Jump to content

Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/70

From Wikisource
This page has been proofread.
   — Ie dones d’èr, à ta sourreto ?
   — Quau ? iéu ? pas mai ! Elo èi saureto,
E iéu siéu, lou vesès, brun coume un courcoussoun…
   Mai pulèu, sabès quau reverto ?
   Vous ! Vòsti tèsto disaverto,
   Coume li fueio de la nerto
Vòsti péu aboundous, dirias que soun bessoun.

   Mai pèr sarra la claro telo
   De vosto couifo, bèn mies qu’elo
Mirèio, avès lou fiéu !… — Nes pas laido, tambèn,
   Ma sorre, nimai endourmido ;
   Mai vous, de quant sias pu poulido !
   Mirèio aqui, mita culido,
Leissant ana sa branco : Oh ! dis, d’aquéu Vincèn !…

   Cantas, cantas, magnanarello !
   Dis amourié la fueio es bello,
Galant soun li magnan e s’endormon di tres ;
   Lis amourié soun plen de fiho
   Que lou bèu tèms escarrabiho,
   Coume un vòu de blóundis abiho
Que raubon sa melico i roumanin dóu gres.

   — Alor, m’atroves galantouno
   Mai que ta sorre ? La chatouno
Faguè ’nsin à Vincèn. — De forço, éu respoundè.
   — E qu’ai de mai ? — Maire divino !
   E qu’a de mai la cardelino
   Que la petouso mistoulino,
Senoun la bèuta meme, e lou cant, e l’esté !