Jump to content

Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/96

From Wikisource
This page has been proofread.
   Un cop pèr an vers si racino
   Vèn flouqueja l’oundo vesino ;
E l’aubret secarous, à l’aboundouso font,
   Que mounto à-n-éu pèr que s’abéure,
   Tant que n’en vòu, se bouto à béure…
   D’acò tout l’an n’a proun pèr viéure.
Coume à l’anèu la pèiro, à iéu acò respond ;

   Que siéu, Mirèio, la figuiero,
   E tu, la font e la fresquiero
E basto, à iéu pauret ! basto, uno fes de l’an,
   Que pousquèsse, à geinoun coume aro,
   Me souleia i rai de ta caro !
   E subretout de poudé ’ncaro
Te floureja li det d’un poutoun tremoulant !

   Mirèio, d’amour tresananto,
   L’escoutavo… Mai éu l’aganto,
Éu l’aganto esperdu ; contro soun pitre fori
   L’adus esperdudo… — Mirèio !
   Subran coume eiçò dins la lèio
   S’entendeguè ’no voues de vièio,
Li magnan, à miejour, manjaran rèn, alor ?

   Dedins un pin, en grando fogo,
   Un vòu de passeroun que jogo,
Emplisson, i’a de fes, d’un chamatan galoi
   La vesprado que s’enfresquèiro ;
   Mai d’un glenaire que li guèiro
   Se tout-d’un-cop toumbo la pèiro,
De tout caire, esfraia, tabouscon dins lou boi.