Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/338

   Èro l’ouro que lis Ensigne
   I barquejaire fan bèu signe.
De l’Aiglo de Sant Jan, que se vèn d’ajouca,
   I pèd de soun Evangelisto,
   Sus li tres astre mounte elo isto,
   Se vesié trantraia la visto ;
Lou tèms èro seren, e sol, e ’sperluca.

   E dins li planuro estelado
   Precepitant si rodo alado,
Lou grand Càrri dis Amo, alin, dóu Paradis
   Prenié la mountado courouso,
   Emé sa cargo benurouso ;
   E li mountagno tenebrouso
Regardavon passa lou Càrri vouladis.

   Mirèio anavo davans elo,
   Coume antan Magalouno, aquelo
Que cerquè tant de tèms, en plourant, dins li bos
   Soun ami Pèire de Prouvénço,
   Qu’éu empourta pèr la viòulènço
   Dis oundo, èro restado sènso.
I counfigno pamens dóu terraire entrefos,

   E dins lou pargue recampaire,
   I’avié li pastre de soun paire
Qu’anavon deja mòuse ; e d’ùni, ’mé la man,
   Tenènt li fedo pèr lou mourre,
   Inmoubile davans li fourre,
   Fasien teta lis agnèu bourre
E de-longo entendias quauco fedo bramant…