Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/40

XIII

Es un Martegau qu’a la vesperado
À fa la cansoun, en calant si tis…
Lou Baile Sufren partè pèr Paris ;

E dien que li gros d’aquelo encountrado
Fuguèron jalous de sa renoumado,
E si vièi marin jamai l’an pu vist !

   À tèms lou vièi dis amarino
   Acabè sa cansoun marino,
Que sa voues dins li plour anavo s’ennega ;
   Mai pèr li ràfi noun pas certo,
   Car sèns muta, la tèsto alerto,
   E’mé li bouco entreduberto,
Lontèms après lou cant escoutavon enca.

   — E vaqui, quand Marto fielavo,
   Li cansoun, dis, que se cantavo !
Èron bello, o jouvènt, e tiravon de long…
   L’èr s’èi fa’n pau vièi, mai que provo ?
   Aro n’en canton de pu novo,
   En franchiman, ounte s’atrovo
De mot forço pu fin… mai quau i’entènd quicon ?

   E dóu vièi su’quelo paraulo,
   Li bouié, s’aussant de la taulo,
Èron ana mena si sièis couble au raiòu
   De la bello aigo couladisso ;
   E sout la triho penjadisso,
   En zounzounant. la cantadisso
Dóu vièi Valabregan, abéuravon li miòu.