Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/88

   Mai elo, au bout d’uno passado,
   Se daverè de la brassado…
Mens palinello soun li flour dóu coudounié.
   Pièi sus la ribo s’assetèron,
   Un contro l’autre se boutèron,
   Un moumenet se regardèron,
E’m’ acò parlè ’nsin lou drole di panié :

   Vous sias rèn facho mau, Mirèio ?…
   O la vergougno de la lèio,
Aubre dóu diable, aubras qu’un divèndre an planta,
   Que la marrano t’agarrigue,
   Que l’artisoun te devourigue,
   E que toun mèstre t’abourrigue !
Mai elo, em’ un tramblun que noun pòu arresta :

   — Me siéu pas, dis, facho mau, nàni !
   Mai, coume un enfant dins si làni,
Que de fes plourinejo e noun saup pèr-de-que,
   Ai quaucarèn, dis, que me grèvo ;
   L’ausi, lou vèire, acò me lèvo ;
   Moun cor n’en boui, moun front n’en rèvo,
E lou sang de moun cors noun pòu demoura quet !

   — Belèu, diguè lou panieraire,
   Es de la pòu que vosto maire
Vous charpe qu’à la fueio avès mes trop de tèm ?
   Coume iéu, quand veniéu subr’ouro,
   Estrassa, moustous coume un Mouro,
   Pèr èstre ana cerca d’amouro…
— Oh ! noun, diguè Mirèio, autro peno me tèn.