Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/298

   Lèu aquesto, à pléni faudado,
   Vejè sus taulo la goustado ;
Ramoun, lou bèu proumié, se i’assèto à-n-un bout.
   E tóuti fan coume éu. En briso
   Lou pan croustous deja se friso
   Souto la dènt que l’enfreniso,
Enterin que li man pescon i barba-bou.

   La taulo fasié gau, lavado
   Coume une fueio de civado ;
Lou cachat redoulènt, l’aiet que fai tuba,
   Li merinjano à la grasiho,
   Li pebroun, cousènto manjiho,
   Li blóundi cebo, à la rapiho
Dessus li vesias courre, à bèl èime escampa.

   Mèstre à la taulo coume au fouire,
   Ramoun, qu’avié contro éu lou douire,
De tèms en tèms l’aussavo, e : D’aut ! chourlen un cop
   Quand i’a de pèiro dins lis erme,
   Pèr que la daio se referme,
   N’en fau bagna lou tai, e ferme !
E lis ome, aderrèn, aparavon lou got.

   — Bagnen lou tai ! — E dóu grand inde
   Lou vin raiavo, rouge e linde,
Is àspri gargassoun di gourbihaire. — Pièi,
   Venguè Ramoun à la taulado,
   Se ’n cop la fam èi sadoulado,
   E li forço reviscoulado,
Pèr bèn acoumença, segound l’usage vièi,