Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/380

   Adounc li daio s’arrestèron,
   E lis araire s’aplantèron ;
Li quaranto gavot que toumbavon li blad,
   Adounc quitèron li voulame,
   E venguèron coume un eissame
   Que, de sa brusco parti flame,
Au brut di chaplachòu su ’n pin vai s’assembla.

   Au mas venguè li ligarello,
   Venguèron li rastelarello,
Venguè lou carretié ’mé si carreteiroun ;
   Venguè li pastre, li glenaire,
   E li toutobro amoulounaire,
   Venguè lis engarbeirounaire,
Leissant toumba li garbo au pèd di garbeiroun.

   Morne e mut, dins l’iero tepouso,
   Lou majourau e soun espouso
Esperavon l’acamp ; e lis ome, esmougu
   De ce qu’ansin li destourbavon,
   Autòur dóu mèstre se rambavon,
   E ie disien, coume arribavon :
Nous avès manda querre, o mèstre, sian vengu !

   Mèste Ramoun aussè la tèsto :
   — Sèmpre à meissoun la grand tempèsto !
Pauras que tóuti sian ! pèr tant qu’anen d’avis,
   Sèmpre au malur fau que l’on pique !
   Oh ! diguè, sèns que mai m’esplique,
   Mi bons ami, vous n’en suplique.
Lèu digue-me, chascun, ce que saup, ce qu’a vist.