Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/430

   E tau, te sèmblo que respiron,
   Dins voste mounde, que souspiron !…
Mai quau sara ’nvejous de béure à-n-un sourgènt
   Que noun s’agote e se courroumpe,
   En soufrissènt, que se lou croumpe !
   Fau que la pèiro en tros se roumpe,
Se voulès n’en tira la paiolo d’argènt.

   Urous adounc quau pren li peno,
   E quau en bèn fasènt s’abeno ;
E quau plouro, en vesènt ploura lis autre ; e quau
   Trai lou mantèu de sis espalo
   Sus la pauriho nuso e palo ;
   E quau ’mé l’umble se rebalo,
E pèr l’afrejouli fai lampa soun fougau !

   E lou grand mot que l’ome óublido,
   Veleici : La mort es la vido !
E li simple, e li bon, e li dous, benura !
   Emé l’aflat d’un vènt sutile,
   Amount s’envoularan tranquile,
   E quitaran, blanc coume d’ile,
Un mounde ounte li Sant soun de-longo aqueira !

   Tambèn, oh ! se vesiés, Mirèio,
   Pereiçamount de l’empirèio,
Coume voste univers nous parèis marridoun,
   E folo, e pleno de misèri
   Vòstis ardour pèr la matèri,
   E vòsti pòu dóu çamentèri !
O pauro ! belariés la mort e lou perdoun !