Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/48

   — Mai, dins lis aubre e dins li lono
   D’abord qu’aniue la luno dono,
Voulès, dis, que vous conte uno fes qu’en courrènt
   D’en-tant-lèu gagnave li joio ?
   La chatouneto diguè ; Soio !
   E mai qu’urouso, la ninoio
En tenènt soun alen s’aprouchè de Vincèn

   — Èro à Nimes, sus l’Esplanado,
   Qu’aquéli courso èron dounado,
À Nimes, o Mirèio !… Un pople amoulouna
   E mai espés que péu de tèsto,
   Èro aqui pèr vèire la fèsto.
   En péu, descaus e sènso vèsto,
Proun courrèire au mitan deja venien d’ana.

   Tout-en-un-cop van entrevèire
   Lagalanto, rèi di courrèire,
Lagalanto, aquéu fort que soun noum de segur
   Es couneigu de vosto auriho,
   Aquéu celèbre de Marsiho,
   Que de Prouvènço e d’Italìo
Avié desalena lis ome li pu dur.

   T’avié de cambo, avié de cueisso
   Coume lou Senescau Jan Cueisso !
De large plat d’estan avié’n plen estanié,
   Mounte si courso èron escricho ;
   E tant n’avié, de cherpo richo,
   Qu’aurias jura qu’à si traficho,
Mirèio, l’arc-de-sedo espandi se tenié !