Jump to content

Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/350

From Wikisource
This page has been proofread.
   E l’enfantoun, dins sa man bruno,
   Lis agantavo, uno pèr uno,
Li pàuri meissounenco ; e ’m’ acò ie venié :
   Cacalaus, cacalaus mourgueto,
   Sorte lèu de ta cabaneto,
   Sorte lèu ti bèlli baneto,
O senoun, te roumprai toun pichot mounastié.

   La bello Craenco enflourado,
   E qu’au ferrat s’èro amourrado,
Aubourè tout-d’un-cop soun poulit mourranchoun :
   — Mignot, que fas aqui ? — Pauseto.
   — Dins lou baucage e li lauseto,
   Acampes de cacalauselo ?
— L’avès bèn devina ! respoundè lou pichoun.

   Vè ! quant n’ai dins ma canestello !
   Ai de mourgueto, de platello,
De meissounenco… — E pièi, li manjes ? — Iéu ? pas mai !
   Ma maire, tóuti li divèndre,
   Li porto à-n-Arle pèr li vèndre,
   E nous entorno bon pan tèndre…
Ie sias agudo estado, en Arle, vous ? — Jamai.

   — Hoi ! sias jamai estado en Arle ?
   Ie siéu esta, iéu que vous parle !
Ai ! pauro, se sabías la grando vilo qu’es,
   Arle ! Talamen s’estalouiro
   Que, dóu grand Rose que revouiro,
   N’en tèn li sèt escampadouiro !…
Arle à de bióu marin que paisson dins si tes,