Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/76

   Bèn ! quau sara meiour cuièire,
   Madamisello, l’anan vèire
E zóu ! ’mé li dos man, furoun, atravali,
   Vague de torse e mòuse ramo !
   Plus de resoun ! plus de calamo !
   (Perd lou moucèu fedo que bramo.)
L’amourié que li porto es toutaro culi.

   Fuguèron lèu, pamens, à pauso.
   Quand sias jouine, la bello causo !
Estènt qu’au meme sa metien la fueio ensén,
   Un cop li poulit det cherescle
   De la chatouno, dins l’arescle,
   Se devinèron entremescle
Emé li det brulant, li det d’aquéu Vincèn.

   Elo emai éu trefoulignèron ;
   D’amour si gauto s’enflourèron,
E tóuti dous au cop, d’un fio noun couneigu
   Sentiguèron l’escandihado.
   Mai coume aquesto, à l’esfraiado,
   Sourtié sa man de la fuiado,
Éu, de la treboulino enca tout esmougu :

   — Qu’avès ? Uno guèspo escoundudo
   Vous a belèu, dis, pougnegudo ?
— Noun sai ! clinant lou front, elo respoundè plan.
   E sènso mai, chascun se bouto
   À tourna cueie quauco brouto.
   Emé d’iue couquin, tèsto souto,
S’espinchavon pamens quau ririé de davan.