Jump to content

Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/330

From Wikisource
This page has been proofread.
 

CANT VUECHEN

LA CRAU

Desesperanço de Mirèio. — Atrencaduro d’Arlatenco. — La chato, au mitan de la niue, fugis l’oustau pairau. — Vai au toumbèu di Sànti-Mario, que soun li patrouno de Prouvènço, li suplica de touca si parènt. — Lis Ensigne. — Tout en courrènt à travès de Crau, rescontro li pastre de soun paire. — La Crau, la guerro di Gigant. — Li rassado, li prègo-Diéu d’estoublo, li parpaioun, avertisson Mirèio. — Mirèio, badanto de la sèt, e n’en poudènt plus de la caud, prègo sant Gènt, que vèn à soun secours. — Rescontre d’Andreloun, lou cacalausié. — Eloge d’Arle. — Recit d’Andreloun : istòri dóu Trau de la Capo, li cauco, li caucaire aproufoundi. — Mirèio coucho au tibanèu de la famiho d’Andreloun.
   Quau tendra la forto leiouno,
   Quand, de retour à soun androuno,
Vèi plus soun leiounèu ? Ourlanto sus-lou-cop,
   Lóugiero e primo de ventresco,
   Sus li mountagno barbaresco
   Patusclo… Un cassaire mouresco
Entre lis argelas i’emporto au grand galop.

   Quau vous tendra, fiho amourouso ?…
   Dins sa chambreto souloumbrouso
Mounte la niue que briho esperlongo soun rai,
   Mirèio es dins soun lie couchado
   Que plouro touto la niuechado,
   Emé soun front dins sa junchado :
— Nostro-Damo-d’Amour, digas-me que farai !