Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/92

   — Que Diéu jamai m’emparadise,
   Se i’a messorgo en ce que dise !
Vai, de crèire que t’ame acò fai pas mouri,
   Vincèn !… Mai se, pèr marridesso,
   Noun vos de iéu pèr ta mestresso,
   Sara iéu, de malo tristesso ;
Sara iéu qu’à ti pèd me veiras coumbouri !

   — Oh ! digués plus de causo ansinto !
   De iéu à vous i’a ’n laberinto,
L’enfant de Mèste Ambroi faguè ’n bretounejant.
   Vous, sias dóu Mas di Falabrego
   La rèino davans quau tout plego…
   Iéu, banastie de Valabrego,
Sieu qu’un gandard, Mirèio, un trevaire de champ !

   — Eh ! que m’enchau que moun fringaire
   Siegue un baroun o ’n panieraire,
Mai que m’agrade à iéu ! ie respoundeguè lèu
   E touto en fio coume uno liandro.
   Mai se noun vos que la malandro
   Fure moun sang, dins ti peiandro
Perqué dounc, o Vincèn, m’aparèisses tant bèu ?

   Davans la vierge raubativo,
   Éu reste mè, coume di nivo
Quand toumbo pau-à-pau un aucèu pivela.
   — Sies dounc masco, pièi faguè proumte,
   Pèr que ta visto ansin me doumte,
   Pèr que ta voues au su me mounte,
E me rènde foulas coume un ome enchuscla ?