Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/384

   E coume a di, mostro sis ounso
   Qu’ensaunousis la plago founso.
Li parent de Mirèio an que mai pregemi.
   E Jan Bouquet, un di segaire,
   Pren la paraulo de soun caire,
   Tarascounen e Tarascaire,
Bèu clapas de jouvènt, mai dous, e bon ami.

   Ha ! quand courrié la vièio masco,
   Lagadigadèu ! la Tarasco !
Que de danso, de crid, de joio e d’estampèu
   La vilo morno s’enlumino,
   Res que faguèsse en Coundamino,
   Mies qu’éu o de meiouro mino,
Voulastreja pèr l’èr la Pico e lou Drapèu.

   Entre li mèstre dóu segage
   Aurié pres rèng, i pasturgage,
S’aguèsse dóu travai bèn tengu lou draiòu ;
   Mai quand venié lou tèms di voto,
   Adieu l’enchaple ! I grand riboto
   Souto l’autin o dins li croto,
I lòngui farandoulo, em’ i courso de biòu,

   Èro un timoun, un fena ! — Mèstre,
   Coume daiavian à grand dèstre,
Coumence lou jouvènt, souto un clot de margai,
   Descate un nis de francouleto
   Que boulegavon sis aleto ;
   E vers la mato penjouleto,
Pèr vèire quant n’i’ avié, me clinave tout gai ;