Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/292

   Erian au tèms que li terrado
   An si recordo amadurado :
Èro, vous trouvarés, la vueio de Sant Jan.
   Dins li draiòu, long dibarragno,
   Deja, pèr noumbróusi coumpagno,
   Li prefachié de la mountagno
Venien, brun e póussous, meissouna nòsti champ ;

   E li voulame en bandouliero,
   Dins li bedoco de figuiero ;
Ensouca dous pèr dous ; chasco sòuco adusènt
   Sa ligarello. Uno flaveto,
   Un tambourin flouca de veto
   Acoumpagnavon li carreto,
Ounte, las dóu camin, li vièi èron jasènt.

   E ’n ribejant long di tousello
   Que, sout lou vènt que li bacello,
Oundejon à grands erso : O moun Diéu ! li bèu blad !
   Quénti blad dru ! fasien en troupo.
   Acò sara de bello coupo !
   Vè ! coume l’auro lis estroupo,
E peréu coume en l’èr soun lèu mai regibla !

   Veici qu’Ambroi s’ajougnè ’m’eli :
   — Soun tóuti preste coume aquéli,
Vòsti blad prouvençau, moun segne ? — fai subran
   Un di jouvènt. — I’a li blad rouge
   Que soun encaro darrierouge ;
   Mai, en durant lou tèms aurouge,
Veirés que li voulame à l’obro mancaran !