bheith ag imirt chártaí nó le bheith ag tuitim am’ chodla.
Tamall ’n-a dhiaigh san tháinig leitir chúgham ó’n Easbog ’ghá rádh liom go raibh sagart paróiste thuaidh sa [1]Ráth agus go raibh dúil ana mhór aige sgoil Laidne chur ar bun sa bhaile sin.
“Tá,” arsa’n t-Easbog liom, “airgead éigin le fághail ó’n Riaghaltas chun sgoile de’n tsórd a choimeád suas sa n-áit agus tá an t-airgead san díomhaoin toisg gan an sgoil a bheith ann. Ba dhóich liom gur mhaith an rud duit-se dul ó-thuaidh go dtí an Ráth agus an obair seo atá agat ’á dhéanamh i Maghchromhtha do dhéanamh thuaidh.”
Bhí fhios agam cad é an brígh a bhí leis an gcaint sin. Bhí fhios agam nár labhair an t-Easbog mar sin gan sagart paróiste Magchromtha bheith ag gearán orm-sa agus ar mo sgoil. Ach do sgaoileas leis.
“Tá go maith, a Thighearna Easboig,” arsa mise. “Comáin ó-thuaidh mé.”
Do buaileadh isteach am’ aigne, leis, go mb’ fhéidir gur bh’ é toil Dé mé dhul ó-thuaidh. B’ fhearr liom go mór fanmhaint i Maghchromtha dá bhfágtí ann mé. Ach do thuigeas go mb’ fhéidir nár bh’ é sin toil Dé. Thuigeas go mb’ fhéidir go raibh gnó éigin ceapaithe ag Dia dhom le déanamh sa Ráth nár bh’fhéidir dom a dhéanamh i Maghchromtha. Siní an fhírinne. Bhí uaigneas
- ↑ .i. Ráth Luirc (Charleville).
