Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/42

   Mai Mirèio, touto souleto,
   Èro restado, risouleto,
Restado emé Vincèn, lou fiéu de Mèste Ambroi ;
   E tóuti dous ensèn parlavon,
   E si dos tèsto pendoulavon
   Uno vers l’autro, que semblavon
Dos cabridello en flour que clino un vènt galoi.

   — Ace ! Vincèn, fasié Mirèio,
   Quand sus l’esquino as ta bourrèio
E que t’envas pèr orto adoubant li panié,
   N’en dèves vèire, dins ti viage,
   De castelas, de lio sóuvage,
   D’endré, de vot, de roumavage !…
Nautre, sourtèn jamai de noste pijounié !

   — Aco ’s bèn di, madamisello !
   De l’enterigo di grounsello
Tant vous levas la set que de béure au boucau ;
   E se, pèr acampa l’óubrage,
   Dóu tèms fau eissuga l’óutrage,
   Tambèn a soun plesi, lou viage,
E l’oumbro dóu camin fai óublida la caud.

   Coume toutaro, tre qu’estivo,
   Tant lèu que lis aubre d’óulivo
Se saran tout-de-long enrasina de flour,
   Dins li plantado emblanquesido
   E sus li frais, à la sentido,
   Anan cassa la cantarido,
Quand verdejo e lusis au gros de la calour.