Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/68

   Quand sian eiça dins nosto bòri,
   Mounte n’ausèn que lou tafòri
Dóu Rose tourmentau que manjo lis auvas,
   Oh ! de fes, quèti languitudo !
   Pas tant l’estiéu, que, d’abitudo,
   Fasèn nòstis escourregudo,
L’estiéu, emé moun pai, d’un mas à l’autre mas.

   Mai quand lou verbouisset vèn rouge,
   Que li jour se fan ivernouge,
E longo li vihado ; autour dóu recaliéu,
   Entanterin qu’à la cadaulo
   Quauque esperitoun siblo o miaulo,
   Sènso lume e sèns grand paraulo
Fau espera la som, tout soulet iéu em’éu !…

   La chato ie fai à la lèsto :
   — Mai dounc ta maire, mounte rèsto ?
— Èi morto !… Lou drouloun se teisè ’n moumenet,
   Pièi reprenguè : Quand Vinceneto
   Èro emé nautre, e que, jouineto,
   Gardavo enca la cabaneto,
Alor èro un plesi ! — Mai coume ? Vincenet,

   As uno sorre ? — E la jouvènto,
   Braveto qu’es e bèn fasènto,
Digue lou verganié ;… trop ! qu’à la Font-dóu-Rèi,
   Alin en terro de Bèucaire,
   Èro anado après li segaire,
   Tant i’ agradè soun galant faire
Que pèr tanto l’an presso, e tanto i’ es dempièi.